Simons Slechte Keuzes

Simons Slechte Keuzes

Het waren de uitzonderlijkste van gevallen waarin Hank Plank, door zichzelf en anderen tot "mensenmens" gekroond, iemand in zijn geheel niet kon bevatten, maar Simon Angelos had zich tot een onopgelost raadselspook ontpopt dat maar door Hanks hoofd bleef rondspoken. "Wie draagt er in godsnaam nog Cargo Shorts? In 2023!", uitte hij in frustratie, terwijl zijn hoofd rustte op de schoot van zijn vriendin, Isa Balsamico. Zij sprak, terwijl ze haar beret rechtzette: "Het zal wel een gewoonte zijn. Waarschijnlijk is hij op jonge leeftijd verliefd geworden op de combinatie Animé t-shirt-Cargo Shorts en is het een onderdeel van zijn identiteit geworden. Als hij dat zou verliezen, zou hij zichzelf verliezen." Hank keek omhoog. "Balsamico, het is min twintig buiten. Simon riskeert zijn gezondheid om er belachelijk uit te zien." Isa moest lachen, terwijl ze met haar haar speelde. "Waarom kan het jou zo veel schelen? Laat hem lekker zijn kleren dragen." Hank zuchtte. Dit was precies wat iedereen zei als hij het over Simon wilde hebben.

Hank was klassenoudste en aanvoerder van het voetbalteam, dus hij voelde altijd de verantwoordelijkheid voor zijn mede-klasgenoten. En hij maakte zich zorgen over Simon. De maand sinds de jongen bij hun in de klas terecht was gekomen was een aaneenschakeling van genante incidenten geweest. Hank had het graag anders omschreven, maar genant was toch de term die hij zou gebruiken voor die tijd. Om te beginnen was er het uiterlijk van de jongen. Hij leek nooit te douchen, nooit zijn haren te wassen en nooit zijn gezicht te wassen. Zijn zwarte haar was warrig en vet en leek lang geleden voor het laatst zijn geknipt. Hij rook waanzinnig slecht. De zweetlucht die altijd om hem heen hing was zo bedwelmend dat het Hank, die naast hem zat, meerdere malen had gehinderd bij het maken van examens. Hank had het aan Simon aangeboden om hem een dagje mee te nemen naar de spa, maar Simon had het aanbod afgeslagen. "Ik wil hem alleen maar helpen. De afgelopen tijd moet niet gemakkelijk voor hem zijn geweest, het wisselen van school en..." "De talloze andere dingen," maakte Isa af. "Ik begrijp het hoor, ik wil hem ook wat voor hem doen." Ze deed daar bril af en begon hem te poetsen. "Het is alleen de vraag of hij zichzelf wil helpen. Het lijkt er niet op". Toch liet Hank het er niet bij zitten. Hij had lang geleden besloten dat opgeven niet bij zijn natuur hoorde. In de kleine pauze vroeg hij of Simon met hem en een paar andere vrienden wilde voetballen. Het werd een drama. Soms miste Simon de bal volledig, soms raakte hij de bal op de slechtst mogelijke manier en een keer, de laatste keer, schoot hij de bal op het dak. Simon zou het spelletje dat de jongens speelden, om onverklaarbare redenen "Koenen" genoemd, zo'n tien keer hebben verloren, als ze hadden gestraft. "Sorry voor de bal", zei Simon in zijn treurige, met regelmaat overslaande stemmetje. Hank haalde zijn schouders op, een actie die niet was geïnformeerd door zijn gevoelens. "We kopen wel een nieuwe." Hij stak zijn hand op voor een high-five, maar Simon had zich al omgedraaid. Zijn beste vriend, Rico Jansen, legde een hand op Hanks schouder. "Ik weet dat je hem wil helpen, maar zeg me alsjeblieft dat we dit niet elke pauze gaan doen." Hank wreef in zijn ogen. "Isa zegt dat ik hem gewoon met rust moet laten. Wat vind jij?" Rico keek even naar Simon, die beestelijk een broodje kaas aan het verorberen was. "Voetbal, basketbal, de spa; Volgens mij zijn dat vooral dingen waar Hank Plank in geinteresseerd is, niet hij." "Waar moet ik hem dan mee laten doen, volgens jou?" Rico wees naar Simon. "De dingen die op zijn shirts staan, bijvoorbeeld."

De volgende dag had Simon weer een van zijn kenmerkende t-shirts aan. Soms was het iets obscuurs, soms iets buitenlands, maar meestal allebei. Hank sprak hem er op aan toen hij naast Simon ging zitten. "Hey Simon, leuk shirt. Waarvan is het?" Simon keek hem aan van onder het zwarte kleed van zijn pony. "The Man with a Thousand Mothers", antwoordde Simon op een gelaten toon. Hank veinsde interesse: "Oeh, dat klinkt spannend, moet ik dat ook gaan kijken?"

Isa grinnikte toen hij het haar vertelde. "Ik moet zeggen dat er ergere zijn die hij had kunnen kiezen. Deze is slechts pseudo-incestueel." Hank zat gefrustreerd zijn vingers in elkaar te knijpen. "Wat is er met deze gast?", foeterde hij. "Wie loopt er in hemelsnaam met zoiets walgelijks naar school? Dan moet je toch wel niet helemaal honder..." Isa keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hank probeerde het nog eens. "Wat een suk...lose..".Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. Zo over iemand praten, zeker iemand die het zo zwaar had als Simon, dat kon niet. Maar wat kon Hank nog wel doen? Alles wat hij had geprobeerd was in zijn gezicht opgeblazen.

Hank begroef zijn handen in zijn gezicht en begon zachtjes te snikken. Isa begon hem over zijn rug te aaien. "Kom, ik zal je helpen."

Isa leidde hem aan zijn hand het schoolplein over. Simon zat zoals gewoonlijk in zijn eentje op zijn telefoon op een houten bankje, hoofd onnatuurlijk gebogen over het beeldscherm. Isa tikte hem op zijn schouder, waarop Simon apatish omhoog keek. "Kunnen we je even alleen spreken?", zie Isa terwijl ze wenkte naar het vuilniscontainerhok. Simon stond op, alsof hij geen inspraak in de beslissing had.

Het vuilnishok was geen hok en er werd allang geen vuilnis meer bewaard. Isa ging er af en toe naartoe, maar Hank had nooit geweten wat ze er deed. Het was er stil en er n

kwam nooit iemand, dus misschien was dat de reden. Het lag er wel vol met peuken. Simon keek even rond. "Gaan jullie me in elkaar slaan?", vroeg hij, op een toon die een "ja" verwachtte. "Wa-? Nee!" zei Isa. "Natuurlijk niet. We willen je helpen. Deze domoor,"-ze hield Hanks hand omhoog-"Wil je helpen, ook al zal het zijn dood worden." Hank glimlachte, waarop Isa met haar ogen rolde. "Misschien denk je zelf van niet, maar wij denken dat het niet goed met je gaat. We willen ervoor zorgen dat jij je fijn voelt op deze school, omdat Hank hier anders een hartinzinking zal krijgen." Hank knikte. "Het vreet aan me, Simon, dat het me niet lukt je te helpen. Dus, alsjeblieft, vertel het me."

Er viel een stilte in het vuilnishok. Hank en Isa hadden alles gezegd wat ze konden zeggen, dus Simon moest antwoorden. Hank keek naar Isa, die op haar lip beet. Het kwam in hem op om haar te vertellen dat hij van haar hield. Dat moest maar even wachten.

Simon verbrak de stilte. Hij zuchtte, haalde een hand door zijn haar en schudde zijn hoofd. "Godverdomme Hank Plank, wat maak je mij dit moeilijk." De stem van de jongen was compleet veranderd. Niet een overslaande droefenis, nee, het was een zware rokersstem die uit de mond van de voorovergebogen jongen viel. Daarna, minder verbazingwekkend, maar toch opmerkelijk , toverde Simon een pakje sigaretten uit zijn broekzak.

"Hoor eens, lul," snauwde Isa, die het blijkbaar allemaal was ontgaan. "Hij probeert je te helpen. Hij had je net zo goed in de steek kunnen laten en je moederziel alleen aan je lot kunnen overlaten, totdat je wegkwijnde in je eenzaamheid, of de school overhoop schoot, maar dat heeft hij niet gedaan." Simon gniffelde. "Da's een goeie. Jullie kunnen mij helpen. Ha! Echt schat, het meest zou je me nog helpen als je me zou behandelen met de weerzin die in verdien." Hij stak een sigaret op.

"Hoe kom je daaraan?", vroeg Isa, die al een halfjaar gestopt was met roken. Simon glimlachte. "Ik ben ouder dan ik lijk." Hank vond de nieuwe neiging van de jongen om in raadsels te spreken veel vervelender dan zijn oude neiging helemaal niet te spreken. "Wat is er in godsnaam aan de hand? Waarom is je stem anders? Sinds wanneer rook je? En waarom vind je dat je met weerzin behandeld moest worden?" Voor Hank was dat het verontrustendste van allemaal. "Iedereen verdient respect en liefde. Niemand verdient om weerzinwekkend behandelt te worden."

Simon rolde met zijn ogen. "Blech! Ik haat mensen" Hij nam nog een trek van zijn sigaret en leek even na te denken. "Het kan vast geen kwaad als jullie het weten. Maar, vertel het niet door. Dat slinkt je kansen alleen maar." Hank en Isa keken elkaar aan met wederzijds onbegrip, maar besloten desondanks er mee in te stemmen dat ze het niet zouden door vertellen.

"Ik ben gekomen om jullie te testen.", zei Simon. "Om te kijken of die pest-vrije school echt zo lief was, zelfs tegenover de grootste losers." Isa begreep het meteen. "Je bent een engel.", stelde ze vast. "Wat?", zei Hank. Simon wisselde een blik met Isa. "Hij is wel wat traag van begrip, dat vriendje van je." Isa haalde haar schouders op. "Hij heeft andere kwaliteiten." Simon nam nog een trekje, terwijl hij knikte. "Ja, zeg dat wel, verdomme. Ik deed mijn stinkende best om me voor te doen als de allergrootste sukkel die ik me kon voorstellen, maar er was niemand die me zelf achter mijn rug begon te pesten. Iedereen was van "Oh, hoe kunnen we hem helpen, hij is zo zielig. Zou het wel goed met hem gaan? Ik wil hem een knuffel geven." En dat komt grotendeels door die deugmensch van een vriend van je." Hanks hoofd suisde.

"Als engel zou je daar toch blij mee moeten zijn?", vroeg Isa. "Niet als je daardoor een weddenschap verliest!" foeterde Simon. Hij zuchtte. "Ik zou beter moeten weten dan tegen YHWH te wedden, maar ik tuin er toch elke keer weer in." Hij gooide zijn sigaret weg. "Ik moet maar eens gaan. Ik moet Petrus aflossen voor de honderdjarige poortdienst die ik moet doen." Terwijl hij zich klaarmaakte keek hij naar Hank en Isa en even verscheen er een vaderlijke glimlach op zijn gezicht. "Blijf doen wat jullie doen, dan komen jullie er wel." Voordat Hank of Isa iets konden zeggen was Simon opgelost in de nog hangende sigarettenrook, het koppel achterlatend met een rotsvaste zekerheid in hun moreel kompas, maar met een duizendtal vragen over al het andere.

Mei 2023