¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Soğuk gece'nin ayazında evden çıkan kadın gözünden bir damla yaş düştüğünde derin bir nefes alarak komşusu haticenin evine gidiyordu.
Kocası olacak ayaş adam yine içip gelmişti. Ve yine karısı dövmüştü.
Bıkmıştı bu adamdan. Anne ve babasının zoru ile evlenmişti ve evlendiği ilk geceden beri dayak yiyordu bu Şerefsiz ayaş heriften. Altı ay önce hapisten çıkmıştı. ne çok ölmesini istiyordu ondan kurtulmak istiyordu fakat ne gidecek yeri vardı nede sığınabilecek kimsesi.
gözyaşlarını silen kadın gökyüzüne baktığında bir damla yaş daha düştü morarmış çehresinden.
"allahım sen bana yardım et bir çıkış yolu göster"dedi sessiz bir şekilde fısıldayarak boynunu bükerek komşusunun evine doğru ilerlerken bir ağlama sesi ile adımları durduğunda etrafına baktığında kimse yoktu.
tekrar yürüdüğünde yine aynı ağlama sesini duyunca durdu. bu bir bebeğin ağlama sesiydi. kadın etrafına baktığında ağlayan ses doğru yaklaşırken çöp kutusunun yanında bir beşiğin içinde bir sarışın erkek bebeğin olduğunu gördüğünde yüzüne bir gülümseme oluştuğunda bebeği alarak kucağında etrafına baktığında kimse yoktu.
"sen kim buraya bıraktı yavrum" dedi bebeğe baktığında bebek kadına güldüğünde kadının içinde bir şeylerin ısındığını hisseti.
"ah yavrum"dedi bebeği bağrına basarak sarıldığında ne çok istiyordu bir bebesinin olmasını ama yaradan vermeyince vermiyordu.
daha fazla bebek üşütmeden komşusu haticenin evine gittiğine "kız bu bebeyi nerden buldn"dedi kadın şaşkınca.
"bir çöp kutusunun yanına bırakmışlar vicdansızlar bende gönlüm el vermedi orada bırakmaya "dedi genç kadın gözünden bir damla yaş düştüğünde komşusu hatice genç kadına sarıldı.
"ah be bacım ne güzel yüreğin var...dur ben pansuman getireyim yaralarını temzleyelim"dedi hatice içeri gittiğinde genç kadın kucağında uyuyan bebeğe bakıp gülümsedi.
"yavrum benim baranım"dedi sessizce bu bebek yaralarını iyi geleceğini düşünüyordu.
GÜNÜMÜZ...
baran önündeki mezar taşına bakarken gözünden bir damla yaş düştüğünde derin bir nefes aldı.
"neden anne neden söylemedin senin gerçek oğlun olmadığımı "dedi baran ne kadar dik dursa da içinden fırtınalar kopuyordu. belki diye düşündü. belki söyleseydi bu kan davası böyle alınmazdı. bu lanet dava bir hiç uğruna onun hayatına böyle mal olmazdı.
bora karademir arabasını park ederek mezarlığın sonunda arkası dönük baranın yanına giderken dün öğrendiği gerçekler ile onu da dağıtmıştı.
bora karademir suçsuz bir gencin günahına girmişti. bir yetimin ahını almıştı. baran babasını ve annesini öldüren adamın oğlu değildi. bundan daha büyük bir acı var mıydı diye içinde kendini yiyip bitiriyordu.
barana doğru yaklaştığında onun ağlayışını duyduğunda genç çocuğun arkasından ona sarıldığında baran boradan uzaklaştı.
"neden bana söylemedin ben seni getirirdim"dediğinde baran başını kaldırarak dolu gözler ile boraya baktı.
"yalnız kalmaya ihtiyacım var "dediğinde bora sevdiği gencin bu kadar acı çekmesi onun yüreğini yakıyordu.
"baran "dediğinde baran boraya bakıp tekrar mezar taşına baktı. dudaklarından firar eden hıçkırık ile diz çöktüğünde hüngür hüngür ağlıyordu.
"neden anne neden söylemedin seni sevmez miyim diye korktun. ben seni yine severdim ama en azından yetimliğimi bilerek severdim bu lanet olsun kan davası böyle alınmazdı anne"diye haykırdığında bora sarsıldı. barana elini uzattığında genç çocuk daha çok ağlamaya başladı.
"baran "acı dolu bir ses ile sevdiği gence sarıldığında ikiside o mezarlığın içinde ağladılar. geçmiş yürekleri bir kez daha paramparça etmişti.
