Enchanted Series #2: Not Where the Storyline Ends

Chapter 6

"Ano? May hinihintay ka ba?" tanong ni Anna habang nakatingin kung saan ako nakatingin ngayon. Nasa kainan kami kung saan ko nakita si Joshua.

Umaasang makikita siyang muli.

"Wala" pagsisinungaling ko at kumain nalang.

"I don't believe you, Thraia" aniya. "and if you don't believe me, why did you shut your mouth fifteen seconds ago before speaking?" taas kilay kong tanong.

She sighed. "look, kumain ako bago magsalita" aniya.

I sighed nalang at kumain, still waiting for him.

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

Naglakad lakad ako sa MOA, nagpaalam ako sa kanya na bibili lang ako ng gamit sa bahay, at first she insisted ngunit sinabi ko na may kikitain akong kaibigan kaya umalis na siya.

Kasi alam kong sasabihin niya kay papa ang mga ito kaya't binayaran ko ito agad, agad kahit hindi niya pa sweldo.

Upang hindi niya sabihin ang dapat sabihin.
I met Veronica sitting in a bench of the mall. Nakipagbeso ako at naglakad lakad kami.

Muli, nakita ko si Joshua kasama ang ka tropa niyang si Vince na taga Manila.

"Oh! Miss Rose" panimula niya, and he shaked hands. Ngumiti ako. "ano bibilhin n'yo rito sa Miniso?" he asked.

"Kahit ano na pwede kong gamitin" sagot ko dahil hindi rin ako sigurado ano ang bibilhin ko.

Ngayon, nasa mall kaming apat, tahimik lang ang kaibigan nitong si Vince habang kinukulit siya ni Veronica.

I guess he got annoyed kaya't tahimik lang ito.

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

Nakabili na kami. Tanging headbands lang ang binili ko dahil ang iba ay loose thread na.

Nagtungo na ako sa Watsons upang bumili ng skincare at sa supermarket para sa important needs.

Nagkahiwalay na kami nung nasa Miniso kami kaya't wala akong kasama para buhatin mga pinamili ko.

And besides I have to live an independent life, dahil mag-isa akong nakatira. Sa September 7 ay uuwi ako sa Sariaya dahil kailangan kong um-attend sa birthday ni Maria sa September 8.

September 1 pa naman ngayon kaya't may time pa ako.

At isa pa ba't maaga nagpadala ng invitation si Schalene, kadalasan nagpapadala sila ng invitation forty days before someone's family member's birthday.

Are they...

Or maybe she wants to mourn over Von who died on September 5, three days before her birthday.

Damn that guy!

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

Tahimik akong nakatitig sa terrace. May upuan dito at coffee table kaya't malaya akong nagbabasa ng libro habang nakatitig sa papadilim na kalangitan.

I closed the book kaya't nakatingin lang ako sa mga building na katapat nito at sa ibaba dulot ng mga sasakyan na nagkakarerahan.

I opened my phone at naglaro ng Mobile Legends. I have a chat with my male friend, Austellreeves ang username.

"Yeah. I gotta have to write a song again for my father's campaign" panimula ko habang kausap ang lalaki sa messenger.

Parehas kaming naglalaro ng nasabing game. I feel lazy to do things.

"Pahinga ka kaya muna, you're voice looks so weak, kulang nalang mawawalan ka na ng boses" advice niya. "huh? Mahina lang talaga ako magsalita, paos lang ako" sagot ko and I chuckled.

He also chuckled. We're still playing. "hirap naman nito" tawa niya.

"Oo nga pala Austell, magluluto pa ako, bye" paalam ko, nag-exit na ako sa laro at binaba ko ang cellphone leaving me afk.

Nagluto ako, I get a small portion of beef na hiwang pang-tapa at kumuha ako ng kalahating bigas.

Due to my condition, hindi ako masyadong nakakakain ng maayos. Before I used to eat big portions of food and puke it after but I realized that the solution of this is to lessen my food intake.

But still, it didn't help me. Nagsusuka parin ako pagkatapos and sometimes, I can't prevent myself but to intake more foods until I get satisfied.

I add some tapa seasonings. Nang maluto ang kanin, I set it aside para gumawa ng fried rice.

Niluto ko ang tapa hanggang sa maluto ito. Niluto ko na rin ang kanin and some garnish.

Although the results were satisfying, I know that they will end up in the sink or the toilet.

My bulimia is getting worse. Considering that lolo died, it became worse than before.
The consequences of constant pressure is killing me.

•❅───✧❅✦❅✧───❅•

Nang natapos na ako sa hugasin, ay may tumawag sa akin. Si mama.

"Rose, my dear, ilang araw na ang nakalilipas, wala ka paring balita about sa kanta?" she said, her voice seems like she's in a hurry.

Ako ba namang papetiks-petiks sa ginagawa ko sa buhay.

I'm not even motivated to do something, let alone writing songs.

"I'm working on it right now, ma. Please be patient—"

"Be patient?! Kailangan na kailangan ito Rose! Stop being a cheeky woman and do what you have to do!" she screamed na nilayo ko ang cellphone sa tainga ko.

"Yeah, yeah. Bye" I said at binaba ang cellphone. I feel throwing up kaya agad akong nagtungo sa cr at nagsuka.

I'm so tired of this life. I said to my mind as I sighed and gargle.

Lumabas ako sa veranda upang magpahangin. Ngunit bumalik agad ako upang kumuha ng papel, ballpen, at cellphone.

I was busy thinking of a word upang simulan ko ang kanta para sa pangangampanya.

To be honest, first time ko lang ito gagawin at kay papa pa ito requested.

Huminga ako ng malalim at nagsimula na sa paggawa.

I hummed the song, making sure it was entertaining and lively enough for people.

Malapit na rin kasi ang election sa Sariaya, sasabay ito sa national election which is sa a-nuebe pa ng Mayo.

Isang minuto lang ang ginawa ko. But I am thinking of extending it a little, so I did it.

I became satisfied with the results!

I want to chat mama pero nagdesisyon muna akong matulog bago ko ayusin ko ang maaaring maging instrumental nito at revision ng kanta.

I looked at the time on my phone, 10:25 pm. Anak ng tarantado.

Matutulog na pala ako!

I immediately cleaned the coffee table and rushed myself to bed. I forgot to turn off the lights but it's alright.

I blinked my eyes and rest it for 30 minutes and sleep afterwards.

For everything that went alright, for I want tomorrow to be the same again.