Küçük Prenses (Aşkım)

11.Bölüm

Selam canlarım.
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir.

Uzun bir ara vermiş gibi olduk ama sınavım vardı ve çok önemliydi. Ona çalışmam gerekiyordu.

Bekleyen tüm sabırlı okuyucularıma teşekkür ederim. İyi ki varsınız sizleri seviyorumm ♥️♥️🤍🤍

********************************************

Arda son kez Onur'un sonuçlarını kontrol etti. Dosyayı eline alıp odasından çıktı ve Onur'un odasına ilerledi. Odaya girdiğinde Ahenk kucağında Aşkım ile birlikte koltukta uyuyordu. Sessiz bir şekilde Onura baktı onunda uyuduğunu fark edince odadan çıktı. O sırada onu fark eden Beril yanına geldi.

-Bişe mi oldu?

-Artık çıkabileceğini söyleyecektim ama daha uyuyorlar.

Beril saatini kontrol ettiğinde daha erken olduğunu gördü. Güneş yeni yeni doğmuştu ve Arda ile Beril'in mesai süreleri bitmişti. Arda odasına ilerlerken Berilde onu takip etti.

-Off çok yoruldum.

Arda mızmızlanıp odasına girince Berilde peşinden odaya girdi.

-Hadi gidelim artık. Sabah nöbetinde kim var? Onur'un bilgilerini ona aktaralım.

Beril'in sorusu ile Arda elini havaya kaldırdı ve bilmediğini belli etti. Onlar çıkmak için hazırlanırken Ahenk uyanmıştı. Kucağında yatan Aşkım'ın saçlarının arasında öptü ve küçük bedene sarıldı ardından onu uyandırmamaya dikkat ederken ayağa kalktı ve Onur'un yanına ilerledi. Elini alnına koyup ateşini kontrol ederken Onur gözlerini açtı. Ahenk ateşi olmadığını anlayınca elini alnından çekti. Onur gözlerini tekrar kapattığında Ahenk gülümseyerek geri koltuğa döndü. Aşkım hala kucağında uyuyordu. Aşkım'ın saçlarını okşarken kokusunu içine çekti. Aşkım ağzındaki emziğini emmeye başladığında tombiş yanakları hareket ediyordu. Aşkım'ın hissedemediği anne sevgisi Ahenk'in canını yakıyordu. Neden annesi Ezgiydi? Diye düşündü, tek hata Ezgi'nin değildi aslında sonuçta tek başına yapmamıştı çocuğu. Onur da suçluydu ama Ezgi kadar değil. Onur iyi bir baba olmaya çalışıyordu. Ezgi ise Onur dan habersiz doğurduğu masum bebeğinden kurtulmaya çalışıyordu. Ahenk Aşkım'ın yanağından öpüp mırıldandı.

-Seni çok seviyoruz Aşkım. (Ahenk)

Anne sevgisi ayrıydı ama yokluğunu hissettirmemek için kızlar söz vermişlerdi. Hilal, Ece ve Ahenk Aşkım'ın hayatı boyunca hep yanında olacaklardı, ellerinden geldiğince ona yardım edeceklerdi. Kendi aralarında yemin etmişlerdi. Gerektiğinde arkadaşı gerektiğinde ablası olacaklardı onun.

Onur yüzündeki tebessüm ile Ahenk ve Aşkımı izliyordu, tekrar uyumamıştı ve onları izlemeye başlamıştı. Ahenk'in ve diğerlerinin kızına bu şekilde bağlı olması onu mutlu ediyordu. Ahenk'in gözleri dolduğunda Onur mırıldandı.

-Ahenk. (Onur)

Ahenk kafasını başka tarafa çevirip göz yaşlarını sildi.

-Hala yeğen konuşması yapıyorduk duygulandım ya. (Ahenk)

Ahenk'in mızmızlanan sesi ile Onur güldü.

-Ne konuşması yaptınız? (Onur)

Ahenk gülerek yeni uyanmış Aşkıma baktı.

-Özel babaya söylenmez. (Ahenk)

Aşkım yumruk yaptığı elleri ile gözlerini ovuştururken mızmızlanıp ağlamaya başladı. Uyanıp direkt ağlaması ile Ahenk bu sevimli haline güldü.