I am his Accidental Wife

Ang pagbabago sa buhay ni Nelya (Pang-anim)

“Inay…Itay…nasaan na kayo?” tumingin-tingin ako sa paligid ng sementeryo pero hindi ko sila makita sa huling pwestong pinag-iwanan ko sa kanila pitong taon na ang nakakalipas. Sinalubong ako ng mga bagong nitso na nakaangat sa lupa at hindi ko na makita ang lapida ng Inay at Itay ko na nakalatag lang sa damuhan.

Napatingin ako sa daan kung saan nakatigil pa rin ang sasakyan ni Andrew at mukhang hinihintay niya akong makita ko muna ang pinaglibingan ko sa mga magulang ko bago umalis pero ang masama ay hindi ko na makita. Nakatingin lang siya sa akin na tila naguguluhan sa kinikilos ko. Sinenyasan ko na siya na umalis na siya pero mukhang ayaw niyang umalis.

Sa pagkakaalala ko kasi ay kauna-unahan ang lote ng aking Itay kung saan doon na rin naman sinama ang katawan ni Inay. Wala pang ibang mga nitso o ibang puntod dito noon at ngayon ay para na nga silang kabute na dumami at wala ng mapaglagyan.

“Hindi mo ba natatandaan kung saan sila?” napalingon naman ako at nakita ko si Andrew na nasa likuran ko na. Sinabi ko na ngang umuwi na siya pero mukhang wala siyang balak na iwanan ako dahil sa nangyayari.

“Kung kagaya pa rin sana ito noon nakaraang pitong taon matatandaan ko, pero hindi na. Sorry ha, hindi kasi ako ang sekretarya ni Kamatayan para malaman kung gaano karaming papatayin niya sa pitong taon.” Nakangiwi kong sabi sa kanya at umiling lang siya sa akin. “Sana nga hindi sila natabunan ng ibang libingan dito.”

“Hindi pwedeng tabunan ang pinaglibingan ng magulang mo, Nelly. Respeto nalang nila sa mga namatay. Kung ginawa nila iyon pwede mo silang idemanda.” Hindi nalang ako umimik sa sinabi niya. Demanda agad ang nasa isip.

Naglakad nalang ulit ako para hanapin ang libingan nila Inay at Itay na sana nga ay mahanap ko sa dami ng libingan sa harapan ko.

Sumulyap ako kay Andrew at naghahanap rin siya. Napangiti nalang ako ng ‘di sadya. Malamang na hindi niya makita ang Inay at Itay ko, hindi niya kasi alam ang pangalan nila. Hinayaan ko nalang siya sa ginusto niyang gawin.

“Nelly!”

Tumingin ako sa pagtawag sa akin ni Andrew sa parte ng sementeryo na may puno ng Alatiris at napakaraming damo. Sinenyasan niya akong lumapit sa kanya. Kumunot nalang ang noo ko baka kasi kung anong gumapang doon sa amin sa taas ng damo.

“Bakit?” tumayo lang ako malapit sa kinaroroonan niya.

“Ronell at Gina ba ang first name ng mga magulang mo?” nanlaki ang mata ko sa sinabi niya at agad na lumapit sa kintatayuan niya kung saan may tinititigan siya sa may damuhan.

“Itay! Inay!” nakita ko ang lapida ng aking Inay at Itay na napapaligiran na ng mahahabang damo at meroon pang puno ng Alatiris sa gilid. “Kayo talaga ‘tay, ‘nay pati ba naman dito nakikipagtaguan kayo?” biro ko pa para lang hindi mahabag si Andrew sa nangyari sa libingan ng mga magulang ko. Pero sa totoo lang nalungkot ako sa itsura nito. Pitong taon din naman hindi ko sila nadalaw at mukhang ang maintenance na binabayaran ko sa Memorial Park na ito ay walang saysay.

“Wala bang care taker itong memorial park na ito? Hindi man lang nila tinabasan ng damo ang libingan tapos nagpatubo pa sila ng puno. Kausapin nga natin ang nangangalaga nito.” Nakakunot ang noo ni Andrew na tila naiinis. Nakutuban ko na ganito ang magiging reaksyon niya.