Soulmates

03|| Scarface

Salim

Nu dat zij er niet meer is, wil ik naar huis. Maar zo te zien is Youssef druk bezig met Yasmina. Ik stuur hem een berichtje 'Youss, ik ga naar huis ik neem de tram wel.'

Ze deed koeltjes tegen mij nadat we gedansten hadden. Heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan? Eigenlijk waar maak ik me druk om. Ik kan al de meiden krijgen.

Voor de tramhalte, rol ik een joint. Ik rook een zuan voor me hoofd. De kalmte herneemt zich terug. Morgen school, kanker.

Ik en Youssef zijn veranderd want we werden geschorst van de vorige.
We kennen daar niemand. No stress, kalma.
Gaat lukken.

Stoned, stap ik de tram op. De tram is leeg. Ik doe mijn ogen dicht. Maar iemand verbreekt de rust en tikt op mijn schouder. "We zijn aan de laatste halte, afstappen."

Huh, is de rit zo snel gegaan? Alles vliegt voorbij. Ik stap de tram uit. Ik moet grinniken. Hahahahahahah. Ik zie alles wazig. Ik bots tegen een paal. "Excuseer meneer ik had u niet gezien."
Ik blijf grinniken. Wat is het leven zo grappig.
Hé wat doe ik, zo kan ik niet naar huis gaan.

Ik ga naar het park. Ik zal daar wel even wachten.
Ik ga liggen op een bankje. Hahahah, ik moet terug grinniken. Een meisje passeert. "Kom hier zinaaaaa" roep ik. Ik denk dat ze ook stoned is want ze gaat in op mijn verzoek. Nog geen 2 minuten later zitten we zoenen. Hahahha, het lachen stopt maar niet.
Het meisje met rode ogen, probeert meer. Ho Ho neen zo niet.

Ik duw haar van me af. Eigenlijk what the fuck doe ik? Met een meisje die ik niet ken, op een bankje zitten zoenen. Dit is niks voor mij.

Ik stap naar huis. Ik open de deur en ik ga naar mijn kamer. Mijn vrolijkheid verandert in woede en spijt. Waarom moet ik weeral stoned geraken?

In woede sla ik mijn vuist tegen de vlakke muur.
Nog eens, en nog eens. Tot de voorheen witte muur, helemaal rood is. Spetters op de vloer van mijn eigen bloed. Ik voel de pijnscheut in mijn vuist.
Mijn hand staat dik.

Stompelend ga ik naar de badkamer. Ik bekijk mezelf in de spiegel.
Wallen onder mijn ogen. Damn, ik zie er ouder uit. Ik spoel mijn bebloede hand onder het koude water. Ik denk dat mijn hand is gebroken.

De rode kleur verandert in blauw. Ik verzorg mijn geschaafde knokkels en wikkel er een verband rond. Putain, mijn kamer ziet er precies uit als een moordscène. Op de plaats waar ik mijn vuist sloeg tegen de muur, zit er een gat.
Hoe ga ik dit fiksen voor morgen ochtend?

Ik bedek het gat in de muur met een poster en was alle bloedvlekken eraf. Mijn hoofd doet zoveel pijn. Ik neem een pijnstiller. Ik zie alles wazig. Ik struikel over mijn rugzak. Ik ga op mijn bed liggen.
Ya Allah neem alsjeblieft mijn ziel.
Ik kan dit niet meer.

De volgende dag

De wekker gaat af. Het is zo vroeg, ik ben dit echt niet meer gewend. Ineens krijg ik een flashback van gisteren. Spijt en woede nemen mijn gevoelens over. Tfoe, ik walg van mezelf. Mohim, ik stap naar de badkamer. Dan doe ik een goede outfit aan en neem mijn rugzak mee. Youssef staat me al op te wachten, ik heb zelfs niet eens tijd om te ontbijten.

Buiten steek ik een sigaret op. "Hé stop dat." zegt Youssef terwijl hij mijn sigaret weg gooit.

"Broer, laat me gewoon eentje paffen is niks ergs" lach ik. Youssef kijkt me met een bezorgde blik aan. "Je rookt alleen als je gestrest bent bro"
"Wat, dat ben ik niet" antwoord ik. Youssef bekijkt mijn knokkels. "Salim, je weet als er iets is kan je het me vertellen hé" zegt Youssef serieus.