Zemheri | Tamamlandı

54.Bölüm

"Seni çok seviyorum biliyorsun değil mi?" Dedi.

Tebessüm ettim.

"Biliyorum." Dedim kendimden emin bir şekilde.

Biliyordum çünkü sevgisini hissettiriyordu. Ve bu çok güzel bir şeydi.

"Bende seni seviyorum." Dedim. Belki de ben onun kadar hissettiremiyordum. Ama bende çok seviyordum. Daha önce hiç sevmediğim kadar seviyordum. Her gün daha çok seviyordum.

"Nereye gidelim?" Diye sordu tekrardan.

"Bilmem." Dedim başımı geriye yaslarken. "Nereye gidelim?"

"Senin memleketindeyiz, sen söyleyeceksin."

"Aşkım özür dilerim." Dedim usulca. "Ama hiç gezecek halim yok."

"Gezelim mi dedim ben? Sana soruyorum nereye istersen gidelim diye."

Kısaca düşündükten sonra aklıma gelen şey ile gözlerim parladı.

"Buldum!"

"Neresi?"

"Dağ." Deyince kaşları çatıldı.

"Dağ mı?"

"Evet." Dedim uzatarak. "Dağ evi var, Uludağ'da. Tam zirvede değil ama çok güzel bir yer. Kafa dinleriz."

"Tamam gidelim."

"Ama istemezsen başka bir yere gidelim."

"Ne dedin sen, seninle olduktan sonra her yere giderim dedin. Bende sen olduktan sonra her yere gelirim." Dedi.

Tebessüm ettim.

"Ama sen zaten hep dağdasın ya." Dedim tekrardan.

"Ama seninle değilim."

"Tamam o zaman." Dedim heyecanla. "İkna oldum." 

"İkna olduysan gidiyoruz. Ama önce eve uğramam gerekiyor."

"Eve?"

"Evet." Dedim.

"Emin misin?"

"Evet." Dedim yine rahat bir şekilde.

"Dün olanlardan sonra sorun çıkmasın?"

"Çıkmaz sevgilim merak etme." Dedim. "Bizim evde sorunlar günlüktür. Eminim bu gün yeni bir sorun ile karşılaşmışlardır bile."

Aslında tam olarak böyle sayılmazdı. Yani bizim evde değil de bende günlüktü sorunlar. Şimdi eve gitsem, bana bir şey deseler umrumda bile olmayacaktı. Çünkü bir kere o yükü atmıştım üzerimden. Sadece bu olayda da değil bu zamana kadar yaşanan her şeyde bu böyle olmuştu.

Zaten böyle olmasa ailem (!) ile bu zamana kadar yolları çoktan ayırmış olurdum.

Sessiz geçen yolculuğun ardından araba evin önünde durdu.

"Sen bekle ben beş dakikaya gelirim."

"İstersen bende geleyim." Dedi.

"Gerek yok sevgilim." Dedim. "Zaten işim uzun sürmez."

Yanağına bir öpücük bıraktıktan sonra arabadan inip bahçe kapısından içeriye girdim. Eve girdiğimde büyük bir sessizlik beni karşılamıştı. Fakat bu sessizlik kimse olmadığından değil, herkes sustuğundandı.

Çünkü tam kapıda olduğum için salonu görebiliyordum. Ve olması gereken herkes buradaydı. Neredeyse bir saat önce beraber olduğum babamda buradaydı. Hande bile buradaydı.

Kapının kapanma sesi herkesin bana bakmasına sebep oldu. Fakat bakışlar pek hoş değildi. Benimle de bir ilgisi olduğunu sanmıyordum. Çünkü Hande ve abimde buradaydı. Yani konuşma ben gelmeden önce başladıysa şuan pekte tatlı olmayan kısmında gelmiş oluyordum.