လသာဆောင်၌ ကျောပေးမတ်တပ်ရပ်နေသော သခင်ကြီး။ တစ်ခြမ်းတည်းသာနေသည့် လခြမ်းအား လှမ်းလို့ငေးမောနေလေ၏။ လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်ပြစ်ထားပုံမှာ အတော်လေးခန့်ညားသည်။ နောက်ကျောဘက်မှမြင်နေရသည်ကိုတောင် မက်မောစရာကောင်းလှသော သခင်ကြီး။
" သခင်ကြီးကို ကျွန်တော်ပြောစရာရှိတယ် "
" မအိပ်သေးဘူးလား ဂျွန်ငယ်။ အချိန်လင့်နေပြီ "
" ဒီစကားမပြောရမချင်း ကျွန်တော်အိပ်ပျော်မှာမဟုတ်ဘူး သခင်ကြီး "
" ဟုတ်ပြီ ပြောလေ "
ကျောခိုင်းထားမြဲအနေအထားအား သဘောမကျပါ။ ထို့ကြောင့် သခင်ကြီးနံဘေး၌ ယှဉ်ရပ်လိုက်သည်။
" အစ်ကိုလေးရိဟွာကို ကျွန်တော်တကယ်မမြူစွယ်ဘူးနော် သခင်ကြီး "
" အင်း ကိုယ်သိတယ် "
" ကျွန်တော့်ကို ယုံတယ်ပေါ့နော် ဟုတ်လားဟင် "
" ဂျွန်ငယ် "
" ဗျာ "
" လိမ်နေခဲ့ရင်တောင် ကိုယ်ကမင်းကိုပဲယုံပေးမှာ "
စောင်းငဲ့ကြည့်လာသော မျက်ဝန်းများသည် နွေးထွေး၏။ ပွေ့ဖက်ခြင်းမခံရပါပဲ ကျွန်တော့်စိတ်လေး သိသိသာသာ ပူနွေးသွားရသည်။
" သခင်ကြီး "
" ပြောလေ ဂျွန်ငယ် "
" အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲဟင် "
" ဒီနေ့အတွက် မေးခွန်းတွေသိပ်များနေပြီ ကိုယ့်ဂျွန်ငယ်။ သွားအိပ်ချေတော့ ကိုယ်လည်းနားချင်ပြီ "
ကိုယ့်ဂျွန်ငယ် .. ကိုယ့်ဂျွန်ငယ်တဲ့လား။
အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လိုအရာမျိုးလဲ။ ထိုအချစ်က လိင်တူယောက်ျားသားနှစ်ဦးကြားမှာကော ပေါက်ဖွားနိုင်သလား။ အချစ်က နူးညံ့ခြင်းလား။ ကြမ်းတမ်းခြင်းလား။ ရင်ခုန်တာနဲ့ အချစ်ဟုပဲခေါ်ကြလေသလား။
ဒီလိုသာဆိုရင် သခင်ကြီး၏ ကိုယ့်ဂျွန်ငယ်ဟူသော နာမ်စားကြောင့် ကျွန်တော်ရင်ခုန်နေမိသည်။ သို့ပေမယ့် အချစ်ဆိုတာဟာ အဲ့လောက်ထိ ရိုးရှင်းမည်မထင်။
YOU ARE READING
Where's my (b) vrownie
Fanfiction~ ကိုယ်ဖွင့်ဆိုတဲ့ အချစ်က ကိုယ့်ဂျွန်ငယ်ပဲ ~ taekook (a tale of the daisies)
