ආදරණීය වස්සානේ ✅

🌧️Chapter 46🌧️

මම කිව්වේ මට දැනෙන ඇත්තම හැඟීම... හේතුවක් නොදන්නවා උනත් මට කවදාවත් දේව් ව නැති කර ගන්න ඕන උනේ නෑ... මොකද මම එයාට පුදුම තරම් ආදරේ කලා... එදා ඒ තරම් දේවල් කියලා බැන්නත් කෑ ගැහුවත් ඒ මොහොතෙත් මම එයාට ආදරේ කලා... එච්චර දේවල් කියපු එකා ළඟටම ආපහු ගියා කියනකොට කෙනෙක්ට හිතන්න පුළුවන් මම ආත්ම ගෞරවේ බල්ලට දැම්මා කියලා... ඒත් නැති කර ගන්න බැරි තරමටම ආදරේ කරනකොට මිනිස්සු එහෙමයි... හැබැයි එහෙමයි කියලා අන්තිම කැත වැඩ කරන එකෙක් ළඟට යන්න ඕනයි කියන එක නෙමෙයි මම අදහස් කරන්නේ...

හැබැයි මගේ දේව් ඒ හැමෝටම වඩා වෙනස්... අන්න ඒ නිසයි මම දේව් ට, අපේ සම්බන්දෙට තව අවස්ථාවක් දුන්නේ.... මොකද එයා එදා ඒ හැම දෙයක්ම කරේ හේතුවක් ඇතුව... ඉතිං කලින් දුකක් දැනුනත් මට දැන් දුකක් දැනෙන් නෑ... මොකද එදා ඒ දැනුන දුකට වඩා අද මට දැනෙන සතුට ඊට වැඩියි.... අපි හැම වෙලේම ජීවත් වෙන්න ඕන වර්තමානේ මිසක් අතීතේ නෙමෙයි... අපේ අනාගතේ සතුටෙන් තියෙන්න නම් අපි අතීතේ ජීවත් නොවී වර්තමානේ සතුටෙන් ජීවත් වෙන්න ඕන....

"දවල්ට කන්නේ මොනාද බං???"

මම කල්පනා කර කර හිටපු දිහා බලන් ඉඳලා අභියා අහද්දී මම ටික වෙලාවක් බලන් හිටියා...

"පරිප්පුවක් හදලා හාල් මැස්සෙක් තෙල් දාලා ගමු බං.... අපි දෙන්නා විතරනේ....."

පුටුවෙන් නැගිටින ගමන් මම අභියට කියද්දී ඌත් ඒකට හා කියලා අපි දෙන්නා එක්කම කුස්සියට ඇවිත් උයන්න පටන් ගත්තා....

"ඇත්තටම ශාක්‍ය අයියලගේ තාත්තට උඹ එක්ක තියෙන ප්‍රශ්නේ අම්මගේ කේස් එක විතරමද තේජු?? "

කාලා බීලා ඔක්කොම ඉවර වෙලා ආපහු සාලෙටම ඇවිත් වාඩිවෙන අතරේ අභියා මගෙන් එහෙම ඇහුවා...

"එතන තව හැංගිච්ච කතාවකුත් තියෙනවා අභි...."

"ඒ කිව්වේ තේජු....."

"ඒවා දැන් නෙමෙයි... මේ හැම දෙයක්ම විසඳුනහම නිවි සැනසිල්ලේ උඹට කියන්නම්... මමත් හැමදේම දැන ගත්තේ ළඟදි... දේව් ඒ දේවල් කියනකන් මම දැනගෙන හිටියේ හරිම පොඩ්ඩයි.... අම්මගේ ඩයරි එකෙන් කියවපු පොඩි කොටස ගැන විතරයි මම එතකොට දැනගෙන හිටියේ..."