ACIBADEM

22.BÖLÜM: "KAFESE DÖNÜŞ"

🕊

Selam.

Uzun bir aradan sonra yeni bölüm attım biliyorum. Son yaşananlar bizim şehrimizi de büyük bir şekilde etkiledi. Bundan bahsetmek istemiyordum aslında ama keyfimden bölüm atmamazlık yaptığımı düşünmenizi istemiyorum.

Ev dört duvardan oluşmuyormuş ben bunu bir kez daha anladım. Şehrimi özledim evet ama sevdiklerimin olmadığı bir şehrin de anlamsız olduğunu fark ettim. Orayı güzel kılan sevdiklerimizmiş. Şimdi başka bir yerde idare etmek bile bana zor geliyor. Hissettiklerimi ilk defa yazıya dökemiyor oluşum, içimdekileri aktaramamak okadar kötü ki... Her an patlayacak bir bomba gibiyim.

Size sadece bir tavsiye verebilirim. Sevdiklerinize sarılın. Yarın ne olacağı bilinmiyor arkadaşlar.

İyi okumalar.
____________________

22.BÖLÜM: "KAFESE DÖNÜŞ"

Aile.

Aile mi?

Sevgisini çocuğuna hissettiremeyen bir anne ve hissettirmeyi geç, sevmek için çabalamayan bir babanın oluşturduğu bütüne aile mi deniyordu?

Küçük ve saf Bade'yi karşısına otutturmuş, en sevdiği yemeği ona dokundurtmadan gözünün içine bakarak iştahla yiyen adam nasıl bir babaydı?

Oysa o gece küçük kız okadar utangaçtı ki babasının selam verdiği adama sırf utancından selam veremediği için sinirlenmiş, yemek yemeleri gereken saatte en yakın restoranı bulup kızına yaratıcı yollarıyla işkence çektirmenin başka bir yolunu bulmuştu.

Açlıktan ölmek üzere olan kız ise annesinin bu sessiz kalmaları yüzünden o gece boş bir mideyle uyumuş karnının çıkardığı korkutucu seslerle yastığına sarılarak oradan kurtulmak için ağlarken uyuya kalmıştı.

Peki kızını koruyamayan, saçını bile okşamak istemeyen bir anne nasıl bir anneydi?

Kızını sevgiye alıştırmamak için mi öyle davranmıştı?

Bencilce değil miydi?

Yine sorular. Ve yine ben baş başaydık.

En sonunda sorularımın cevabını alabilmek için geçmişimle yüzleşmeye karar vermiştim.

Tek başımayadım en başta olduğu gibi.

Yeterince derdim yokmuş gibi bir de geçmişimin bende yarattığı sıkıntılarla yüzleşmek için binmiştim arabama.

Bilindik sokağa girdiğimde bir kaç perde açılmış buraya eğreti duran arabamı incelemeye başlamıştı.

Pantolunumun içine geçirmiş olduğum öndeki bir kaç düğmesi açık şık saten beyaz gömleğim ve altıma giydiğim bol paça siyah kumaş pantolunmla kesinlikle buraya ait olmadığım anlaşılıyordu.

Yaz ayından kaynaklı mıdır bilinmez üzerime bir sıcak basmıştı.

Araba ağır ağır sokağın içinde ilerlerken o lanetli apartman benim frene basmama sebep olmuş arabayı söndürmüştüm.

Kapımı sertçe açıp arabamdan inerken bastığım toprak sanki güneşin yere vurmasından alev almış, beyaz ince topuklu ayakkabılarımı delip geçmiş gibiydi. Ateşten kaçmak adına bal peteğine benzeyen geniş patika taşlarından birinin üzerine çıktım.

Kuş, kafesine geri dönmüştü.

Karşısında durduğum rengi solmuş yıkık dökük binanın halen ayakta olması beni şaşırtan en büyük etken olmuştu.