MURDER IN THE ALPS

Het eerste middelbaar

OMG, 07:30 tijd om te vertrekken voor mijn eerste dag middelbaar! Roept Lise tegen Marie. Marie draaide haar ogen, ik moet nog 2 jaar wachten. Ik overleef dat niet meer. Lise lachte haar stiekem een beetje uit. "Ik heb die 2 jaar ook moeten doen", zegt ze. "Het gaat sneller dan je denkt." Marie zuchtte maar wenste Lise veel succes.

Ondertussen was het 8:15 en was ze in de klas. Iedereen stond vooraan en kreeg een plaats. "Lise jij mag daar zitten, naast Fleur" zei haar leerkracht. Lise ging naast Fleur zitten en ze begonnen al snel te praten. Ze waren alle twee de enige die naar SLO college gingen van hun vorige school. Ze hadden dus beide niemand, en ze besloten samen te blijven.

"Guillaume en Maksim jullie zijn de enige 2 die over zijn, jullie mogen achter Lise en Fleur gaan zitten" zei de leerkracht. Guillaume had het al moeilijk. Hij was donker van huiskleur en iemand had al een racistische opmerking gemaakt toen hij net toekwam. Hij vertelde het tegen Maksim. Want die zag direct dat er iets was ook al kenden ze elkaar niet. Maksim heeft Guillaume gesteund en ook zij 2 besloten samen te blijven.

Toen de leerkracht uitleg gaf over het van dat hij gaf, nederlands, lette Guillaume niet op. Hij maakte grapjes en Maksin begon te lachen. Ze konden hun niet inhouden. Maar voor ze het wisten waren de eerste twee lesuren voorbij en was het pauze. De bel ging en Fleur zei "Maksin en Guillaume jullie zouden beter wat onopvallender lachen 'met een knipoog.' Ze begonnen alle 4 te praten in de pauze, Lise, Fleur, Maksim en Guillaume. En dat werd al snel een gewoonte in elke pauze.

Ze moesten op een dag groepswerk doen voor engels en het was per 4. Ze besloten samen te werken en moesten bij iemand thuis afspreken. Guillaume zei onmiddellijk "niet bij mij! Ik heb 4 broertjes en het is te luid we gaan ons nooit kunnen concentreren". Fleur riep "OOK NIET BIJ MIJ", en ze fluisterde "mijn thuis situatie is niet perfect". Lise en Maksim zeiden tegelijk "oke bij mij dan!" En ze lachten naar elkaar. Uiteindelijk werd het bij Lise thuis want de ouders van Lise moesten dat weekend toch naar een beurs over kunst en scholen voor Marie.

Na enkele weken spraken ze elk weekend 1-3 keer af. De groep kon gewoon niet meer zonder elkaar. Ze gingen van jaar 1 door tot jaar 6 als de hechte groep die na een tijd wel door heel de school gekend was. Want ze waren altijd met elkaar. Alles leek gewoon PERFECT!