KAN DAVASI-BXB

3.bölüm

Hava karardığında baran odadan çıkmamıştı. Yemekler ile ilgilenen zeynep abla gelmişti odaya.  onunla konuşmak için fakat baran artık kimse ile konuşmak istemiyordu. Sadece odada dinlenerek vakit geçiriyordu.  Sonsuza kadar bir esarete mahkum oldum diye düşünüyordu. Bilemezdi ki en büyük esaretin içine daha düşmediğini.

gözleri boşluğa dalıyor kalbi içine düştüğü bu zemheri tutsak kapanında onu boğuyordu.

Biraz sonra içeri her zaman ki gibi takım elbiseli Bora karademir girdiğinde ona  bakmadı. onun yüzünü görmek dahi istemiyordu.

Bora yatağın üstünde uzanarak duvara bakan barana baktı. kaşları hafif çatık duruyordu.

"yemeğini neden yemedin" dediğinde "canım istemiyor" dedi. Bora önce ceketini çıkartıp askılığa astı sonra da beyaz gömleğinin kollarını dizlerine kadara katlayarak yatağa yaklaştı.

"kalk yemeğini ye hasta olacaksın" dediğinde baran boraya  bakıp alaycı bir gülümseme dudaklarında peyda oldu.

"umurunda mı sanki niye beni görmezden gelmiyorsun eskisi gibi yokmuşum gibi davransana " dediğinde genç Adam karşısında ki çocuğa baktı.

"hasta olup da başıma iş almanı istemiyorum sadexe" dediğinde baran elini rastgele salladı.

"merak etme bünyem karademirlerin eziyetlerine karşı sağlamdır hasta olmadıysam bu kadar eziyete karşı bana bir şey olmaz" dediğinde Bora sadece karşısındaki genç oğlana baktı.

ilk zamanlar çok acımasız davrandığını kabul ediyordu. Ama o Kan davası olduğu düşmanın oğluydu. ona nasıl merhametli davranırdı ki. küçüklüğünden beri sert katı bir şekilde büyümüştü.

ezen sen olmayacaksan ezilen taraf olmaya mahkum olursun derdi babaannesi.

Fakat zamanla bu kumral çocuğa bir merhamet Duygusu oluşmuştu içinde büyüyen bu hissleri o bile kabul etmek istemiyordu fakat buna engel olamıyordu. bir kez yangın düştü mü yüreğe okyanuslar söndürsün nafile.

Baran ilk zamanlar bu kadar dobra biri değildi. Çekingen biriydi. Fakat artık o Çekingen oğlanın yerine hiç kimseden korkmayan hayatının silesini yemiş biri gelmişti.

Madem aslanlarla dolu bir kafesteydi savaşacaktı. vazgeçmeyecekti. yıkılmayacaktı  Kimseye boyun eğmeyecekti hatta ondan ayrılmak için bile yalvaracaktı Bora karademir. bunu düşünüyordu.

Bora derin bir nefes alarak genç çocuğun bileğini tutup onu kaldırdığında baran ona kaşlarını çatarak baktı bileğini çekmeye çalıştı.

"bırak" dedi baran Bora ise ona ifadesiz bir şekilde baktı. baran ve Boranın yüzleri çok yakındı.

"yemeğini ye" dedi komodinin üzerindeki tepsiyi kastederek. fakat baran başını iki yana sallayarak 

"sana ne ya yemiyorum  sen kimsin ki bana emir veriyorsun " dediğinde "kocanım" dediğinde baran güldü.

"kocam falan değilsin Bora ağa senin gibi biri ile asla kimse evlenmez bende evlenmezdim." dediğinde Bora Hala ona bakıyordu. Çocuğun mavi gözleri sönmüştü onu  ilk gördüğünde umut doluydu. hiç bir şeyden habersiz işine giden o çocupun gözlerindeki hayatta karşı umut ışığı sönmüştü.

"neden" dedi Bora. Baran ona aynı ifade ile bakmaya devam etti. "bunu gerçekten soruyor musun "dediğinde boranın ona baktığını gördüğünde hiç lafo dolandırmadı.

"çünkü merhametsiz bir insansın insanı insan yapan merhametidir" dediğinde kurşun yemiş gibi affaladı gözlerinde bora ağa.  Baranın gözleri birden dolduğunda Bora Baranın bileğini bırakıp  odadan çıktı.

Derin bir nefes aldı. Bora karademir merhametsiz değildi. onunda her insan gibi merhamet duygusu vardı. vardı fakat bu duyguyu uzun zaman önce yüreğinin derinliklerine gömdüğü için nasıl bir şey olduğunu farkında değildi.

Bir kaç saat sonra odaya tekrar girdiğinde baran yatağın üstünde uyuya kalmıştı.

farkında olmadan yatağa yaklaşarak diz çöktü ve genç oğlanın yüzünü izlemeye başladı.

"ben seninle ne yapacağım "diye sessizce fısıldadı.

*****************************************************************************************

MESELA ONU ÖPEBİLİRSİN. KJKJKJK BUNLAR ÇOK ŞAPŞİK YAÇ Yorum alayım bakim. Nasıl olmuş. BOL YORUM YAPIN LAN ONA GÖRE BÖLÜMÜ DÜZENLEDİM.