"Καλησπέρα Άννα" της είπε αργά, απολαμβάνοντας την έκπληξη της. "Τι κάνεις εδώ;" τον ρώτησε ξερά μέσα απο τα χείλη της. Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του και έριξε το βλέμμα του και πάλι στο μενού "ήρθα να φάω" της είπε αδιάφορα "τι άλλο;" προσθεσε. Εκείνη ξεφύσηξε φανερά θυμωμένη "είσαι τρελός... πάει τελείωσε .. είσαι τρελός" είπε πάλι σιγανά "βγήκες σήμερα απο το νοσοκομείο και πήρες τους δρόμους κατευθείαν; Κουκούτσι μυαλό;" του αντιγύρισε και πάλι. Αγνόησε το σχόλιό της, της χαμογέλασε αθώα και την ρώτησε "τι μου προτείνεις να πάρω;" τον κοίταξε θυμωμένα "τους δρόμους Μάρκο, τους δρόμους!" του είπε νευριασμένη. "Γιατί δεν ήρθες;" την ρώτησε κοφτά. Η Άννα αιφνιδιάστηκε. Κοίταξε γύρω της και γύρισε το βλέμμα της πάνω του, μα δεν του απάντησε, δεν ήταν ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος για τέτοιες συζητήσεις. Ο Μάρκος αναστέναξε θορυβημένος. "Δεν μ' αρέσει που δουλεύεις εδώ" της είπε στεγνά, κάνοντας την Άννα να τον κοιτάξει έκπληκτη. "Δεν είναι δουλειά αυτή για σένα" της είπε και πάλι συνωφρυομένος. "Ναι σωστά, στην προηγούμενη δουλειά μου ήμουν διευθύντρια..." τον ειρωνεύτηκε. "Δεν μ' αρέσει να σε τρώει ο κάθε λιγούρης με τα μάτια του εδώ μέσα Άννα" της είπε κοιτώντας την έντονα. "Κοίτα να παραιτηθείς το συντομότερο" πρόσθεσε συνεχίζοντας το βλέμμα του να είναι κολλημένο στο δικό της "δεν θα με τρώει η αγωνία κάθε βράδυ.." συμπλήρωσε χαμηλόφωνα αμέσως μετά γυρίζοντας το βλέμμα του στο μενού. Τον κοίταξε για λίγο και μετά μουρμούρισε μέσα απο τα δόντια της "έμπλεξα με παλαβό... Θεέ μου έμπλεξα με παλαβό..." και απομακρύνθηκε απότομα παρά τις διαμαρτυρίες του οτι δεν είχε παραγγείλει. Λίγα λεπτά αργότερα του έφερε ένα πιάτο με μια μπριζόλα τόσο ωμή που σχεδόν έσταζε αίμα. "Καλή όρεξη" του είπε ειρωνικά και συνέχισε την δουλειά της. Ο Μάρκος την κοίταξε και γέλασε σιγανά. "Θέλεις παιχνίδια....θα τα έχεις..." μουρμούρισε μέσα απο τα δόντια του. Λίγη ώρα μετά η μπριζόλα περέμεινε άθικτη στο πιάτο του, πλήρωσε το λογαριασμό του και έφυγε. Τον είδε να απομακρύνεται και λύπη την κυρίευσε "κοπελιά, ξύπνα, στο τρία θέλουν λογαριασμό!" την σκούντηξε η Βασιλική, φόρεσε την χαμογελαστή μάσκα της και έτρεξε να εξυπηρετήσει τον κόσμο.
Την περίμενε στο αυτοκίνητό του αρκετή ώρα, μέχρι που την είδε να σχολάει και να φεύγει απο το εστιατόριο μαζί με μια συνάδελφό της. Έφταναν στο πάρκινγκ όταν εκείνος βγήκε απο το αμάξι του και την φώναξε. Στο άκουσμα της φωνής του η Άννα σταμάτησε απότομα και έστρεψε το βλέμμα της πάνω του. Η Βασιλική δίπλα της θορυβήθηκε "όλα καλά Άννα;" την ρώτησε στραβοκοιτάζοντας τον άντρα με τα τατουάζ και τα σκοτεινά μάτια απέναντί τους. Εκείνη έγνεψε καταφατικά "δως μου ένα λεπτό μόνο και έρχομαι Βασιλική" της είπε και κατευθύνθηκε προς το μέρος του. Πέταξε το τσιγάρο κάτω και το πάτησε με το παπούτσι του, σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρυσε το θυμωμένο δικό της "τι κάνεις εδώ; έπρεπε να είσαι σπιτι να ξεκουράζεσαι!" του είπε γεμάτη ανησυχία. "Σε περίμενα να γυρίσουμε μαζί" της είπε κοιτώντας την με μάτια που γυάλιζαν απο πόθο. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά "θα με γυρίσει η Βασιλική, γύρνα σπίτι σου Μάρκο, πρέπει να είσαι στο κρεβάτι" του είπε και έκανε να απομακρυνθεί. Την έπιασε γερά απο το χέρι και την τράβηξε κοντά του. "Θα γυρίσουμε μαζί σπίτι Άννα, θέλω να μιλήσουμε. Απόψε. Μαζί" τόνισε την κάθε μια λέξη ξεχωριστά. Στο διάβολο και οι συμβουλές του Αντώνη και όλα, σκέφτηκε σιωπηλά και τα μάτια του βυθίστηκαν στα δικά της. "Πες στην Βασιλικη οτι θα σε γυρίσω εγώ, μην περιμένει άδικα" της ξαναείπε επιτακτικά και της άφησε το χέρι. Η Άννα κάτι μουρμούρισε μέσα απο τα δόντια της πλησιάζοντας την φίλη της. "Θα με γυρίσει ο Μάρκος σπίτι μου Βασιλική" της είπε σιγανά ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος του. "Έτσι μου ρχεται να μπω στο αμάξι σου, να φύγω μαζί σου, και άστον να φωνάζει!" είπε νευριασμένα. "Κάντο!" της πρότεινε αμέσως. Η Άννα γύρισε ξαφνιασμένη προς την φίλη της "τι;" την ξαναρώτησε. "Κάντο λέω, τι φοβάσαι; μην αφήνεις κανέναν να σε χειρίζεται!" της είπε ξανά με ενθουσιασμό. Της χαμογέλασε λυπημένα "...δεν μπορώ... όχι μ' αυτόν τον άντρα..με εξουσιάζει όσο κι αν δεν το θέλω..." της είπε σιγανά. Της έριξε μια τελευταία ματιά και προχώρησε προς τον Μάρκο "θα τα πούμε αύριο!" της φώναξε κουνώντας της το χέρι. Το βλέμμα του Μάρκου την έκαιγε, το ένιωθε πάνω της εξεταστικό, έντονο... Της άνοιξε την πόρτα, έκανε τον γύρω του αυτοκινήτου του και μπήκε μέσα. Την κοίταξε καθώς γύριζε το κλειδί στην μίζα, τα λάστιχα στρίγκλισαν στην ησυχία της νύχτας και η Άννα είχε μαζευτεί στην θέση της όσο μπορούσε. Σπίτι της μπήκαν λίγα λεπτά αργότερα. Ο Μάρκος την ακολούθησε μέσα, και περιεργαστηκε τον χώρο της μετά απο τόσο καιρό. "Θέλεις να σου φτιάξω κάτι να φας;" τον ρώτησε ενώ δεν κατάφερε να κρύψει το γέλιο της. Ο Μάρκος την κοίταξε και ύψωσε το φρύδι του "με κοροιδεύετε δεσποινίς Φωτεινού; Δεν θα το έκανα εαν ήμουν στην θέση σας..." της είπε απειλητικά και προχώρησε προς το μέρος της. Η Άννα έκανε ένα βήμα πίσω, και σταμάτησε στον πάγκο της κουζίνας καθώς ο Μάρκος έβαζε τα χέρια του αριστερά και δεξιά της. Την είχε στριμώξει μπροστά του και δεν υπήρχε διέξοδος για εκείνη. Τα μάτια της είχαν μαγνητιστεί στα δικά του και η ανάσα της έβγαινε βαριά. Το βλέμμα του την έκαιγε, έβλεπε την φλόγα του πόθου του μέσα του, και την τρόμαζε. "Άννα.." ακούστηκε το όνομά της σαν ψίθυρος, "αχ Αννουλα τι μου κάνεις..." συνέχισε φιλώντας την απαλά στο μέτωπο. Την κοίταξε και πάλι "αν ήξερες πως νιώθω αυτή τη στιγμή, πως αισθάνομαι, θα τρόμαζες, θα έφευγες...Προσπαθώ να συγκρατηθώ με νύχια και με δόντια Άννα..." έκλεισε τα μάτια του και απομακρύνθηκε απο κοντά της, "είναι μαρτύριο..."είπε μουρμουρίζοντας έχοντας τα μάτια του κλειστά. Η Άννα έμεινε στο ίδιο σημείο αγκαλιάζοντας τα χέρια της. Απομακρύνθηκε απο κοντά της και μια λύπη την κατέβαλε. Άφησε την ανάσα που κρατούσε τόση ώρα χωρίς να το ξέρει. Το βλέμμα του πάλι την αναζήτησε, "έλα να καθίσουμε" είπε σιγανά και της έδειξε το τραπέζι της κουζίνας. Η Άννα έγνεψε καταφατικά, πήρε ένα ποτήρι νερό μαζί της και κάθισε στην καρέκλα απέναντί του.
"...ψυχή μου λυτρώσου ..." 23
Ξεκινήστε από την αρχή
