Het leven van een Rioolrat

Diep in de rioolgangen

We werden wakker. Alles kwam langzaam terug wat ervoor was gebeurd. Lola was al wat rioolwater aan het drinken terwijl Esmée voor de eerste keer doodmoe op haar blaadjes bed lag. Toen kwam het me binnen. "We hebben de wasbeer laten liggen! Oh jee, die ligt nu vast diep in de rioolgangen! Vast in het schaduwdeel!" Lola rilde. "Ik ga daar echt niet naartoe!" Esmée stond eindelijk op en schudde haar kop. "We gaan gewoon samen Lola en Elise. Met zijn allen kunnen we haar wel vinden!" met die woorden begon onze reis door het riool.

Lola liep in het midden, Esmée achteraan en ik voor. Het was ongelofelijk donker. We zagen letterlijk niks. En dat is best zeldzaam want ja ratten kunnen in het donker zien. Maar het was ZO DONKER dat zelfs een kat niks zou kunnen zien. We bleven maar lopen door de duistere rioolgangen. We tasten om ons heen bij elke poot die we neerzetten. 

Na een tijdje lopen zagen we in de verte een lichtje. We hadden nog steeds niet de wasbeer gevonden. We besloten om naar het lichtje toe te gaan. Het moment dat we de gang in gingen met het lichtje deden onze ogen pijn. Onze ogen moesten heel erg wennen aan de verandering van het licht.