Soulmates

26|| Coma

Salim

Afgelopen dagen heb ik emoties gevoelt rond om mij. Huilende mensen. Ik kon hun gevoel voelen maar was niet volledig bij bewustzijn om iets terug te zeggen.

Maar er was een dag toen ik een ander soort emotie voelde in de kamer. Liefde. Toen ze aan het huilen was naast me. En toen ze de woorden uitsprak die ik wilde horen uit haar mond, wou ik terplekke uit mijn coma komen.

Ik voel dat er meerdere mensen in de kamer zijn. Ik hoor hun vaagjes praten. Ik kan de woorden niet zo goed onderscheiden.

Ik voel dat iemand me haar verzorgt. Wie het is weet ik niet. Alles is erg vaag en onduidelijk. Ik ben afgezondert van de wereld rond om mij.

Opeens voel ik een zachtbriesje. Dit gevoel heb ik deze dagen nog niet gehad. Ik voel de tocht die over me gezicht strijkt.

Plots hoor ik de stem van Mohamed vaagjes iets zeggen. Mootje? Iemand doet het raam toe die openstond. "Strqrks krjgt salim ht ng kud" hoor ik vaagjes. Zijn ze nu over mij aan het praten?

De stem van Mohamed gaat verder met praten, deze keer hoor ik hem erg duidelijk. "Doe de deur open voor verluchting" zegt hij. Ik word enthousiast want dit is de eerste keer in dagen dat ik iets waarneem.

In me hoofd praat ik terug maar de zinnen komen er gewoon niet uit. Ik ga verder met het gesprek aan te horen. Ik hoor ook een meisjes stem. Ze lacht hard om iets wat een jongen zei. Is dat Yassine?

Eventjes later kan ik iedereen duidelijk verstaan en horen. Eindelijk weet ik wat er rond om me speelt. Mohamed, Adir, Yassine en Zayneb zijn in de kamer. Zelfs kleine Yanis is meegekomen met Adir. Ze ziten met stoelen rond het bed een beetje te praten. Er is een grappige sfeer.

Kon ik maar iets terug zeggen. Of iets zien..

Misschien, kan ik het eens proberen. Ik open me ogen. En tot mijn verbazing lukt het. Ik zie Mohamed die naast me zit. Yanis zit op het uiteinde van het bed te spelen met een autootje. Zayneb zit op de schoot van Yassine omdat er te weinig stoelen zijn waarschijnlijk en Adir zit aan de andere kant naast me.

Ik ben omringd met bloemen en chocolade. Er hangt zelfs een ballon met 'beterschap' aan het plafond. Ik kijk naast me en zie een bloedtransfusie hangen en ook zakjes met vloeistof erin.

Ik draai me hoofd. Dan beweeg ik me vingers. Ik probeer zelfs mijn tenen te bewegen. Alles voelt wel erg stram aan. Ik kijk naar mijn armen en die zijn dik ingepakt in verband.

Zayneb slaat een kreet uit. "SALIM IS WAKKER" Alle aandacht gaat naar mij. Dan voel ik Yanis die dichter bij me aankomt liggen.

"Salam" kuch ik. Ik heb eindelijk iets kunnen terugzeggen. Iedereen heeft een dikke smile op zijn gezicht. Zayneb geeft me een kusje op mijn wang als welkom terug. Yanis toont me enthousiast zijn autotje. De jongens geven me een knik.

Mohamed praat met een dokter over mijn ontwaking. Kort daarna word ik omring door een team verplegers. Ik krijg een hele vragenronde van een verpleegster.

"Wat is je naam?" "Salim, Boufala" "In welk land zijn we?" "België" "In welk ziekenhuis lig je?" "AZ Sint Bernard" "Wie is die jongenman die naast je zit?" De verpleegster wijst Mohamed aan. "Mohamed El Moussaoui" Zo gaat het even zo door, ik heb alle vragen correct.