Biz nefret edilenleriz.
Korkulan, dışlanan. Özel gücümüz vardı ama nasıl kullanacağımızı bile bilmiyorduk. Kardelen. Soyadım belirsiz. Melez doğan tek nefret edilen. Bir gün gelen telefonla hastanede karıştığımı öğrendim. Hayatıma birden dahil olan...
Başımı salladım. Nasıl unuturdum ki? Dönerimi çalmıştı!
"Hatırlatma, sinirleniyorum."dedim göz devirerek.
"Sinirini yerim senin."dedi gülümseyip. Gözlerim kocaman oldu. Ne dediğini fark etmiş gibi dudaklarını birbirini bastırdı.
"Ne dedin sen?"
Omuz silkti ve birkaç adımda yanıma geldi.
"Yani... Sinirlenince çok tatlı oluyorsun."
Teşekkür etmek yerine sırıttım.
"Biliyorum ama hatırlattığın iyi oldu. Şapşik şey seni."dedim yanağından makas alarak. Temas ettiğimiz anda elim yanmıştı. Ah, bu çocuk hâlâ çok sıcaktı!
"Ateşin falan mı var senin? Çok sıcaksın."dedim kaşlarımı çatarak. Panikle başını iki yana salladı.
"Hayır, hava sıcak ondan."
Hava mı sıcak?
Tabi efendim.
"Hava? Sıcak?" dedim tane tane. Tekrar başını salladı. İnsanlar da bir garip ya.
"Aynen kardeşim al sana nah."
Elime bakıp gür bir kahkaha attı. Komik bir şey varsa söyle bizde gülelim.
O yarılmaya devam ederken güçlü bir araba sesi kulaklarımda yankılandı. İçimi bir huzursuzluk kapladı.
Keskin de huzursuz olmuş olmalı ki elini koluma atıp beni arkasına aldı. Camları dahi simsiyah olan araba ürperticiydi. Biz ne olacak diye beklerken ön kapı yavaşça açıldı. Ben merakla kim çıkacak diye beklerken bir kahkaha sesi duydum.
"Sizi uzun zamandır arıyoruz, nefret edilenler."
Boğuk bir ses bedenimi titretirken öylece durdum.
"Siz kimsiniz?"diye haykırdı Keskin. Hem öfkeli hem de endişeli görünüyordu. Kolumu öyle sıkı tutmuştu ki tenim cayır cayır yanıyordu. Yine de sesimi çıkarmadım.
"Bu sizi hiç alakadar etmiyor."
Tamamen arabanın dışına çıktı. Baştan aşağı simsiyah giyinmişti. Arka kapıdan iri cüsseli adamlar teker teker inmeye başladı.
Haydi geçmiş olsun.
"Bir süre bizim misafirimiz olacaksınız."
"Hadi lan oradan?!"diye bağırdım öfkeyle. Keskin hızla bana dönüp işaret parmağını dudağıma bastırdı. Susmak zorunda kaldım.
Benim sustuğumu görünce gülümsedi ve onlara döndü. Gülümsemesi anında soldu.
"Bizden ne istiyorsunuz?"dedi baskın bir ses tonuyla. Hava gittikçe bunaltıcı bir hâle geliyordu.
"Gücünüzü."dedi adam sırıtarak. Sadece dudaklarını görebiliyordum.
"Gücümüzün olduğunu nereden çıkardınız?"dedi Keskin tek kaşını kaldırarak. Rahat duruyordu ama gergin olduğunu hissediliyordum.
"Göreceğiz."
Liderleri olduğunu düşündüğüm adam arkasındaki adamlara işaret verdi. Hepsi aynı anda üzerimize gelmeye başlayınca büyük bir rüzgar dalgasını üstlerine saldım. Gözlerim... Gözlerimin ışığı elime vurdu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
