Assasin's School

Αρια

Αρια

  Άρχισε ο χαμός. Καινούργια πρόσωπα παντού.  Δεν αντέχω άλλο να με κοιτάνε τόσο υποτιμητικά. Αυτοί τα είχαν όλα έτοιμα.  Η ζωή τους ήταν ένας όμορφος παράδεισος.  Τώρα όμως ήρθαν στην κόλαση μας. Ποτε δεν θα καταλάβουν τι παίρνουσαμε πριν έρθει ο καινούργιος διευθυντής.  Αυτός ο καθημερινός αγώνας για τη ζωή.  Αυτοί ζήσανε σε σπίτι -κανονικό σπίτι- ,με γονείς.  Αυτο είναι αρκετό για να πεις πως έζησαν σε ένα καλύτερο περιβάλλον από ότι εμείς.  Αν και δεν συμπαθώ κανένα παιδί από το ορφανοτροφιο τουλάχιστον ξέρω πως εχουμε κοινές εμπειρίες.  Ακομα και αν είναι λυπηρό το γεγονός πως και άλλα άτομα , ακόμα και μικρότερα από εμένα έζησαν ότι εγώ.  Τουλάχιστον ξέρω ότι με καταλαβαίνουν. Η τουλάχιστον στο συγκεκριμένο θέμα.  Αυτούς τους σέβομαι μπορεί να μην τους συμπαθώ αλλά τους σέβομαι. Τώρα έρχονται όλα αυτά τα πλουσιοπαιδα και μας κοιτάζουν σαν σκουπίδια.  Ποιοι νομίζουν πως είναι;  νομίζουν πως το γεγονός ότι έχουν γονείς τους κάνουν ανώτερους; Η νομίζουν πως εμείς επειδή μεγαλώσαμε στο ορφανοτροφειο δεν έχουμε τρόπους;  Δεν βρομάμε - τουλάχιστον όχι πια- ούτε είμαστε αδύναμοι.  Ισα ίσα ήμαστε πιο δυνατοί από αυτούς πιστεύω τουλάχιστον ψυχικά. Έρχονται και μας παίρνουν τα δωμάτια , το φαγητό...το σπίτι μας . Έρχονται εδώ όλο χαρά. σκέφτονται πως είναι τοσο ενθουσιωδες το γεγονός πως θα μείνουν εδώ και θα μάθουν να δολοφονούν.  Αλλα πάω στοίχημα οι μισοί που ερχονται εδώ δεν θα ξέρουν ούτε πως να πιάνουν ένα μαχαίρι .
  Έρχονται με την πεποίθηση πως θα κάνουν καινούργιες χαρούμενες αναμνήσεις.  Που να ξέρουν ότι στα ίδια μέρη που αυτοί τώρα γελάνε εμείς φτήναμε αίμα. Δεν είναι σκληροί,  είναι μαλθακοι . Πιστεύουν πως η ζωή είναι όλο χαρά γελάκια πεταλουδιτσες και αγάπη.  ΟΧΙ η ζωή είναι ακριβώς το αντίθετο είναι λύπη, πόνος , βάσανα μια απόλυτη ιστορία τραγωδίας. 
  Το μόνο πράγμα που με χαροποιεί σε αυτή τη κατάσταση είναι τα μαθήματα.  τα μαθήματα δολοφονίας.  Όχι δεν ενθουσιάζουν τόσο που θα μάθω πως να ανοίγω τον λαιμό αθώων ανθρώπων.  Ούτε θέλω την δόξα και τα χρήματα . Θέλω να νεκροθουν αυτά τα τέρατα που με μεγάλωσαν.  Θα προσπαθήσω να γίνω η καλύτερη στο τμήμα μου.  Ώστε να σκοτώσω όλα τα άτομα του ορφανοτροφιου που μας έκαναν κακό. Απλά θεωρο άδικο να ζουν τέτοιοι άνθρωποι που το μόνο που πρόσφεραν σε αυτόν το κόσμο είναι πόνο.  Πιστεύω πως είμαι αρκετά ικανή να σκοτωσω άτομο βέβαια θα έχω αρκετό ανταγωνισμό. Εξάλλου όλα τα παιδιά γνωστών και μη δολοφόνων έρχονται στο ορφανοτροφειο μας, στη σχολή μας . υποθέτω κάτι θα τους έμαθαν οι γονείς τους 16 χρόνια τωρα. 
  Δεν είμαι αλαζόνα και δεν έχω παραισθήσεις πως όλα θα είναι ρόδινα. ούτε πιστεύω πως θα είμαι φυσικό ταλέντο.  Ετσι και αλλιώς είμαι αρκετά αγυμναστη . Οπότε έχω βάλει ήδη στο μυαλό μου πως θα κουραστω,  θα απογοητευτώ και φυσικά θα πονέσω. Αλλα δεν θα τα παρατήσω.  Ξέρω πως έχω ένα πράγμα που οι άλλοι δεν το έχουν, πείσμα και κίνητρο.  Αυτά τα δύο άμα τα χρησιμοποιήσεις κατάλληλα είναι θανατηφόρα. 
   Επίσης έχω άλλον έναν στόχο να μην κάνω φίλους.  Οι συναισθηματικοι δεσμοί δεν πιστεύω πως θα με βοηθήσουν σε κάτι.  Επισης όλη μου τη ζωή δεν είχα φίλους και δεν μου έλειψαν.  Αλλα ακόμα και να ήθελα να κάνω φίλους δεν πιστεύω πως κάποιο από αυτά τα περήφανα παιδιά θα ήθελαν να γίνουν φίλη με μια ορφανή σαν εμένα. 
  Δεν ξέρω τι απέγιναν οι γονείς μου. Δεν έχω καμία ανάμνηση πέρα του ορφανοτροφειου . Δεν ξέρω καν αν θέλω να μάθω για αυτούς απλά ελπίζω να μην υπάρξουν και άλλοι άνθρωποι που να το κάνουν αυτό στο παιδί τους .
   Κάθομαι στο μπαλκόνι του ορφανοτροφειου και βλέπω όλες αυτές τις αμαξες να πηγαινοερχονται σαν μυρμήγκια.  Ενα αγόρι με γυαλάκια τόσο λεπτός σάν σκιάχτρο είναι.  Ενα μικρό αγοράκι γεμάτο θάρρος και πολλές βαλίτσες και μακριά μαλλάκια και μια κοπέλα.  Πρωτη φορά βλέπω τόσο ξανθα μαλλιά βασικά θα μπορούσες να τα πεις και άσπρα.  Βγαινει από την άμαξα της και σηκώνει την βαλίτσα της και...τι στο καλό; μια βαλίτσα γεμάτη με βιβλία.  της έπεσαν όλα κάτω.  Τη ατσουμπαλη που είναι.