Book, Blossom And Fate: The Book of Destinesia [ON-GOING]

Ika-anim na Pahina: Panggagahis

Adora's POV

Tuwang tuwa ako dahil ilang araw na rin kaming panay alis ni Soleil. Pinayagan din ako dahil nakita talaga nila ang malaking improvement sa akin nito. Laking pasasalamat ko rin kay Soleil dahil binigyan niya ako ng panibagong pag-asa na maaayos ang kalagayan ko.

Nagsuot ako ng uniform ko kahit hindi naman na ako pumapasok sa school. Nasabi ko rin nung nakaraan na namimiss kong maging estudyante kaya napagtripan naming gawin ito.

Ang suot niya ngayon ay ang talagang uniform niya kanina sa pagpasok. Ako naman ay ang uniform ko before i filed my LOA in my school.

"Pumayat ka yata" Soleil commented while scanning my body.

"Last year pa kasi 'to e" Tugon ko habang iniikot ang palda ko. Isa pa sa tingin kong dahilan ay dahil pumayat ako ng sobra since mommy died.

"Masaya ba---na ano?" Hindi niya matuloy-tuloy ang sinasabi niya. Para pa siyang alanganin sa pagtatanong.

"Masayang ano? If you're asking if i'm glad to talk and laugh with you again. I am very grateful Soleil" Diretsong sambit ko. Pagdating talaga sakaniya, nasasabi ko yung gusto kong sabihin. I think she feels the same way as well.

Hindi katulad ng ibang tao. Nakilala na namin ang ugali talaga ng isa't isa, bago pa man kami mabago ng panahon. Kumbaga, nalalabas namin ang tunay naming ugali sa isa't isa knowing na kami lang din dalawa ang makakatanggap sa ugali ng isa't isa.

"Ako rin. I love hanging out with you all the time. Atsaka mahalaga ka sa akin. I would do everything para matulungan kang magamot 'yang kalagayan mo. Hmmp! Kung hindi ka naman kasi---i also wouldn't be here wasting my time to fill all the gaps we'd lost" Aniya na may sinserong tono.

"Salamat Soleil. You've dome well" Pagpapasalamat ko.

"Sure no problem. Masaya rin akong unti-unti ka na eing gumagaling. By the way, ano palang nasa isip mo bakit mo parin ako patuloy na tinatanggap at kinakausap kung nasasaktan ka sa mga sinasabi ko rati?" She asked out of nowhere.

Napaisip naman ako sa naging tanong niya. "Kasi sa tingin ko may natutunan din ako dahil sayo"

"Hmmm sabagay"

"And besides, lalayuan mo ba ang isang tao just because she didn't meet your standards?" I asked.

"Hindi pa naman huli ang lahat. E kung hindi naman talaga ako ang standard mo para kaibiganin, yung hindi nangiiwan, yung hindi harsh magsalita, why not diba? Mas maganda yung ganon 'cause you won't settle for less" Sagot niya. Nakatingin lang siya sa harapan habang patuloy parin kaming naglalakad.

"You're a fine one to talk" Sarcastic was shown on my face. Paano naman kasi, she's the one who's settling for less and not me. Hindi niya pinapakita yung ugali niya, 'cause she's too afraid she might hurt them.

"Natatakot lang akong maiwan ulit" Sabay kaming napabuntong hininga.

"Iba kasi tayo ng sitwasyon sa sinasabi mo kanina, Soleil. And it also depends on the individual. It is not about settling for less e. It's about your perspective that time kung paano mo titignan ang isang bagay. Dati gusto ko sa kaibigan ay yung naiintindihan ako, hindi makasarili, hindi yung insensitive magsalita. Pero ikaw ang dumating sa akin at natagalan ko pa. Don't you get it?" Pagdudugtong ko. "It is better for me kung ang mindset ko is to believe the quote that 'Time plays a role in almost every decision. And some decisions define your attitude about time'. Bata pa tayo no'n Soleil. Naniniwala rin ako na ayun yung tamang desisyon para sayo sa oras na 'yon, viceversa. Nanatili ako kasi ang pananaw ko sa mga oras na 'yon ay tatanggapin kita sa ganong ugali mo. At kung tatanongin mo rin ako sa naging desisyon ko ngayon, tinanggap padin kita dahil ang pananaw ko ngayon ay mas importante ka kesa sa dahilan mo" Paliwanag ko pa.