An Inconvenient Attachment

Chapter Twenty-Eight

Eirene

PAGTAPOS ng lahat ng mga holidays, heto na ako ngayon at nakatuntong sa bansa na nagpabago sa buhay ko. London. Noon ang goal ko lang ay makapag trabaho at hanapin si Papa rito. Ngunit higit pa sa goal na iyon ang nahanap ko at kinailangan ko rin iwan. Maraming nangyari. I got married, have a child, got divorce and I reunited with Cashmere.

Luminga ako sa kinatatayuan ni Cashmere kung saan inaabangan niya dumating ang susundo sa amin na sasakyan. He's talking to someone over the phone and it's fifteen minutes have passed already. Inaantok na ako pero napapawi rin dahil pagkalibang ko sa mga nakikita.

Nang makita ko na tapos makipag-usap si Cashmere, agad ako nagpanggap na hindi naka-tingin sa kanya.

"Eirene, let's take a cab from here," aniya sa akin.

"Huh? Eh, akala ko may susundo sa atin dito?" Okay lang naman kung cab kami sasakyan. Hindi naman ako nag-iinarte pero ang dami kasi naming dala tapos 'di naman kami tutulungan ng driver sa unloading. Pagod din siya pati at iyon ang worries ko ngayon na bigla siya nag decide na mag-cab kami.

"There's a little miscommunication happened. The driver thought my flight is today will arrive tomorrow and he took a day off today," he explained. Kaya naman pala nakasimangot siya. Hindi na nga ako dadagdag at tutulungan ko na lang siya mag-unload mamaya.

"Let's take a cab then," sabi ko sa kanya. Cashmere immediately hailed a cab and started loading our baggages when it stop in front of us. "Give me your bag," sambit ko pa na agad naman niya binigay sa akin.

Pinasok ko iyon sa passenger seat kasama ng iba pang mga bagahe namin na 'di kasya sa back compartment. Dahil marami nga kaming dala, kailangan naming maghiwalay ng upuan ni Cashmere. I take the shotgun seat while he's at the back. Nang maka-settle kaming dalawa, sumibat na ang sasakyan namin at tumungo sa address na sinabi ni Cashmere.

"Love, we have a dinner with my parents tomorrow night. Will it be okay to you?" Pukaw na tanong sa akin ni Cashmere na gumising sa aking kamalayan.

Tumingin ako sa kanya nang maramdaman ko ang baba niya sa aking balikat. "Yeah, that's fine," I said.

"Thanks," he replied then planted a kiss on bare arm. Sobrang sweet ng lalaking ito talaga kahit noong nasa Baltimore pa kami. "Don't forget to call Mara, love." Paalala niya sa akin siguro dahil nakita niya na inaantok na ako.

"Thank you for reminding me." I smiled sweetly at him.

"Anything for you,"

Lalo akong napangiti dahil doon. Dalawang buwan din ako dito sa London at susunod sa akin sina Mara at Mama next week. Sabi sa school ng anak ko, puwede siya mag attend sa online home schooling nila na agad ko sinunggaban.

Iba kasi iyong pakiramdam ko na iniwan ko ang anak ko sa Baltimore kaya gumawa talaga ako ng paraan kahit mag-away pa kami ni Rigor. Siyempre hindi siya pabor na malayo sa kanya ang anak niya kaya kung ano-anong mensahe na naman ang natatanggap ko mula sa kanya at pamilya niya.

I have to muted them for my peace of mind. Sana makatulong itong bakasyon ko sa London sa mental health ko.

Sana talaga.

LONDON stays the same as if this is my first time visiting this country. First time after seven years. Gano'n pa rin ang nararamdaman ko gaya noong una akong tumapak rito pero halonh kaba na kasi narito lang naman ako para sa bakasyon. Kailangan ko harapin ang pamilya ni Cashmere dito dahil sabi niya kanina may dinner kami kasama sila.

Bukas pa iyon pero kabadong kabado na ako ngayon pa lang. Sabi ni Cashmere, ngayon ang gagawin lang namin dito ay magpahinga pero baka puwedeng maglakad kami mamayang gabi. Siguro naman hindi niya mamasamain ang balak ko. Right! I miss strolling on the street here in London and different kind of food. Hindi si Cashmere ang una kong kasama noong nag-stroll ako rito sa London. Kaya para may bago kaming memorya kasama ang isa't-isa, kailangan ko i-suggest ang nasa isipan ko ngayon.