ချစ်လိပ်ပြာလေး တဝဲလည်လည်

Zawgyi အခန္း၁၃

"ဟ..ပင္လယ္ႀကီးတစ္ခုလုံးရွိေနတာသြား
မခ်ိဳးပဲ ဘယ့္ႏွယ္ေရခ်ိဳလိုက္ရွာေနတာလဲ..."

"ဒီမွာ ကြၽန္မဖာဟာဘယ္ေရနဲ႔ ခ်ိဳးခ်ိဳးေပါ့ ရွင့္အပူလား..."

မာန္ေဆာင္‌ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ဘႀကီး
လွစိန္လည္း အနီးမွာေဆာ့ေနၾကတဲ့ ကရင္ကေလးငယ္ေတြကို သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔
ေတာထဲမွ စိမ့္စမ္းေခ်ာင္းဆီသို႔လိုက္ပို႔ရန္ေျပာလိုက္သည္။

မိန္းမကိုစိတ္မခ်၍ဆိုၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ေရာေယာင္ကာ လိုက္သြားတဲ့ဘုန္းျမတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဘႀကီးလွစိန္ကေတာ့ ၿပဳံး၍သာေနေတာ့သည္။

"တယ္လည္း မိန္းမခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးပဲ..
တစ္စက္မွကို မ်က္စိေရွ႕ကအေပ်ာက္မခံတာ...
ငါငယ္ငယ္ကအတိုင္းပဲ..
ေအာ္..သူတို႔ေလးေတြေၾကာင့္ အတိတ္ကၾကည့္ႏူးစရာေတြကို ျပန္အမွတ္ရေနမိေပမဲ့..မင္းကေတာ့မရွိရွာေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္..
မင္းမရွိေတာ့ေပမဲ့ မင္းေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ ေဟာဒီ့ကြၽန္းေလးမွာပဲ လွစိန္အၿမဲရွိေနပါ့မယ္..
သစၥာကိုမိုးေကာင္ကင္မွာအေျခတည္ထားၿပီး..ေမတၱာေတြကိုေတာ့ မိန္းမေရ မင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးထဲမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံလိုက္ပါၿပီကြယ္...ေနာင္ဘ၀မ်ားမွာ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ၾကရင္ ေဟာဒီ့ပင္လယ္ျပင္ျပာႀကီးထဲမွာ တို႔ရဲ႕အခ်စ္‌ေလွေလးနဲ႔ ကူးခပ္ယွက္သန္းၾကတာေပါ့ကြယ္ "
*
*
*
*
ေရခ်ိဳးစရာရွိတာမခ်ိဳးပဲ ကေလးေတြနဲ႔ ေရေဆာ့ေနသည့္သူမကို အံ့ဩတႀကီးျဖစ္ေနရသည္။
ငယ္ငယ္ကလို ကေလးစိတ္ပဲမကုန္ေသးတာလားမသိဘူး။
ေတြ႕တဲ့ေနရာဟာ သူမရဲ႕ကစားကြင္းလိုပဲ ‌ထင္ေနပုံရတယ္။
ေတာေကာင္ေတြနဲ႔ မသမာသူေတြရဲ႕ရန္ကို သူကသာစိုးရိမ္ၿပီး လိုက္လာမိတာ သူမကေတာ့ ဗိုလ္ေနၿမဲ၊က်ားေနၿမဲပဲ။

"ဟာ...မပတ္နဲ႔ေလ...အဟား..ရတယ္..
ဒီလိုလား..ကဲဟာ...ကဲ..."

"ဗြမ္း...ဗြမ္း...."

႐ြာမွာတုန္းကေတာ့ ရွက္သလို၊ေၾကာက္သလိုလုပ္ေနၿပီး အခုက်ေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ေရပတ္တိုင္းကစားေနလိုက္တာ သူ႔ကိုေတာင္ရွိတယ္ထင္ေသးရဲ႕လားမသိ။
စိတ္မရွည္တဲ့အဆုံး သူမတို႔ရွိတဲ့စမ္းေခ်ာင္း အနီးမွာ ခါးေထာက္ရပ္ၿပီး ေအာ္ဖို႔လုပ္ရသည္။