It's just the beginning

'72 uur'

Louise

Ik was onderweg naar kantoor en had weer het gevoel dat ik achtervolgd werd, ik stopte even om te kijken of de persoon die achter mij liep ook stopte. En het was zo de persoon stopte ook, ik draaide me om en zag een lange man met een groende trui en zwarte broek "ben je mij aan het volgen?" hij zei niks en bleef stil staan "hallo?" het bleef nog even stil dus besloot ik snel door te lopen en ik was ondertussen aan het nadenken over wie het kon zijn. Toen ik aankwam op het kantoor was ik buiten adem van het snelle lopen, ik liep naar binnen en zonder iemand gedag te zeggen liep ik naar de toiletten. Ik was zo is paniek dat ik niet wist dat hij een briefje in mijn jaszak had gedaan en daar stond op '72 uur' ik was zo bang omdat ik niet wist wat er over 72 uur ging gebeuren.

Brigitte

Iedereen was er al, behalve Emma en Louise, als Emma vandaag nog niet komt ga ik me ook wel zorgen maken en wil ik ook wel effe bij haar huis langs gaan. Louise kwam buiten adem binnen gelopen en zei geen gedag en liep gelijk door "wat heeft die?" vroeg ik aan de rest

'geen idee, zo gestrest lijkt ze en ze is niet eens te laat' zei Tineke "ik ga er toch effe achter denk ik, kijken wat er scheelt" 'ja doe maar' zei Tineke bezorgd. Ik liep naar de toiletten en zag Louise voor de spiegel met een briefje in haar hand en tranen in haar ogen staan "Louise?" ze veegde snel haar tranen weg en stopte het briefje snel in haar zak "wat is er?" 'niks hoor' "Louise ik zie dat je gehuild hebt" 'laat het gewoon alsjeblieft' en ze liep de toiletten uit.

Louise

Ik liep terug naar mijn bureau en haalde het briefje weer uit mijn zak, ik bleef er maar naar kijken gewoon omdat ik wilde weten waarvoor het diende, ook omdat het elke keer uren minder zijn wat eigenlijk dagen zijn. Toen ik steeds meer ging na denken en dingen in mijn hoofd haalde voor wat het zou kunnen zijn werd ik steeds banger. Ik voelde me hierdoor niet op mijn gemak en wilde eigenlijk gewoon naar huis.

Brigitte

Ik twijfelde om achter Louise aan te gaan, ze leek echt niet te willen praten. Ik wilde wel raad vragen aan Tineke maar wilde dat ook weer niet achter haar rug om doen. Ik besloot na even denken dat dat toch het beste ging zijn, ik liep terug om Tineke te roepen. "Tineke kun je effe komen?" 'ja 1 seconden hé' we liepen naar de keuken en Tineke liep mij achteraan 'wat is er?' "ik wil dit eigenlijk niet achter haar rug om doen maar het gaat om Louise, ik ging net dus achter haar aan en ze stond met tranen in haar ogen en een briefje in haar hand voor de spiegel en toen ik vroeg wat er aan de hand was en liep ze snel weg" 'mm.. raar, ze zei gisteren wel dat ze laatste tijd veel privé gebeld werd en ik zag aan haar dat dat niet het enige was maar ze wilde voor de rest niks lossen' "zou het kunnen zijn dat.. ze bedreigt wordt ofzo" 'zou ze het denk je dan niet al hebben gezegd?' "nee ik bedoel als je bedreigt wordt ben je toch juist bang en willen die andere personen toch juist dat je niks zegt?" 'ja.. misschien een keertje vragen ernaar?' "niet zeggen dat je het dan van mij hebt want ik voel me al schuldig dat ik dit achter haar rug om doe" 'nee ik ga denk ik gewoon zeggen dat ze er de laatste tijd wat minder gelukkig uit ziet ofzo' "ja kan" we liepen samen weer terug maar zagen Louise nergens zitten totdat ze het kantoor van de commissaris kwam uitlopen en ze gelijk naar de kleedkamer liep, ik keek Tineke vragend aan en zij mij ook. Na een tijdje kwam ze terug lopen met al haar spullen in haar handen "waar ga jij heen?" vroeg ik verbaasd 'naar huis.. ik voel me niet zo lekker' "ah oke, veel beterschap hé lieffie" Louise lachte naar me en verliet het gebouw.