Nefret Edilenler

1.Aile

"Kaldır elleri, kaldır!"diye bağırdım.

Elimdeki silahı daha sert kavrayıp korkuyla bana bakan adama baktım. Yüzümde kar maskesi vardı.

"Ne oluyor be,kimsin sen?"dedi kaşlarını çatarak.

Soğukkanlı bir şekilde silahı kalbine bastırdım.

"Genelde,Deli derler."dedim sırıtarak.

"Ya bir git işine akşam akşam!"

Yüksek sesle kahkaha attım.

"Paraları çıkar!"dedim birden ciddileşerek.

Yutkundu,eli paraların olduğu çekmeceye gitti. Fakat birden durdu.

"Bir daha tekrar etmeyeceğim, paraları çıkar!"

İyice yükselen sesimle yerinde sıçradı ve hızla paraları çıkardı. Silahı oynatmadan keyifle elimi uzattım. Hızla elime tutuşturdu paraları.

Birkaç saniye sessizlik oldu. Yüksek sesle kahkaha atıp silahı indirdim. Silahı cebime koyup maskemi çıkardım. Yüzümü görünce gözlerini kocaman açıp sinirle nefes verdi.

"Ulan Kardelen, böyle şaka mı olur kızım ya?"

Anırarak gülmeye başladım. Oyuncak silahımı çıkarıp ciddi bir ifade takındım.

"Şaka derken,Kubilay? Mafyayım oğlum ben. Kabullenin artık."dedim cık cıklayarak.

Kafasını gülerek iki yana salladı ve sırıttı. Elini uzatıp tek kaşını kaldırdı.

"Paraları alayım?"

Burun kıvırıp paraları eline koydum. Omuz silkip sırıttım.

"İyi al be. Fakir şey seni."

Beni gram takmadan sandalyesine oturdu.

Küçük bir market işletiyordu Kubilay. Babası yoktu, ölmüştü. Annesiyle birlikte yaşıyordu. Annesi yani Hatice teyze çok tatlı bir kadındı. Sohbetine doyum olmuyordu.

Kubilay'la kardeş gibiydik. Çalıştığım kafede karşılaşmıştık ve çok iyi arkadaş olmuştuk.

Gücümü ilk ona söylemiştim. Benden nefret etmek yerine anlayışla karşılamıştı. Canımdı o benim.

Bense küçük bir kiralık evde yaşıyordum. Kubilay ne kadar ısrar etse de kendi başıma yaşamaya kararlıydım.

Elimi havaya kaldırıp hafif bir rüzgar dalgası gönderdim. Çok sıcaktı.

"Kızım ulu orta yerde yapma bari... Birisi görecek şimdi."dedi endişeyle. Omuz silktim.
Kendimi boş sandalyeye attım.

"Bari bir işe yarasın."

Gülüp saçlarımı karıştırdı.

"Vay benim bahtsız kızım, yavrum..."

Hatice teyze dertli dertli ağlayarak yanımıza geldi. Kubilay endişeyle ayağa kalktı ve annesinin yanına gitti. Bende hemen ayaklandım.

"Anne,ne oldu?"

Hatice teyze yaşlı gözleriyle yavaşça yanıma geldi. Beni kendine çekip sımsıkı sarıldı. Şokla kalakaldım.

"Alacaklar, koparacaklar seni benden. Beni unutursan vallahi cimciklerim seni ha!"dedi kızgın bir ses tonuyla.

Anlamıyordum.

Gerçekten anlamıyordum.

"Hatice teyze dur bir sakin ol."dedim geri çekilerek. Ellerini tuttum.

"Gel bir otur,su iç."