ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

ΚΕΦ 12Β

Η Μαίρη δίπλα της είχε αποκοιμηθεί και ροχάλιζε σιγανά. Σηκώθηκε από την καρέκλα αθόρυβα  για να μην την ξυπνήσει.

Δεν ήταν ντυμένη ευπρεπώς, μα δεν ήθελε να καθυστερήσει. Ανυπομονούσε να τον δει. Τον σκεφτόταν συνέχεια τις προηγούμενες μέρες και είχε αρχίσει να χάνει κάθε ελπίδα πως θα τον ξανασυναντούσε. Φορούσε μια λουλουδάτη μάλλινη ρόμπα και ένα μακρύ λευκό νυχτικό. Έκλεισε τη ρόμπα με τη ζώνη της και άνοιξε ήσυχα την πόρτα του σπιτιού. Κινήθηκε προς το μέρος του με διστακτικό βήμα, παρόλο που τα μέσα της ούρλιαζαν για να βρεθεί γρήγορα κοντά του.

-->

Την έβλεπε να έρχεται προς το μέρος του με ανάλαφρο περπάτημα. Ένα θεσπέσιο πλάσμα, μια νεράιδα μέσα στη λιτή φορεσιά της που ο αέρας την κολλούσε πάνω στο κορμί της, αποκαλύπτοντας τις ελκυστικές καμπύλες της, κάνοντας το δικό του να κυριευτεί από ερωτική πείνα.

Το μυαλό του ρουφούσε την εικόνα της ασταμάτητα και με κάθε λεπτομέρεια.
Στάθηκε λίγα βήματα μακριά του και αγκάλιασε το σώμα της με τα χέρια της. Τα μάτια της ενώθηκαν με τα δικά του και έμειναν να κοιτάζονται έτσι σιωπηλά για μερικές στιγμές.

Τα σώματα τους πάλλονταν από λαχτάρα και η ανάσα τους έβγαινε κοφτή.

Μισάνοιξε τα χείλη της να πει μια λέξη αλλά δεν πρόλαβε. Ο Αλεξάντερ την έπιασε από το μπράτσο, την τράβηξε μέσα στην αγκαλιά του και την έσφιξε δυνατά. Η μυρωδιά της τον κατέκλυσε. Η ζεστή ανάσα της χάιδευε την επιδερμίδα του λαιμού του. Τα στήθη της πίεζαν το στέρνο του και έστελναν κύματα έξαψης κατευθείαν στις λαγόνες του.

- Μαντλίν γλυκιά μου..., ψιθύρισε.

Έσκυψε το κεφάλι του, οι ανάσες τους ενώθηκαν και τα χείλη του αιχμαλώτισαν τα δικά της τρυφερά.

Το γλυκό της στόμα ανταποκρίθηκε πρόθυμα.

Ο πόθος και η ηδονή τους κυρίευσαν.

Το φιλί τους έγινε βαθύ, παθιασμένο και ασυγκράτητο.

Τα χείλη του έλιωσαν πάνω στα δικά της και η γλώσσα του έπαιζε με τη δική της.
Η Μαντλίν ένιωσε να μουδιάζει και τα γόνατά της να λυγίζουν. Γλίστρησε τα χέρια της γύρω από τον αυχένα του για να κρατηθεί. Βύθισε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του και ώθησε το σώμα της πάνω του. Ο Αλεξάντερ μετέφερε το στόμα του στο πλάι του λαιμού της και χάραξε μια διαδρομή από αμέτρητα καυτά φιλιά που φλόγιζαν το κορμί της και το αίμα της.

Το σώμα του αντιδρούσε ερεθισμένο στα σιγανά βογγητά της...

- Μαντλίν που είσαι παιδί μου; Η φωνή της Μαίρης έκανε την Μαντλίν να τιναχτεί μακριά του. Τώρα κοιτάζονταν λαχανιασμένοι και αναστατωμένοι.

- Έρχομαι, φώναξε.

Έκανε ένα βήμα πίσω, δύο, δίχως να χάσει την οπτική επαφή.

Το φως του φεγγαριού την έλουζε. Τα μάγουλά της ήταν ροδαλά, τα μάτια της έλαμπαν από πόθο και τα χείλη της ήταν υγρά και κατακόκκινα.

Ο Αλεξάντερ δεν αισθανόταν έτοιμος να την αφήσει να φύγει, ήθελε και άλλο χρόνο μαζί της. Ξαφνικά έπιασε τον καρπό της και την συγκράτησε. Αργά έφερε το χέρι της στο στόμα του για να δώσει ένα τρυφερό φιλί στην παλάμη της.

- Καληνύχτα γλυκιά μου, είπε χαμηλόφωνα.

- Καληνύχτα Αλεξάντερ, ανταπέδωσε χαμογελώντας ντροπαλά και με γοργό βήμα επέστρεψε στο σπιτάκι.

Ο Αλεξάντερ ίππευσε το άλογό του και κάλπασε με ταχύτητα προς το λιμάνι. Ένιωθε το κορμί του να φλέγεται για το δικό της και την ψυχή του να γεμίζει από τη γλυκύτητά της.

Έστω και μόνο γι' αυτήν τη μέρα ήταν ευτυχισμένος....

TEΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ.