Zemheri | Tamamlandı

51.Bölüm

Bunlar benden o kadar uzak şeylerdi ki, daha kendimin doğru düzgün bir hayatı yokken başka bir cana hayat veremezdim ki ben. Hele de ufacık bir cana. Bir bebeğe.

Gözlerim yine doldu.
Belki hayatımda biri olsa her şey daha rahat olabilirdi. Sevdiğim adamdan hamile kalsam, sevmeyi bırak en azından hayatımda olan bir adamdan olsa her şey çok daha kolay olurdu.

Ama öyle de değildi.

Zaten bu zamana kadar ne istediğim gibi olmuştu ki bu saatten sonra istediğim gibi olsun.

Telefonum çalmaya başlayınca düşüncelerim dağıldı. Cebimden telefonumu çıkartıp ekrana baktım. Gördüğüm yazıyla iç çektim.

"Efendim?"

"Alo Hande, geldim ben."

"Tamam bende geliyorum."

"Bekliyorum."

Telefonu kapattıktan sonra derin bir nefes aldım ama içimde ki sıkıntı dağılmadı.

Adımlarımı hızlandırıp yaklaştığım mekana girdim.

Çokta dolu olmayan mekanda onu görmem uzun sürmedi.

Yüzünü görünce, göz göze gelince her şey daha da zorlaştı. Kalp atışlarım hızlandı, ayaklarım titremeye başladı, ellerim bir kaç saniye içerisinde soğuk soğuk terledi.

"Sakin ol." Diye mırıldandım kendi kendime. "Sakin ol."

Masanın yanına gidince ayağa kalktı.

"Hoşgeldin."

Uzattığı eli sıktım.

"Sende hoşgeldin." Diyerek sandalyeye oturdum.

O da oturdu.
Hiç bir şey söylemedim. Söyleyemedim
Söylenecek çok şey vardı ama hiç bir şey söyleyemedim.

Aradan on dakika geçti. Ne o konuştu ne de ben. Ama birimizin konuşması gerekiyordu.

"Hamileyim." Diyerek sessizliği bozdum.

Bu kelimeyi söylemek bile o kadar zordu ki benim için.

Utanıyordum.

Bu zamana kadar çok hata yapmıştım. Hepsinin de bir bedeli olmuştu.

Hiç biri böyle hissettirmemişti. Hiç birinde böyle utanmamıştım.

"Biliyorum." Dedi. "O yüzden buradayım."

O benim aksime oldukça soğuk kanlıydı. Belki de normal haliydi bu. Bilmiyordum ki!

Başımı kaldırıp yüzüne baktım. O da bana bakıyordu.

"Tamam." Diyerek onayladım onu. "Ne konuşmamız gerekiyor şuan? Onu da biliyor musun?"

"Bilmiyorum."

"Bende." Dedim.

Ne konuşmam gerekiyordu, ne yapmam gerekiyordu hiç bir şey bilmiyordum!

Bildiğim tek şey kendime çok kızdığımdı.

"Emin misin peki?"

"Böyle bir konu hakkında nasıl emin olmadan konuşabilirim sence?"

"Tamam sordum sadece sakin ol."

"Ne yapacağız?" Diye sordum tekrardan.

"Bilmiyorum."

Derin bir nefes aldım. "Çok sinirliyim."

"Bana mı?"

"Kendime."

"Neden?"

"Sence?"