Φως μέσα στο σκοτάδι {GW15}

"... δως μου το χέρι σου ..." 18

Μόλις είχε κάνει μπάνιο και ετοιμαζόταν να ξαπλώσει όταν άρχισε να χτυπάει με μανία η πόρτα της. Πετάχτηκε τρομαγμένη απο το δωμάτιο και πήγε αργά μέχρι την είσοδο. Το μεγάλο ρολόι έλεγε μια τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα. Αποκλείται να ήταν ο Στράτος, της είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα. Τα χτυπήματα συνεχίζονταν, και εκείνη άρχισε να τρέμει απο τον φόβο της. Ο Μάρκος. Θα ήταν σίγουρα ο Μάρκος, σκέφτηκε και προσπαθούσε να ηρεμήσει την καρδιά της που ήταν έτοιμη να πεταχτεί απο το στήθος της. 'Τι θα κάνω' αναρωτήθηκε σιωπηλά και εκείνη τη στιγμή ακούει μια φωνή απέξω να την καλεί με το όνομα της "Άννα! Άννα! άνοιξέ μου σε παρακαλώ, είδα το φως, ο Αντώνης είμαι, άνοιξε μου σε παρακαλώ' είπε χαμηλόφωνα προς το τέλος. Η Άννα πλησίασε την είσοδο και στάθηκε πίσω απο την πόρτα για λίγο, πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε το κλειδί. Αντίκρυσε τον Αντώνη σε άσχημη κατάσταση. Εκείνος μόλις την είδε, σχεδόν έβαλε τα κλάμματα, έκανε ένα βήμα προς το μέρος της και την πήρε αγκαλιά. "Τρελοκόριτσο... τρελοκόριτσο" της έλεγε κρατώντας την σφιχτά. Η Άννα τον έσπρωξε απαλά και απομακρύνθηκε απο κοντά του. Τον κοίταξε και το βλέμμα της γέμισε με ανησυχία, φαινόταν καταβεβλημένος, κουρασμένος, αξύριστος για πολλές μέρες, και μια αδιόρατη θλίψη στα μάτια του. Ο Αντώνης τα σκούπισε με την αναστροφή της παλάμης του και ένα αμυδρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω" της είπε απαλά. Η Άννα πήρε μια βαθιά ανάσα "Αντώνη...είναι...αργά" ήταν το μόνο που βρήκε να του πει μέσα στην αναστάτωσή της. "Είναι; συγνώμη... σε ψάχνω τόσο καιρό, τώρα είδα φως και δεν είδα την ώρα, άφησα το αμάξι, και έτρεξα εδώ.." της είπε σχεδόν απολογητικά. 'Είπε σε ψάχνω...σε ψάχνω... μόνος αυτός με ψάχνει... τόσο κράτησε για τον Μάρκο' είπε σιωπηλά. "Άννα" άκουσε και πάλι τον Αντώνη να την καλεί. Τον κοίταξε σχεδόν θυμωμένη χαμένη στις σκέψεις της. "Νομίζω δεν..." ξεκίνησε να λέει αλλά εκείνος την διέκοψε "για τον Μάρκο πρόκειται". Σπίθες πέταξαν απο τα μάτια της και τον κοίταξαν σχεδόν επιθετικά "δεν θέλω να μου πεις τίποτα γι' αυτόν Αντώνη! Την πόρτα την άνοιξα μόνο επειδή ήσουν εσύ!". Του γύρισε την πλάτη θυμωμένη και άρχισε να βηματίζει νευρικά. "Ο Μάρκος είναι στο νοσοκομείο Άννα" της είπε κοφτά. Γύρισε και τον αντίκρυσε, τα μάτια του υγρά ακόμα, και αυτή η θλίψη πάλι εκεί. "Στο νοσοκομείο;" επανέλαβε κοιτώντας τον με μάτια ορθάνοιχτα. "Εδώ και μια εβδομάδα είναι σε κώμα..." της είπε και ανέβασε τα χέρια στα μάτια του. Κόπηκαν τα πόδια της απο τον τρόμο, προχώρησε μέχρι τον καναπέ και κάθισε. Νόμιζε για μια στιγμή οτι θα σωριαζόταν. Ο Αντώνης την μιμήθηκε και κάθισε αντικριστά της.