Our Past Friendship (nl versie)

Hoofdstuk 13

Met knallende koppijn werd ik wakker. Vermoeid dwong ik mezelf rechtop in mijn bed, terwijl ik mijn slapen masseerde vanwege de hoofdpijn. Ik had gelijk spijt van het rechtop zitten, want ik voelde een vlaag van misselijkheid opkomen die ik niet kon wegslikken. Ik hield mijn hand voor mijn mond en rende in mijn pyjama onmiddellijk naar de wc toe om mijn maag te legen.
Misselijk en uitgeput leunde ik met mijn hoofd tegen de rand van de wc aan. Op dit moment had ik zoveel spijt van de hoeveelheid drankjes die ik genomen had gister. Ik dronk nooit zoveel en ik was ook zeker niet van plan om het snel weer te doen. Ik knoopte mijn haar in een knot voordat ik weer de volgende lading in de wc spuugde.
Ik kreunde gefrustreerd toen ik klaar was en nam een paar grote slokken uit de kraan om de vieze smaak uit mijn mond weg te spoelen. Ik schrok op toen ik mijn spiegelbeeld zag. Ik zag er echt beroerd uit. Ik had donkere kringen onder mijn ogen en mijn bos met krullen zat volledig in de war. Mijn ogen gleden naar het paarse plekje in mijn hals die nog steeds duidelijk zichtbaar was. Ik kreunde gefrustreerd.
'Ik ga nooit meer zoveel drinken', mompelde ik geïrriteerd in mezelf toen ik de wc uitliep.
'Ik ook niet', hoorde ik Aiden tegen me zeggen vanaf de keukentafel.
Ik schrok op. Doordat ik alleen maar gefocust was om op tijd bij de wc aan te komen, had ik helemaal niet doorgehad dat hij ook al wakker was. Ik voelde een lichte schaamte door mijn actie van net, maar zelf zag hij er ook behoorlijk brak uit. Hij leunde vermoeid zijn hoofd op zijn hand en dronk uit een groot glas water tegen de kater. Plukjes van zijn haar stonden recht omhoog, waardoor ik een beetje moest grinniken. Hij schoof ook een glas water in mijn richting met een paracetamol ernaast.
Ik knikte dankbaar naar hem en nam de paracetamol gulzig in, in de hoop dat mijn hoofdpijn wat minder zou worden.
'Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld als vandaag', mompelde ik naar hem. Vermoeid rekte ik mij uit, waardoor mijn topje omhoog kroop. Hij bekeek me met dezelfde verlangende blik in zijn ogen als gister. Ik keek hem vragend aan en begon nu pas te beseffen dat ik alleen in een buiktopje en een korte broek voor hem stond. Ik had niet eens een bh aan dacht ik geschrokken. Mijn hartslag versnelde toen onze ogen elkaar ontmoetten, waardoor hij snel zijn ogen afwendde van mijn lichaam.
Ik dacht eigenlijk dat mijn keuzes van gister beïnvloed werden door de drank, maar op dit moment had zijn blik exact hetzelfde effect op me als gisteravond. Hij opende zijn mond alsof hij iets wilde zeggen, maar sloot hem weer en keek ongemakkelijk naar zijn glas met water. Ik wiebelde zenuwachtig op mijn voeten. We moesten snel gaan praten over gisteren anders zou de sfeer tussen ons nooit meer veranderen. Alleen wilde ik dat niet nu doen.
'Ik ga me heel eventjes snel omkleden', mompelde ik om de ongemakkelijkheid te ontsnappen.
Hij knikte en zonder dat hij nog iets kon zeggen was ik naar mijn slaapkamer gevlucht.
Ik vloekte binnensmonds toen ik de deur dichttrok. Paniekerig leunde ik met mijn rug tegen de muur aan, terwijl mijn hart luid bonkte in mijn borstkas. Alles wat we gister gedaan hadden overspoelde me als vage flashbacks uit een film. Mijn wangen kleurden knalrood bij de herinneringen, waardoor ik beschaamd mijn gezicht bedekte in mijn handen. Ik mocht niet zo denken over hem. Ik kreunde gefrustreerd. Aiden en ik hadden gister seks gehad. We hadden verdomme seks gehad en ik wilde er niet eens aan denken dat ik gemasturbeerd had terwijl ik dacht aan hem.
Ik wist niet eens wat zijn mening erover was en ik wist eigenlijk niet of ik die mening wel wilde weten. Voor Aiden was gisteren waarschijnlijk niks bijzonders. Vroeger ging hij altijd met allerlei meisjes naar bed. Dit was niks nieuws voor hem. Om een of andere reden irriteerde het me dat ik waarschijnlijk nu een van die meisjes voor hem was.
Ik pakte een van mijn sweaters uit mijn kast en trok hem over mijn pyjama aan. Ik probeerde nog een paar seconden weer de moed bij elkaar te rapen om hem weer onder ogen te komen en liep toen de kamer uit.
Voor ik ook maar iets kon zeggen, begon Aiden al tegen me te praten toen ik de kamer uit kwam. 'We moeten praten, want ik kan deze ongemakkelijke sfeer niet meer aan', zei hij.
Ik knikte. Daar gingen we.
Zijn ogen stonden nieuwsgierig in mijn richting. 'Dus...', zei hij. Hij keek vragend in mijn richting, waardoor ik hem verward aankeek. Moest ik dit gesprek nou serieus beginnen?
Ik grinnikte. 'Je maakt het nu alleen maar meer ongemakkelijk.'
Hij leunde zijn gezicht in zijn hand en grinnikte, terwijl hij zei: 'Als ik had geweten dat jij nu niet eens je pyjama durft te dragen in mijn bijzijn, weet ik niet of gister zo een goed idee was.'
Ik keek hem verontwaardigd aan. 'Dat komt omdat jij zo naar mij keek!'
Een speelse grijns verscheen rond zijn lippen. 'Wat bedoel je precies?'
Ik kreunde gefrustreerd en liep toen een beetje wankel naar een van de stoelen aan tafel om te kunnen zitten. Lopen en staan deed nog steeds lichtelijk pijn door hem.
Hij kruiste zijn armen en leunde achterover in zijn stoel, terwijl hij me observerend bekeek hoe ik naar de tafel wankelde.
'Één opmerking en ik maak je af', gromde ik naar hem toen hij zijn mond opentrok om iets te zeggen, maar die wel weer sloot.
Ik zuchtte en friemelde aan een plukje haar. Ik had duidelijkheid nodig. Ik rechtte mijn rug en vroeg toen aan hem: 'Waarom zoende je me gisteren?'
Hij haalde zijn wenkbrauwen verbaast op door mijn vraag en keek me met een schuin hoofd aan. 'We hebben volgens mij wel meer gedaan dan dat.'
Ik zuchtte. Hij was degene die wilde praten, maar als ik een serieuze vraag stelde, ontweek hij die. 'Aiden, alsjeblieft...'
Een sluwe glimlach verscheen op zijn gezicht en hij leunde naar voren. 'Dat zei je gister ook een paar keer.'
Ik keek hem met open mond aan en voelde mijn wangen knalrood kleuren van schaamte. 'Geef antwoordt op mijn vraag.'
Hij zuchtte en liet zich toen weer vallen in zijn stoel. 'Ik heb geen idee', gaf hij toen toe. 'Het zien van jou en Kay maakte me boos, ik was dronken en jij stond daar voor me. Ik weet het niet'. Hij zag er radeloos uit. 'Waarom zoende jij mij terug?', vroeg hij verdedigend.
Omdat ik zo je zou graag wilde op dat moment. Alsof ik een verlangen die ik onbewust had gehad eindelijk kon waarmaken. Ik wreef met mijn handen in mijn gezicht en begon weer te friemelen aan mijn haar. 'Ik weet het ook niet', mompelde ik. 'Waarom maakte Kay je zo boos?', ging ik verder. Ik had nog zoveel meer vragen.
Hij zuchtte en leunde zijn hoofd in zijn hand. 'Omdat ik weet hoe Kay omgaat met vrouwen. Ik vind het prima als hij dat doet bij vrouwen die ik niet ken, maar hij laat mijn vrienden met rust', dreigde Aiden. Dit onderwerp lag duidelijk nog gevoelig bij hem.
'En je wilde het niet eens!', ging hij verder met zijn verhaal. 'Hij deed dingen bij je die je overduidelijk niet fijn vond.' Zijn wenkbrauwen waren gekromd en hij keek me gefrustreerd aan. 'En hij bleef je maar dronken voeren.'
Ik wilde het ontkennen, maar ik wist dat hij gelijk had. Ik was misschien zelfs wel een beetje opgelucht dat Aiden het doorhad en me had meegetrokken van de dansvloer. Ik opende mijn mond om een vraag te stellen, maar Aiden onderbrak me. 'Nu is het mij beurt om een vraag te stellen' zei hij.
Ik knikte en rechtte mijn rug. Ik probeerde er zelfverzekerd uit te zien, maar dit hele gesprek maakt me dood nerveus.
'Heb je spijt?', vroeg Aiden. Ik weet niet of ik het goed zag, maar ik dacht een lichte onzekerheid af te lezen uit zijn ogen.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en vermeed oogcontact. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik heb geen spijt.' Mijn ogen ontmoette weer die van hem. 'Maar ik weet eigenlijk ook niet of het een goed idee was', gaf ik toe.
Hij knikte en ik zag lichte opluchting in zijn gezicht door mijn antwoordt. 'Hoe nu verder?', vroeg hij radeloos. Hij wreef met zijn hand over zijn kaak heen. 'Want ik haat deze ongemakkelijkheid en ik wil heel graag weer mijn vriendin terug.'
Ik voelde een lichte teleurstelling bij het horen van zijn woorden. Hij wilde zijn vriendin terug.
Ik zuchtte. 'Ik wil niet dat dit onze vriendschap onze verpest', zei ik toen.
Aiden knikte instemmend. 'Ik ook niet.'
Ik perste mijn lippen op elkaar en wist dat ik misschien spijt zou krijgen van wat ik nu ging zeggen, maar veel andere keuzes waren er niet. 'Het is het beste om gewoon te doen alsof het niet gebeurd is', stelde ik toen voor. 'We waren beide dronken en het betekende niet veel toch? Het was gewoon een dronken ongeluk' Mijn maag kromp ineen bij het horen van mijn eigen woorden, want ik wist eigenlijk niet zo goed of het ook echt niks voor mij betekende.
Ik keek Aiden aan om zijn reactie te pijlen, maar hij leek lichtelijk in gedachten verzonken te zijn. Ik keek hem vragend aan, waardoor hij zich weer herstelde. 'Als dat is wat je wilt', zei hij toen schouderophalend.
'Wil jij iets anders dan?', vroeg ik onzeker. Ik voelde een lichte hoop in me opborrelen. Dit alles zou misschien kunnen veranderen als hij er anders over dacht. Als ik nu zou toegeven dat er misschien toch iets van gevoelens in het spel waren en hij mij afwees zou het onze vriendschap zeker verpesten en dat wilde ik niet. Ik was blij dat ik hem eindelijk terug had in mijn leven en wilde dat niet verpesten.
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik denk exact hetzelfde erover.'
Ik knikte. 'Dan is vanaf nu gisteravond niet gebeurd', zei ik toen.
Een licht gevoel van verdriet overspoelde me toen hij instemmend naar me knikte. 'Het was een ongelukje', zei hij bevestigend.