Ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες {TYS17 Winner} {GRWattys '15 Winner}

Κεφάλαιο 4

Τις επόμενες πέντε μέρες η Νατάσα έμεινε στο σπίτι. Δήλωσε ότι ήταν άρρωστη στη δουλειά και κλείστηκε μέσα. Στην γωνία του καναπέ σκεπασμένη μέχρι το λαιμό με μια χοντρή καφέ κουβέρτα καθόταν κι ας είχε ζεστάνει ο καιρός εδώ και μια βδομάδα. Υπέφερε από εφιάλτες. Η σκέψη της είχε κολλήσει σ' εκείνο το κορίτσι. Το τόσο όμορφο κορίτσι που δολοφονήθηκε τόσο άγρια. Μα και βέβαια την σκότωσαν. Αλλά ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Ω μην είσαι ηλίθια, σκέφτηκε, ξέρεις πολύ καλά πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Έφερε ξανά την εικόνα στο μυαλό της. Ξαφνικά το πρόσωπο της κοπέλας της φαινόταν γνωστό. Σαν να την είχε κάπου ξαναδεί. Αλλά πού..; Όσο περνούσε η ώρα ήταν πιο σίγουρη ότι την ήξερε.

Τις σκέψεις της διέκοψε ο ήχος του κουδουνιού. Δεν περίμενε κανέναν. Κρύφτηκε κάτω από τα σκεπάσματα. Είσαι ανόητη και φοβιτσιάρα.Τι σ' έχει πιάσει; Σύνελθε!, μάλωσε τον εαυτό της. Σηκώθηκε και κοίταξε απ' το ματάκι της πόρτας να δει. Ξεφύσηξε ανακουφισμένη. Άνοιξε την πόρτα.

Πέτρο..δεν σε περίμενα...

Αγάπη μου κι εγώ δεν περίμενα να μάθω απ' το αφεντικό σου πως αρρώστησες. Όπως και να χει, έφερα σούπα, χυμούς και φυσικά το αγαπημένο σου γλυκό , της είπε δίνοντας της ένα φιλί στο μέτωπο.

Μμμ θα αρχίσω πρώτα απ' το γλυκό. Έτσι κι αλλιώς είμαι πολύ καλύτερα τώρα, του είπε χαμογελώντας.

Κάθισαν στο σαλόνι και άρχισαν να τρώνε. Αισθανόταν άσχημα που δεν του είχε τηλεφωνήσει τόσες μέρες. Δεν ήθελε να τον ανησυχήσει και φυσικά δεν ήθελε να του δείξει τον φόβο της. Ο φόβος δήλωνε αδυναμία κι εκείνη προσπαθούσε να μην το δείχνει. Όλοι την θεωρούσαν δυνατή, τόσο ώστε τίποτα δεν μπορούσε να την αγγίξει. Της άρεσε αυτή η εντύπωση που έδινε γιατί έτσι κανείς δεν τολμούσε να την πειράξει. Κι έτσι ένιωθε ασφαλής από την μια, ενώ απ' την άλλη βούλιαζε στον φόβο και την αγωνία όπως τώρα. Αυτός ο θάνατος την επηρέασε σημαντικά και ίσως περισσότερο κι από εκείνον των γονιών της.

Τον αγκάλιασε και του έδωσε ένα φιλί στο λαιμό. Μύρισε το άρωμά του και χώθηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά του. Έπρεπε να του είχε τηλεφωνήσει. Η παρουσία του της έδινε ισορροπία και δύναμη να ξεχάσει κάθε τι άσχημο και να ξεπεράσει κάθε δυσκολία.

Εκείνος την κοίταξε και τα μάτια του έλαμπαν. Μετά από δύο χρόνια σχέσης κι εκείνος ήταν ακόμα ερωτευμένος μαζί της όπως τον πρώτο καιρό. Την αγκάλιασε πιο σφιχτά και χάθηκε στις σκέψεις του και τα όνειρα που έκανε για το κοινό τους μέλλον. Ποτέ δεν της έλεγε τίποτα από αυτά που σκεφτόταν γιατί μπορεί να την τρόμαζε και να έφευγε. Η Νατάσα δεν ήταν ακόμη έτοιμη για το μεγάλο βήμα. Εκείνος όμως θα περίμενε και δεν θα την πίεζε ποτέ.