- Saatler Önce -
Ekim annesi babası ve kardeşiyle hasret gidermiş sonrada odasına çekilmişti bu durum hepsini çok üzüyordu. Kızının eskisi gibi güldüğünu görmek istiyordu kahkahasını tekrar duymayı çok özlemişti
Yiğit : Abla bir daha gitmiyceksin dimi
Ekim : Leyla ablanın nişanından sonra dönücem canım
Yiğit : Gelmeseydin o zaman
Tuna : Yiğit
Yiğit: Gidiceksin yine niye geldin ki o zaman
Deyip koşorak odasına gitmişti ama Ekim ona kızmıyordu anlıyordu küçük kardeşini. 3 sene önce ablası biranda gitmişti.
Neşe : Boşver sen kızım geldin ya o yeter bana
Ekim : Boşveremem anne ben gidip bakıyım ona
Odaya girdiğinde ağladığını gördüğünde daha üzülmüştü
Yiğit : Gitmesen olmaz mı abla
Ekim : Durumları biliyorsun
Yiğit : Biliyorum ama anlamak istemiyorum abla
Ekim : Bir gün tamamen anlıycaksın. Burada sen varsın annem babam ama ben artık burada nefes alamıyorum
Yiğit: Daha çocuğum belki ama ben eski ablamı geri istiyorum
Ekim : Bende
Ablasını daha bu yaşında anlıyordu aslında neler yaşadığını da biliyordu ama yinede yanında istiyordu işte ablasını. Ekim evde biraz daha oyalandıktan sonra evden çıkıp eski yerleri gezerken tam karşıdan karşıya geçiceği sırada ortaya çıkan arabayla kala kalmıştı
"KAZA OLDU"
Aklına gelen eski anılarla olduğu yerde kala kalmıştı ama sonra aklına gelen şeyle koşarak arabaya gider arabaya gittiğinde kapıyı açıp içindeki adama bakar gözlerini hafifçe açmaya çalışıyordu
"Öldü kabul et bunu artık"
Ekim : Sakin olun hemen ambulansı arıyorum. Ölme sakın
Sonunda ambulans geldiğinde Ekim'de ambulansa binip gitmiş hastaneye geldiklerinde adamın üstünden çıkanları kendisine vermişler Allah'tan durumu iyiydi merakına yenik düşüp kimliğine bakar
''Kanat Günay''
Ekim : Pardon beyfendi nin ailesine haber verdiniz dimi
Hemşire : Merak etmeyin aradık. Siz nesi oluyorsunuz peki
Ekim : Ben tanımıyorum kaza sırasında oradaydım
Haberi aldıkları andan itibaren Günay'larn resmen aklı başından gitmiş hastaneye nasıl gittiklerini bilememişlerdi resmen
Rıza : Oğlum nasıl iyi mi
Hemşire : Merak etmeyin beyfedni ciddi birşey yok omuzunda bir kırık var sadece
Suna : Çok teşekkür ederiz
Hemşire : Bize değil hanımefendiye teşekkür edin oğlunuzu o getirdi
Aziz : Çok teşekkür ederiz
Ekim : Ne teşekkürü olur mu öyle şey. İnsalık görevi
O sıra içeri koşarak gelen Leyla'yla Aziz şaşkınlıkla kala kalmıştı
Aziz : Leyla senin ne işin var burada
Leyla : Ya Ekim hastanedeyim diyince koşarak geldim
Aziz : Abim burada da demek Leyla'nın anlata anlata bitiremediği Ekim sensin. Aziz ben annem Suna babam Rıza
Ekim : Memnun oldum keşke böyle tanışmasaydık
Suna : Keşke
Ekim : Tekrar geçmiş olsun ben artık gidiyim
Leyla : Akşam gelirim yanına
Ekim : Tamam
Hastaneden çıktığında derin bir nefesler almıştı resmen gözyaşları istemsizce akmaya başlamıştı bile hiç tanımadığı bir adam için bu kadar korkmak çok garip gelmişti
- Hastane -
Aziz Leyla'ya durumu anlatmış kazayı abisini hastaneye getirenin Ekim olduğunu. Ama Leyla'nın bir süre dalmış olduğunu fark eder
Aziz : Leyla ne oldu
Leyla : Yok birşey ya dalmışım sadece
Aziz : Allah'tan Ekim o sokaktaymışta abimi hastaneye çabuk gelmiş
Leyla : Aynen
Aziz : Ama biraz soğuk biri galiba Ekim
Leyla : Öyle değildi aslında. Daha sonra böyle oldu
Aziz : Noldu ki
Leyla : Daha sonra anlatırım
Kanat'ta kendine gelmiş etrafına bakınırken aklına gelen o güzel kızın hayal olduğunu düşünmüştü
Suna : Oğlum iyisin dimi
Kanat : İyiyim anne merak etme
Rıza : Allahtan Leyla'nın arkdaşıda o sokaktan geçiyormuş
Kanat : Arkadaşı mı
Suna : Hani şu anlattığı arkadaşı şans eseri o sokaktan geçerken senin kazanı görüp hastaneye getirmiş seni
Kanat : Gerçekti yani
Suna ve Rıza oğullarının ne demek istediğini anlamamış ama Kanat'ın yüzünde bir gülümseme oluşmuştu bile. O kaza anında hayal gördüğünü sanmıştı oysaki meğer gerçekmiş
- Mahalle -
Ekim hastaneden çıktıktan sonra okuduğu liseye gelmiş öylece etrafa bakarken geçmişi yüzünde acı bir tebessümle hatırlamıştı bile. Hayatının en güzel yıllarıbı burada geçirmişti ama o hayat çok acı bir şekilde son bulmuştu. O kadar dalmıştı ki ona seslenen hocasını duymamış arkasını dönüp baktığında düz bir ifadeyle
Ekim : Selim hocam merhaba
Selim : Merhaba geri döndün ha
Ekim : Yok hocam hem ailemle vakit geçirmek hemde Leyla'nın nişanı için geldim
Selim : Kaçmaya devam yani
Ekim : Kaçmak değil bu hocam
Selim : Ekim senin dışında herkes hayatına devam ediyor bunu sende biliyorsun
Ekim : Çabalıyorum hocam o eski Ekim olmak için çok çaba harcadım ama olmadı
Selim : Biraz daha çabala o zaman
Hocası ile biraz daha sohbet ettikten sonra fotoğrafların önünde durmuş tek bir ismi odaklanmıştı
''Kemal Arcan''
- Ertesi Sabah -
Ekim tekrar hastaneye gelmiş odanın kapısını tıklattığında kimse yoktu dün kaza yapan Kanat dışında
Ekim : Merhaba be-
Kanat : Ekim Leyla'nın arkadaşı ailem anlattı. Teşekkür ederim
Ekim : Ne teşekkürü insanlık görevim Kanat bey
Kanat : Sizli bizli konuşmaya gerek yok sadece Kanat deseniz yeter
Ekim : Peki o zaman. Memnun oldum Kanat
Kanat : Bende memnun oldum Ekim
Bu tanışma yep yeni bir başlangıcın habercisiydi ama henüz farkında değillerdi bunun tabi
