The Escapee

Ελινάκι (2)

Η τρέχουσα κατάσταση είναι η εξής. Ένας κυριολεκτικά ψυχάκιας να περιφέρεται μέσα στο σπίτι μου και εγώ σαν το καημένο στο σαλόνι.

Στη σκέψη ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να μου κλέβει ότι εχω και δεν έχω τρελένομαι οπότε τρέχω σφαίρα αυτή τη φορά με τα νεύρα μου να έχουν φτάσει πάνω από το μπόι μου και αποφασισμένη για όλα. Μπαίνω σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιο μου και τον βρίσκω να κοιτάζει το χώρο.

Εντάξει ένα είναι σίγουρο έχω να κάνω με τρελό.

Όπως είναι τον παίρνω από το αυτί με όση δύναμη έχω και τον τραβάω προς την έξοδο. Το να καλέσω την αστυνομία είναι αδύνατον γιατί σταθερό τηλέφωνο δεν έχω και το κινητό μου μόλις πριν λίγο έγινε χίλια κομμάτια.

Δεν περνάν όμως δευτερόλεπτα και εγώ βρίσκομαι στο πάτωμα χτυπόντας με δύναμη τη πλάτη μου κάνοντας με να βγάλω μια κραυγή πόνου. Ένας έντονος πόνος διαπέρασε όλο μου το κορμί και ένιωσα για μια στιγμή να μουδιάζω ολόκληρη.

"Άκουσέ με μικρή γιατί δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις γιατί δεν ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω. Το κατάλαβες; Και κόψε τους ηρωισμούς έχεις σπάσει τα νεύρα." Είπε σε κοντινή απόσταση από εμένα με ένα αρκετά τρομακτικό βλέμμα που δεν θα πω ψέματα σε συνδυασμό με τη φωνή του με έκανε να τρομάξω και να το βουλώσω μία και καλή.

Τα βήματα του τον οδήγησαν στον καναπέ μου ενώ εγώ έχω μείνει κουλουριασμένη στην ίδια θέση με πριν τρέμοντας σαν το ψάρι.

Όλη η εμφάνιση του είναι τρομακτική από πάνω μέχρι κάτω. Το στυλ του, το περπάτημα του η άκρως ανατριχιαστική φωνή του που θα με κάνει να έχω εφιάλτες για μια ζωή. Φοβάμαι ακόμη και να τον κοιτάξω μη βγάλει κανένα πιστόλι και μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό. Γιατί με εμένα. Τι κακό έχω κάνει.

"Έλα εδώ." Ακούστηκε η φωνή του βαριά και απαιτητική. Έχω όμως μαρμαρώσει για τα καλά. Τα δάκρυα που με κόπο και ιδρώτα προσπαθούσα να κρατήσω πλέον τρέχουν χωρίς δισταγμό στα μάγουλα μου.

Ένα έντονο τράβηγμα από τα μαλλιά με έκανε να ουρλιάξω κυριολεκτικά από τον πόνο. Ένιωσα για λίγο πως θα μου τα ξεριζώσει. Κουρουπα θα με αφήσει ο βλάκας. Ακόμη βασικά το νιώθω αυτό αφού κυριολεκτικά με σέρνει στο σαλόνι όσο οι κραυγές και τα ουρλιαχτά μου ακουγουνται σε όλο το σπίτι.

Με πέταξε κανονικά στο πάτωμα όσο εμένα με έπιασε δυνατός βήχας από το κλάμα.

"Δεν είμαι γκόμενος σου εγώ για να με αγνοείς και να μου κάνεις μούτρα, όταν σου μιλάω θα απαντάς. Έγινα κατανοητός;" Μου γρύλισε κοιτώντας με ψυχρά. Εγώ είχα μείνει παγωτό να τον κοιτάζω, χωρίς να κάνω τίποτα.