Stepbrother (🇳🇱Dutch🇳🇱) ✅

32

⟭⟬Jungkook POV⟭⟬

Ik vang Y/N snel op om te voorkomen dat ze met haar hoofd op de grond beland. "Y/N, Y/N wakker worden!" zeg ik en slag zacht op haar Wang. Ze licht levenloos in mijn armen wanneer de jongens komen aangelopen. "Wat is er gebeurt?!" vraagt Seokjin ongerust. Ik haal mijn schouders op. "Breng haar naar de School dokter, we komen zo" zegt Namjoon en ik knik.

Als ik bij de school dokter binnen kom kijkt ze ons verast aan. Ik leg Y/N neer op het bed. "Whoa, wat is er gebeurt??" vraagt ze. "Ze is flauwgevallen in de klas" zeg ik. Ze knikt en ik pak Y/N haar hand. "Snel beter worden hé?" zeg ik. Plots begint Y/N wild te bewegen. Ik kijk haar geschrokken aan en grijp haar bij de schouders. "Shh, alles oké..." zeg ik.

Als ze niet kalmeert plaats ik mijn lippen op die van haar. Na een tijdje kalmeert ze. Ik glimlach. "Het is oke..." zeg ik. De dokter komt weer binnen. "ik heb jullie ouders gebeld, jullie zouden eens langs een betere dokter gaan" zegt ze. Ik knik. Plots schiet Y/N recht, tranen lopen over haar wangen. "ik laat jullie even alleen" zegt ze.

Ik draai me naar Y/N toe en wrijf over haar armen. Ze kijkt naar haar handen. "Wat droomde je?" vraag ik. "J-je wilt het n-niet weten..." zegt ze en barst in tranen uit. Ik trek haar in een knuffel en wrijf over haar hoofd. Ik verwijder haar haar uit haar nek en begin een paar kusjes te plaatsen. Ze reageert niet, wat betekent dat ze nog aan het verwerken is wat ze heeft gezien. Plots zie ik dat haar handen vuisten worden.

"J-jungkook..." zegt ze. Dat betekent dat ik haar plekje heb gevonden. Ik bijt een beetje. "S-stop!! Dat laat een hickey achter!!" zegt ze. Ik grinnik en kijk haar aan. "Gaat het weer beter?" vraag ik met een smirk. Ze rolt met haar ogen en knikt. Mijn smirk veranderd in een bezorgd gezicht. "Wil je naar huis?" vraag ik. Ze haalt haar schouders op. Dan komen de jongens binnen. "Gaat het?!" roepen Jimin en Yoongi in koor.

Y/N giegelt een beetje en knikt. "Waarom heb je niet gezegd dat je je slecht voelde?" vraagt Hoseok. Y/N haalt haar schouders op. "ik wou jullie niet bezorgd maken" zegt ze. "Je weet dat we dit hadden kunnen voorkomen als je het ons had gezegd" zeg ik en draai me naar haar toe. Ze zucht. "Weet ik..." zegt ze. "Weten jullie ouders het al?" vraagt Taehyung. Ik knik. "We gaan eens langs de dokter" zeg ik.

"Doen we niet" zegt Y/N plots. We kijken haar raar aan. "Ik ga niet naar de dokter, punt uit!" zegt ze. "Y/N, je moet wel. Er is iets waarvan we niet weten" zegt Namjoon. "IK GA NIET NAAR DE DOKTER!!" roept ze. Ik kijk haar geïrriteerd aan. Ze zet een pruillip op en kruist haar armen. Ik zucht.

-

Na school gaan Y/N en ik weer naar huis. Ze is nog altijd boos omdat we straks naar de dokter moeten voor een controle. "Y/N, waarom-"."Laat me even gerust Jungkook" zegt ze. "Hey, nu mag je niet zijn op mij!" zeg ik. Ze rolt met haar ogen. "Je weet dat ik niet graag naar de dokter ga, en jij trouwens ook niet" zegt ze. Net dat moment komen we thuis aan. "Je kunt het wel, we gaan gewoon eens checken wat er is gebeurd" zeg ik.

Y/N rolt met haar ogen en loopt naaf boven.

⟬⟭Y/N POV⟬⟭

"Bla bla bla, ik ga niet naar een stomme dokter..." zeg ik tegen mezelf. Ik ga aan mijn Bureau zitten en begin aan mijn huiswerk. Na bijna een uur word er op mijn deur geklopt. "Jungkook komt binnen, andere niet" voor een moment blijft de deur dicht, maar dan gaat hij open. "We vertrekken, kom je?" vraagt Jungkook.

Ik zucht en sta op. Hij neemt mijn hand. "Ik ben bij je, don't worry" zegt hij. Ik glimlach vaag en Jungkook brengt me naar de dokter.

-

"Min Y/N" zegt een stem. Ik sta op en volg de dokter naar binnen. "Dus, waarom ben je hier?" vraagt hij. Ik zucht. "Eigenlijk weet ik het niet echt..." zeg ik. "Onze ouders willen een depressie test doen" zegt Jungkook. Ik zucht en zak onderuit op een stoel. "Dat duurt niet zo lang, ik moet gewoon een paar vragen stellen" zegt de dokter.

Jungkook kijkt me aan met een omhoog getrokken wenkbrauw. "Oke, start maar!" zeg ik en gooi mijn arm boos in de lucht.

"Hoe voel je je?"
"Eenzaam, soms"
"Denk je aan zelfmoord?"
"Ja"
"Heb je al zelfmoord proberen te plegen?"
"Ja, vaak"
"Voel je alsof je het niet waard bent?"
"Altijd"
"Heb je iemand waarmee je kan praten?"

Ik kijk naar Jungkook. "Ja" zeg ik en wijs naar hem. De dokter knikt. "Ik heb de uitslag binnen een paar uur, ik contacteer jullie dan" zeg de dokter. Ik knik en sta snel op. Samen met Jungkook ga ik naar huis.

"Was dat zo erg?" vraagt Jungkook in de auto. Ik knik. "Geen dokter moest dat allemaal weten!" zeg ik. Jungkook pakt mijn hand. "Je moet weten dat als je depressie hebt dat je hulp nodig hebt" zegt hij zonder van de weg weg te kijken. Ik zucht.

"Jij kan dat toch ook? Dan moet ik niet op therapie!" zeg ik. Ik hoor Jungkook zuchten. De rest van de rit naar huis is het muisstil. Als we thuis aankomen ga ik in de zetel zitten. Jungkook komt na een tijdje naast me zitten. Ik kijk weg van hem, maar dan plaats hij zijn hand onder mijn kinderen wat ervoor zorgt dat ik hem aankijk.

"Film? Mama en papa zijn weg" vraagt hij. Ik knik en we kijken een film waarvan ik de naam niet eens weet. Na een tijdje voel ik mijn ogen zwaar worden. Ik leg mij hoofd op Jungkook zijn schouder. Hij leg zijn arm om me heen en trekt het deken dat over me ligt over mijn schouders.

"Moe?" vraagt hij. Ik knik. "Enorm moe..." zeg ik. Plots voel ik dat Jungkook opstaan en het volgende moment heft hij me op. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Het geluid van zijn hartslag brengt me in slaap. Ik sluit mijn ogen. Het volgende moment lig ik op een bed. Ik open mijn ogen een beetje en zie mijn Kamer.

Jungkook merkt het en glimlacht. "Moet ik hier blijven of niet?" vraagt hij. Ik knik en draai me om. Jungkook kruipt onder de dekens en slaat een arm om me heen.

Zo vielen we in slaap