no time to die.. / Kei Tsukishima

🌚

İyi okumalar ^^
Yorum ve oy verirsiniz değil miii?
____________________

It was too dark..

2 hafta sonra Emiko'dan ~

Acım hafiflemiyordu bir de bunun üstüne annem yine beni aramış, günümü mahvetmişti. 'Eve niye gelmiyorsun?' diye aramıştı beni. Kendisi dememiş miydi,
'Evden git,senden bıktım!' diyen?

Anlayamıyorum, hiçbir şeyi anlayamıyorum.

Bu aralar Tsukishima ile eskisine göre daha çok konuşuyorduk. Hastane olayından sonra beni sorguya çekmişti, götümden ter aktığını hatırlıyorum.

~ Hastaneden sonra Emiko'dan ~

Evet, her şey yerli yerindeydi. Hayatım en azından bir süreliğine zor geçmedi. Mutluyum. Hastaneden çıkmış, otelde güzelce oturuyordum. Yanıma atıştırmalık bir kaç şey aldım ve televizyonun karşısına geçtim. Uzun zamanlı kalacağım için konforlu, güzel bir oda vermişlerdi.

Diziye başlayacağım, kafamın dağılması için şarttı. Maze Runner serisine 9. kez tekrardan başlıyordum. Favori seri filmlerimdendi.

1.filme başlamadan önce Tsukki'yi aradım ve onu çağırdım.

"Tsukki-kun. Film izleyeceğim,gelmek ister misin?"

"Her zamanki yerdesin, değil mi?"

"Eveet, battaniye soğumadan gel!"

"10 dakika'ya oradayım." demişti ve kapatmıştı. Bu aralar kendimi iyi hissediyordum umarım günlerim hep böyle olur. Hem ağlamıyordum, hem de yalnız hissetmiyordum. Tsukki'nin varlığı benim yalnız olmamı engelliyordu. İyi ki vardı.

Tsukishima gelmeden telefonumda Instagram'a girdim ve gelen durumlara baktım. Kageyama ve Hinata adlı iki kişinin süper hızlı atışı her yerde geziyordu.

Okula gitmiyordum ve babamdan geçiniyordum. Yakında işe girmem gerekiyordu kesinlikle. Ne zamana kadar babamın parası ile idare edecektim ki? En iyisi kendi paramı kazanmaktı.

Kapı çalınca gelen ses ile irkildim ve hemen ayağa kalktım. Tsukki'yi içeri alınca onun önünden ilerleyip, salona getirdim. Işıkları kapatmıştım zaten, ev kapkaranlıktı ve gözümün önünü zor görüyordum.

"Niye ışıkları kapattın Emiko-san?" Kafamı ona çevirdim ve gözlerimi kıstım.

"Filmi açık olan ışık ile mi izleyeceksin? Saçmalama!" Küfür edercesine ona bağırdım, tabi sesimi o kadar çıkarmadım.

"Neden olmasın?" Ciddi yüzünü bozmamış ve omuz silkerek koltuğa oturmuştu.

"Hey.. Korku izlemiyoruz, o yüzden sıkıntı yok." dedim dalga geçerek. Yüzüme baktığında eğlendiğimi görmüş ve göz devirmişti. Ben de onu umursamayarak yanına oturdum ve battaniyem ile bedenimi örttüm.

-

Film bitmişti ve Tsukishima beni sorguya çekmişti. Sadece başımdan geçenleri anlatacağıma rağmen çok korkmuştum, dediğim gibi arada çok korkunç oluyordu.

"Evet, Emiko Hanım. Bana neler olduğunu anlatıyorsun." Sert bir şekilde yüzüme bakarak söyledi. Bildiğin benden ifade alıyormuş gibi duruyordu. O polis, ben ise suçlu gibi. Ayaktaydı ve tam önümde dikiliyordu.

"Şöyle başlayayım,-boğazını temizler ve konuşmaya başlar- ... bu kadar. Hem ben sana neden bütün hayatımı anlattıysam?!"

"Emiko-san.." Yanıma yaklaştı ve ayağa kaldırdı beni. Kollarını usulca belime koydu ve kendine çekti. Sarılmasına karşılık verdim ve ellerimi boynuna yerleştirdim. Çok güzel hissettiriyordu gerçekten.

"Ne oldu Tsukki? Birden bir şey mi oldu?" Boş gözler ile ona baktım ve yeniden ellerini belime yerleştirerek geri çekildi.

"Hayat hikayen düşündüğümden daha berbat." Bezgin bir bakış attım ve mutfağa doğru yöneldim. Mutfağa doğru giderken arkamda kalan Tsukki'ye bağırdım.

"Teşekkür ederim, çok naziksin!" Mutfaktan bir kaç atıştırmalık daha alıp, yeniden koltuğa oturdum.

"Sigara içeceğim gelecek misin?" dedi birden. Kafamı ona çevirdim ve kafa salladım. Yeniden ayağa kalktım ve balkonun yolunu tuttuk.

~ Şimdi ki zaman Emiko'dan ~

Böyle olmuştu yani. Beni fazlasıyla soru yağmuruna tutmuştu ama artık soracak soru kalmayınca susmuştu. Şimdi ise yeni için hazırlanmıştım. Tabi bu ilk iş görüşmesi değildi, 5.iş görüşmesine gidiyordum. Kafeye garsonluk şuan benim için şu anlık iyi bir işti, umarım alınırdım.

Hadi Emiko! Sen yaparsın! İşi kap gel!

Japonya'da fazla müşteri gelen bir yerdi ve son anda dükkanın camına yapıştırılmış kağıt gördüğümde direkt dükkana girip garson olabileceğimden bahsetmiştim. Onlarda, Yarın sabah gel bakarız.' demişlerdi.

İçeri girdim ve kahve kokusu ile kendime geldim. Kahveyi pek içmezdim, genellikle soğuk içecekler veya salep içerdim. Tadı çok güzeldi.

Telefonuma gelen mesajlara baktım ve annem yeniden bana yazmıştı.

+81 010.........
-Sen neredesin bunca zamandır?!
Kimin altına girdin de gelmiyorsun ha!
Emiko buraya geliyorsun!
Yoksa babanı ararım ve olanları anlatırım!
(Görüldü)

Babam zaten olayları biliyordu ve benim tarafımdaydı. Zaten işi farklı bir şehirdeydi, onu uzun zamandır görmüyordum ve bu konuyu ona anlattığımda yanımda olduğunu söyledi.

Ama babam böyle bir insan değildir. Annemde iyi olabilir ama ben küçükken bana yaptığı zulümleri çok iyi hatırlıyorum. Yanımızdan gittiği zamandan beri iyi davranıyordu, onun dışında hep kavga hep tokat.

Telefonumu direkt kapattım ve cebime koydum. Daha fazla kapının önünde mal mal durmamak için kasadaki çalışanın yanına gittim.

"Merhaba!-eğilir- Bir şey sorabilir miyim?"

"Oh, Merhaba!-eğilir- Tabi ki sorabilirsiniz."

"Ben burada çalışmak için gelmiştim ve müdürünüz bugün buraya gelmemi söyledi. Nerede olduğunu söyler misiniz?"

"Şuradaki merdivenlerden yukarı çık, sağdaki ilk oda. Bugün sizi bekliyordu zaten."

"Tamam, teşekkür ederim." Hemen müdürün odasına adımladım. Müdürüm odasının önündeyken kapıyı tıklattım ve içeriden 'gel.' sesi duyunca içeri girdim.

Eğildim hızlıca ve konuşmaya başladım.

"Merhaba efendim. Ben garsonluk için gelmiştim.".

"Tabi ki. Adın neydi kızım?*

"Emiko. Suzuki Emiko."

"Tamam Emiko, sigortanı yapacağım. O yüzden bilgilerini almam gerekiyor."

"Tamam efendim,teşekkür ederim!"

-

Çok kolay girmiştim işe. Bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim açıkçası. Her neyse işin sonucuna odaklanmak gerekiyorsa ve bende iş girdiğime göre sıkıntı yok. Şimdi otele doğru yürüyordum, yapacak bir şeyim yoktu.

Hava fazla karanlıktı..

Bölüm bittiiii. Nabersinizzz? Bölüm nasıldııı?

Sizi seviyorummm <3 Umarım iyisinizdir.

Diğer bölümde görüşmek üzere.