De Laatste Boot

8. Het is showtime

'Dames en heren, geachte farao, jullie zijn vandaag bijeengekomen om mijn casus te bespreken en ik waardeer jullie inzet zeer. Toch zal ik jullie teleur moeten stellen: wat jullie beslissing ook zal zijn, het zal geen invloed hebben op wat er met mij gebeurt, ik sta namelijk onder toezicht van de grootste goden.'

Met deze eerste zinnen heb ik alle aandacht van mijn publiek te pakken. Van de korte pauze die ik inlas om mijn boodschap te laten landen, maak ik gebruik om een globaal idee in mijn hoofd te vormen. Ik ben een boodschapper van de goden, zij hebben mij magische krachten gegeven. Wat zou een reden zijn dat ik hierheen ben gezonden?

'De goden hebben mij gezonden met een belangrijk bericht.' Ik besluit mij niks aan te trekken van de sociale regels. Als ik immers de dienaar ben van een god, sta ik boven iedereen hier en hoef ik me dus ook geen zorgen te maken over wat de farao wil. Als ze mij het kwalijk zouden nemen dat ik te dichtbij kom, doe ik gewoon alsof ze dan de goden beledigen.

Ik loop dus op de farao af en stop voor de trap naar het plateau waar hij op zit. Mijn blik glijdt over de mensen tegenover mij. De koningin kijkt me met grote ogen aan, de farao bekommert zich niet over de weinige afstand die ik tot hem houd en zit voorovergebogen op zijn stoel zodat hij alles kan volgen wat ik doe en Zahur leunt achterover en kijkt me met één opgetrokken mondhoek aan.

Hij is de enige die mij zou kunnen verraden, hij weet dat ik me hier doorheen bluf, maar ik vertrouw hem. Hij snapt heel goed dat als ik dit niet zou doen de priesters door zouden blijven drammen tot ik geëxecuteerd zou worden. Zahur zal mijn act niet geloven, maar me ook niet verraden, dat risico durf ik wel te lopen.

De farao daarentegen lijkt alles wat ik zeg als de waarheid aan te nemen en ik grinnik inwendig; ik ben nog lang niet klaar met mijn verhaal.

Met veel drama, nog meer dan de raadslieden zojuist ook hebben gedaan, ga ik verder. 'Farao, er zijn ruzies ontstaan in het godenrijk. Grote discussies zijn uitgelopen op ruzies en gevechten en inmiddels staat het godenrijk strakgespannen. Het probleem is dat de goden het niet eens zijn om de manier waarop de mensen op aarde elkaar behandelen. Ziet u farao, er zijn zoveel veroveringstochten en oorlogen dat het principe van een harmonisch leven langzaam afsterft. Als afstammeling van Ra weet ik zeker dat u dit al eerder heeft gemerkt.'

Tot mijn voldoening knikt de man uitbundig en bevestigt mijn woorden. 'Ja, zeker. Tot mijn alzienende oog is dat inderdaad doorgedrongen en ik maak mij er ernstig zorgen om.'

'Dat is maar goed ook!' Ik draai me om naar de raadslieden en begin langzaam op ze af te lopen. Een paar zetten onzeker een stapje terug, terwijl anderen met hun armen over hun borst stevig blijven staan. 'Want de Nijlgod -jullie hebben zulke mooie namen voor hem, maar wij noemen hem vaak Sobek- is klaar met de razernij van het Egyptische Rijk. Hij heeft besloten om zijn beschermende handen van de Nijl af te halen en op die manier zou de levensrivier blootgesteld worden aan het alles-verdampende zonlicht. Dit is in zijn ogen de enige manier om de mensen weer samen te laten werken, maar jullie begrijpen ongetwijfeld dat dit tot veel doden zou leiden en daar ook ik en mijn meester dat weten, hebben we een plan gemaakt. En dat is waarom ik hier ben: om jullie te waarschuwen dat als jullie je gedrag niet aanpassen, er vele doden zullen vallen in het Egyptische Rijk.' Ik kijk zeer tevreden om me heen, dit klinkt als een goed verhaal.

Er klinken veel geschokte geluiden, maar ook geroezemoes. Ik maak me klaar voor het moeilijkste gedeelte: het vragenvuur. Daarvoor heb ik uiteraard wat troeven achter de hand, letterlijk.

De eerste vraag komt van Osiris, die met zijn priemende ogen mijn geweten lijkt te willen doorzoeken. 'En waarom zouden wij dat geloven? Iedereen kan hier binnenkomen en beweren dat zij een god zijn.' Aan zijn stem is te horen dat hij zeker weet dat hij me nu in een val heeft gelokt, maar helaas voor hem is dat een voorbarige conclusie.