ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ

ΚΕΦ 9

Είχαν απομακρυνθεί από το χωριό τόσο ώστε δεν διακρινόταν με γυμνό μάτι.

Ο Τζον περπατούσε δίπλα στον αμίλητο Αλεξάντερ. Έσκυψε μπροστά για να τον παρατηρήσει καλύτερα. Οι ώμοι του είχαν κυρτώσει ελαφρά και το ύφος του έδειχνε πως το μυαλό του ταξίδευε μακριά.

- Είναι σε καλά χέρια.

Ο Αλεξάντερ πνιγμένος στις σκέψεις του, άκουσε στο βάθος του μυαλού του, την καθησυχαστική φωνή του Τζον.

- Δεν ανησυχώ, είπε άχρωμα μα τα στοιχεία του προσώπου του παρέμεναν τραβηγμένα προς τα κάτω.

Ο Τζον εξακολουθούσε να γέρνει μπροστά, μελετώντας το σκυθρωπό πρόσωπο σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει τα σημάδια.
Σύντομα το λοξό χαμόγελο έκανε τη μεγαλόπρεπη εμφάνισή του.
Κοίταξε στον θώρακα του φίλου του και σχολίασε γελώντας,

- Βλέπω μια τρύπα.

Ο Αλεξάντερ κατέβασε το κεφάλι του, ψάχνοντας στο γιλέκο του για κάποιο ξηλωμένο σημείο.

- Που;

Μια φαρδιά παλάμη προσγειώθηκε με δύναμη στο στέρνο του και το γάργαρο γέλιο του Τζον  διαπέρασε τα αυτιά του.

- Τα παραλές.

- Τα παραλέω; επανέλαβε, σηκώνοντας με νόημα τα φρύδια.

Ο Αλεξάντερ κοίταξε προς τον ουρανό με βλέμμα ικετευτικό.

- Υπερβάλλεις, απάντησε κοφτά.

- Ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείς. Είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση, δήλωσε σοβαρά ο Τζον.

- Γιατί το λες αυτό ;

- Κατάφερε μια τρύπα στο στήθος σου και είναι το μόνο που δεν περίμενα να δω να παθαίνεις. Τόσες κυρίες σε τριγυρίζουν μα πρώτη φορά σε βλέπω έτσι.

- Και πως δείχνω δηλαδή;

- Στραπατσαρισμένος. Σαν να πέρασαν όλα τα κάρα μεταφορών από πάνω σου, απάντησε και άρχισε να γελάει δυνατά με τους ώμους του να τραντάζονται.

Ο Αλεξάντερ κούνησε το κεφάλι του δεξιά αριστερά απηυδισμένος.

- Φαντάζεσαι δράκους εκεί που δεν υπάρχουν ούτε σαμιαμίδια φίλε μου.

Φυσικά ο Τζον τόν είχε διαβάσει σωστά.

Ανέκαθεν λάτρευε τις γυναίκες. Του άρεσε να τις φροντίζει, να τις ενθουσιάζει με μικρά δώρα, να τους αγοράζει κοσμήματα. Τον διασκέδαζαν αφάνταστα, τα υποτιθέμενα νάζια τους για να τον προσεγγίσουν. Απολάμβανε την ζεστασιά τους, το άρωμά τους, την απαλότητα του γυναικείου κορμιού πάνω στο δικό του. Σίγουρα υπήρχαν πολλές που πρόθυμα θα ζέσταιναν το κρεβάτι του, απλά και μονό αν το ζητούσε.
Μέχρι εκεί όμως.
Τα όρια ήταν εκεί.
Δεν δημιουργούσε σχέσεις με συναισθηματικά μπερδέματα.
Η λογική του είχε πάντα το πάνω χέρι.
Η καρδιά του εκτελούσε απλά τη φυσική της λειτουργία και ήταν ευχαριστημένος με αυτό.
Ποτέ δεν θέλησε κάτι παραπάνω.