"...Οσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου, το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου.Tη στιγμή του σταυρωμού μου και για μόνη συντροφιά μου, μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου...Μόνος ήρθα, κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο, μόνος έζησα του κάκου - κι όπως ήρθα και θα φύγω..." Ν.Π
Το μεσημέρι τους βρήκε και πάλι αγκαλιά. Η Άννα είχε συνέλθει εντελώς, και προσπαθούσε να σηκωθεί αθόρυβα απο το κρεβάτι, προσέχοντας μην ξυπνήσει τον Μάρκο "που πας;" την ρώτησε σιγανά μόλις την ένιωσε να απομακρύνεται. Γύρισε και τον κοίταξε αλλά δεν του απάντησε. "Μείνε.." είπε και πάλι βραχνά και την τράβηξε κοντά του. Κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του και ακούμπησε τα χέρια του στο στέρνο του. "Είσαι καλύτερα;" της ρώτησε απαλά, και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Για λίγη ώρα δεν μίλησε κανείς τους, ακουγόταν μόνο οι ανάσες τους...βαριές...κοφτές... "Μάρκο.." ξεκίνησε να του λέει και εκείνος προτίμησε να της κλείσει το στόμα με τα χείλη του. "Θεέ μου... πόσο μου έλειψε η γεύση σου..." της είπε ανάμεσα στα φιλιά του και την έσφιξε πιο πολύ κοντά του. Τα χείλη του διεκδίκησαν και πάλι τα δικά της, άγρια... παθιασμένα... τα χέρια του ταξίδεψαν στο κορμί της, ένιωθε την σάρκα της στο χέρι του, ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της, την ανατριχίλα της. Η ψυχή του γέμιζε απο αγάπη και η καρδιά του έσταζε μίσος για τους ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να είναι χωριστά. "Άννα.. σε θέλω... σταμάτα..." της είπε ανάμεσα στα φιλιά τους μα εκείνη δεν τον άκουγε, ανταποκρινόταν στο φιλί του, χωνόταν όλο και πιο βαθιά στην αγκαλιά του, τον είχε ανάγκη και του το έδειχνε με κάθε τρόπο. "Μη σταματάς..." του είπε σχεδόν λαχανιασμένη, και τα μάτια του έλαμψαν απο πόθο. "Δεν θα μπορώ να σταματήσω μωρό μου... έχουμε χρόνο...να γίνεις πρώτα καλά.." της είπε ενώ μέσα του παρακαλούσε να μην του αρνηθεί. Αντί για απάντηση τον τράβηξε κοντά της και παραδόθηκαν και οι δύο στο πάθος τους.
Ο γιατρός τους τηλεφώνησε λίγο μετά το απόγευμα, και φάνηκε οτι είχε πέσει μέσα στις αρχικές του εκτιμήσεις. Ο Μάρκος έβρισε σιγανά κλείνοντας το τηλέφωνο και κάθισε δίπλα στην Άννα. "Δεν ήθελα να μιλήσουμε για ότι έγινε χθες το βράδυ, αλλά νομίζω οτι πρέπει να μου πεις ποιος ήταν μαζί σου εδώ, λίγο πριν αρρωστήσεις" της είπε σοβαρά και η Άννα τον κοίταξε με μάτια φουρτουνιασμένα "δεν θέλω να τσακωθούμε Μάρκο..." του είπε κουρασμένα. Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του "Άννα... πες μου..ήταν ο Στράτος;". Απάντησε καταφατικά μόνο με ένα νευμα του κεφαλιού της. Ο Μάρκος πήρε βαθιά ανάσα και πέρασε το χέρι μέσα απο τα μαλλιά του "αυτός ο Στράτος Άννα σου έριξε κάτι στον χυμό σου χθες, γι' αυτό ξεκίνησες εμετούς, γι αυτό ένιωσες τόσο άρρωστη ξαφνικά" της είπε κοιτώντας την σοβαρά. Τα μάτια της Άννας έγιναν πελώρια απο έκπληξη, "μπορείς να σκεφτείς κάποιον λόγο να το κάνει αυτό;" την ρώτησε και πάλι. Η Άννα σηκώθηκε και περπάτησε νευρικά στο σαλόνι, "δεν....ο Στράτος... ήθελε... με..." μπέρδευε τα λόγια της και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Δεν μπορούσε να πιστέψει οτι κάποιος θα έφτανε τόσο χαμηλά. Ο Μάρκος σηκώθηκε απο τον καναπέ και την αγκάλιασε "μπορείς να μου πεις..." της είπε ήρεμα. Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα "μου είχε ζητήσει αρκετές φορές να... να..." δίστασε για λίγο όταν ένιωσε τον Μάρκο να παγώνει "...και.... και... εγώ αρνιόμουν, του είχα εξηγήσει...αλλά.." άφησε ατελείωτη την πρότασή της βλέποντας τον να κουνάει καταφατικά το κεφάλι του. "Δεν πρόκειται να σε πλησιάσει ποτέ ξανά..ακούς; δεν θα το επιτρέψω!" της είπε καθυσηχαστικά.
