A Touch of Magic [NL]

7~ Sleepover

Ik haast me naar de voordeur als ik de deurbel hoor ringen. Ik gooi de deur open en omhels de persoon die heeft aangebeld.
'Jullie zijn er! Kom binnen. Hey Noah, hey Jasmine' zeg ik nogal snel terwijl ik Olivia een knuffel geef. Ik help ze hun spullen naar binnen te brengen.
'Hoe euhm, hoe gaat het met jullie?' vraag ik voorzichtig.
'Gaat wel. Ik ben blij dat we hier zijn' zegt Olivia. Noah knikt en kijkt me aan.
'Hoelang mogen we hier blijven?' vraagt hij een paar tellen later.
'Zolang als nodig is' zeg ik simpelweg. 'Maar ik denk niet dat jullie ouders het zouden willen dat jullie hier te lang blijven' voeg ik er aan toe. Olivia zucht zachtjes, zodat we het niet zouden merken, maar ik heb het weldegelijk gemerkt.
'Ja, dat is waar' zegt ze. 'Waarschijnlijk gaan we dinsdag weer naar huis moeten'. Ze klink anders dan normaal. Ze klinkt- triest. Olivia is niet vaak verdrietig, maar de laatste tijd precies meer en meer.
'Oh ja, voor ik het vergeet, Noah en Jasmine, jullie slapen samen op de kamer. Vinden jullie dat ok?' vraag ik hen.
'Ja hoor, Olivia zei het al' zegt Noah een beetje kortaf. Ze lijken allemaal een beetje afstandelijk. En Jasmine zegt helemaal niets. Ik begrijp ze wel natuurlijk, nu hun ouders allemaal ruzie maken en Jasmines ouders op het punt staan om te scheiden.
'Kom maar mee naar boven, dan toon ik jullie waar jullie slapen' zeg ik. Ik neem een sportzak dat op de grond staat en hou hem stevig vast met mijn linkerhand. Met mijn andere hand neem ik een valies en samen zeulen we de spullen de trap op.
'Hier slapen jullie' zeg ik tegen Noah en Jasmine.
'Ok, dankje' zegt Noah en ik zie Jasmine verlegen knikken. Dat is niets voor haar. Normaal is ze juist heel uitbundig en luidruchtig en vrolijk. Maar nu, nu is ze verlegen, stil en- triest. Alsof alles dat fout kan gaan ook is foutgegaan. Maar misschien komt dat gewoon door haar ouders' scheiding. Ik denk dat ik straks eens ga pratrn met haar. Privé. Zodat ze kwijtkan wat er is.

Als Olivia en ik boven zijn, barst ze uit in tranen. Ik weet even niet wat te doen, maar ga dan naar haar en omhels haar.
'Hey, gaat het?'
'N-nee. Alles l-loopt gewoon v-verkeerd en dat i-is allemaal m-mijn schuld' snikt ze.
'Nu ga jij eens goed naar mij luisteren' zeg ik haar, lichtjes bevelend. 'Niets van wat er tussen je ouders, of tussen Jasmines ouders gebeurd of gaat gebeuren is jouw schuld, ok? Het is niet jouw schuld, niet die van Noah, niet die van Jasmine. Het zijn jullie ouders die ervoor kiezen en daar kunnen jullie niets aan doen. Of jullie het nu willen of niet. Ok?' zeg ik troostend.
'J-ja, ok' zegt ze zacht, nog steeds snikkend.
'Maar gisteravond had ik een ruzie met mijn ouders. Over dat ik vond dat ze hun ruzies moesten inhouden waar Jasmine bij was omdat haar ouders- nou je weet wel, omdat ze gaan scheiden' legt ze me uit. 'Daardoor werden ze boos op me. En toen ik vanochtend zei dat Noah, Jasmine en ik een paar dagjes hier gingen slapen, had ik het gevoel dat ze weer boos gingen worden' zegt ze nu zo zacht dat het bijna een fluister is. Ik omhels haar nog eens stevig.
'Je ouders hebben het gewoon even moeilijk. En omdat ze niet weten wat ze moeten doen, reageren ze het gewoon af door boos te zijn op alles en iedereen. Maar alsjeblieft, stop met denken dat het jouw schuld is, want dat is het niet' zeg ik, haar nog steeds omhelzend.
'Ok' fluistert ze. 'Ik ga proberen'
'Goed zo. Misschien moet je even proberen slapen. Ik denk dat dat wel deugd gaat doen na de afgelopen dagen' zeg ik.
'Ja, goed idee. Ga jij nog even langs bij Noah en Jasmine?' vraagt ze me.
'Is goed. Slaap zacht alvast' zeg ik voor ik mijn deur opendoe.
'Slaap zacht Pauline' zegt ze terug. Ik ga naar de logeerkamer waar Jasmine en Noah slapen.
'Hoe gaat het hier' zeg ik zachtjes, voor het geval dat ze al slapen.
'Goed hoor. We gaan bijna slapen' zegt Noah.
'Euhm, Pauline, mag ik je even onder vier spreken' zegt Jasmine zo zacht dat ik het amper hoor.
'Ja natuurlijk, kom maar even mee' zeg ik. 'Wat is er?' vraag ik dan.
'Hoe weet je dat er iets is?' vraagt zij op haar beurt.
'Gewoon, op de manier waarop je je gedraagt. Je bent veel stiller dan anders. Wil je erover praten, dat helpt vaak wel' stel ik voor.
'Ja graag, ik weet niet met wie ik er anders mee over moet praten' zegt ze. Ik knik ten teken dat ik het begrijp. 'Het is gewoon, mijn ouders die gaan scheiden. En dat komt door mij'
'Luister even, Olivia eenkt ook al dat het door haar komt, en laat me even zeggen, het is niet jullie schuld ok?' onderbreek ik haar.
'Maar dat is het juist, het is wel mìjn schuld. Ik ga het uitleggen, maar laat me alsjeblieft uitspreken' zegt ze, lichtjes smekend. Ik knik. 'Jij hebt de boeken van Harry Potter gelezen hé?' vraagt ze. Ik knik nogmaals als bevestiging. 'Wel, euhm kijk'. Ze geeft me een brief die ik meteen herken. Omdat ik er zelf ook een heb gekregen.
'Je hoeft niets uit te leggen' zeg ik haar. 'Ik weet al wat er aan de hand is'.
'Hoe weet je dat dan? Je hebt de brief niet eens gelezen' vraagt ze.
'Ik hoef die niet te lezen. Ik weet wat er in staat. En ik heb er zelf ook een gekregen' zeg ik.
'Echt waar?' vraagt ze ongelovig.
'Ja, ik had op mijn elfde blijk ook een gekregen. Maar mijn moeder wou niet dat ik ging en nu heb ik er nog een gekregen'
'Wel dat is de reden dat mijn ouders gaan scheiden. Mijn moeder wil dat ik zelf zou moeten kunnen kiezen als ik ga, maar mijn vader wilt niet dat ik ga. Hij zegt dar hij geen monster in huis wilt hebben. Dus nu gaan ze scheiden en als mijn moeder het voogdijschap krijgt mag in gaan. Maar als mijn vader het krijgt moet ik naar een kostschool'. Ze klink triest. Ik kan horen dat hoewel ze bang is voor die nieuwe ervaringen, ze wel wil gaan naar Zweinstein. En als we beiden gaan, kan ik een oogje houden op haar.
'Misschien moet je nu even gaan slapen. Ik ga ook naar Zweinstein en ik ga proberen het te regelen dat als je vader het voogdijschap krijgt, je toch naar Zweinstein kan gaan. En wie weet krijgen je beide ouders voogdijschap. Dan ga je ook wel naar Zweinstein kunnen. En als ze niet willen luisteren, ga ik wel eens met ze praten' zeg ik. Ze glimlacht. Ik ben blij dat ze weer lacht.