❝Umut dolu gözlerle seyrettik güzelim gökyüzünü her seferinde. Fakat bu defa umut yoktu onunkilerde... ❞
,
!¡ by younwina²²
𖧷 fanfiction,angst, mini fic
⌗minho× girl | ♡♡¡!
kapak tasarımı: @karenicty
Henüz ne zaman bitireceğimi bilmesem de sona yaklaştığımı hissedebiliyordum.
Her gün vücudumun içine giren sayısız ilaçtan sonra sonum yine aynı oluyordu. Geniş yatağım, koluma bağlı bir serum ve büyük binaları gören pencerem vardı. Güneş ışığı uğramak isterse uğruyor, istemezse uğramıyordu.
Bir zamanlar güzel saçlarım ve yorgun durmayan bir bedenim vardı. Şimdi ise her ikisi de yok olup gitmişti.
Yavaşça bedenimi eriten bu hastalık yakın zamanda masalımın son sayfalarını oluşturacak ve beni öldürecekti. Bunu biliyordum...
Polyanacılık yapmama da gerek yoktu. Tüm gerçekliğiyle öleceğimin farkındaydım. Herkesten çok hem de.
Kapının açılmasıyla başımı pencereden alıkoyup o yöne çevirdim. Yine ilaç saatim gelmişti. "Minho," diye mırıldandı Hemşire Eun. "İlaç vaktin geldi."
Yutkundum. "Bu kadar çabalamanıza gerek var mı?"
Şaşkınca kafasını kaldırdı. Elindeki ilaç dolu tepsiyi yatağın yanındaki ufak şifonyere bıraktı. "Ne demek istiyorsun?"
Omuz silkip başımı eğdim. "Zaten sayılı günüm kaldı. Bu saatten sonra ilaçların bana bir etkisi olmayacağını biliyorsunuz. Niçin çabalamaya devam ediyorsunuz?"
Hemşire Eun, burada tedavi almaya başladığımdan beri benim yanımdaydı. İkinci annem gibi olmuştu. Hatta annemden daha fazla görüyordum. Özellikle hastaneye yatırıldığımdan beri, yani son üç aydır, en çok gördüğüm insan oydu.
Annemler her akşam ziyaretime geliyorlardı. Benim kadar onlar da artık gerçeğe alışmaya başlamışlardı. Yavaş yavaş oğullarının ölümünü bekliyorlardı.
"Hayat mucizelerle doludur Minho," dedi gülerek. "Ne olacağını bilemeyiz. Kendini bu hayattan soyutlasan da bir gün kemoterapi işe yarayabilir."
"Mucize." diye mırıldandım alayla. "Nedense kulağa çok komik geliyor. Ancak masallarda mucizeler olur. Eğer kurtulma şansım olsaydı şimdiye kurtulmuş olurdum."
Üzgünce başını eğdi, "Yine de kemoterapiden vazgeçemezsin Minho."
İlaçları önüme bırakırken sessizce onu izliyordum. Yaklaşık bir senedir lenfoma kanseri için tedavi görüyordum. Her şey gayet normalken bir anda ortaya çıkan bu kanser son üç yüz altmış beş günümü zehir etmişti. Son üç aydır ise işler daha da kötüye gitmeye başlamıştı.
Henüz yirmi yaşındaydım.
Belki de yaşamam gereken nice yirmiler vardı fakat ben ölmeyi bekliyordum.
Masalımın son sayfalarıydı bunlar; İlaçlar, kemoterapi, hastane odam, kanser, ölüm.
Berbat bir masal değil mi?
Mucizelerin olmadığı, gerçeklerin yüzüme çarptığı berbat bir masal...
•
𓄲Bölüm Sonu ᵎᵎ✧
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•
Merhabaaa! Şimdiden herkese keyifli okumalar diliyorum. Bir şans verip okumaya başladığınız için çok teşekkürler. Umarım beğeneceğiniz bir Minho fici olur.💟 —younwina
