Married to a Tycoon

CHAPTER 31

Phoenix POV

I don't know what to feel right now, I'm already here on the private plane that I bought for Avyanna and like what I've said before I hired my own pilot for this. There's a part of me that don't want to leave my wife alone, but I need to do this, not just for myself but for both of us. I really tried my best to convinced her that I'm going to Dubai for my business but honestly I lied. Because I'm heading now to Canada to look for the best doctor that I badly needed now.

I still can't believe until now what I found out one month ago. A doctor called me and at first I didn't believed on what he's saying, lalo pa at uso ang mga prank call sa panahon  ngayon. Literal na parang gumuho ang mundo ko sa sinabi ng doktor na nakausap ko at dahil nga hindi ako makapaniwala sa nalaman ko ay pinuntahan ko ito sa ospital ora mismo.

"I shouldn't tell about this to you but your wife have a brain tumor. Avyanna is sick at gusto ko lang ipaabot sa 'yo na itinigil na niya ang gamutan niya dalawang linggo na ang nakakalipas. At kahit anong tawag ang gawin ko sa kanya ay hindi niya talaga sinasagot ang mga tawag ko. That's why I called you instead, your wife need a medication or else her tumor will get worst and may lead her to death."

I really remembered every words that doctor said to me. How come? How come Avyanna will have that if she's so happy everytime we're together? She was always energetic as always at ako na nga lang ang sumusuko sa kakulitan niya.  And I don't even saw her with any symptoms like the doctor told me. Kaya paano? Papaanong may sakit ang asawa ko ng hindi ko nalalaman?

So I start to investigate on my own, I called her friend Yamileth, kung hindi sinasabi sa akin ni Avyanna ang tungkol sa sakit niya ay malamang ay sabihin niya ito sa kaibigan niya. And I'm right, her friend knew about it at kahit gustuhin kong komprontahin si Avyanna tungkol doon ay hindi ko magawa. I'm her husband, and I already said to her that I love her and she really mean so much on my life so how come she never told me about her situations.

"One year ng alam ni Avyanna ang tungkol sa sakit niya at nitong nakaraan lang siya huminto sa gamutan. Pagod na daw siya sa dami ng gamot na iniinom niya at wala naman na din daw 'yong silbi dahil m-mamamatay din naman daw siya." Kuwento sa akin ni Yamileth.

"And how about me? She's selfish for saying that! Paano naman ako? I need her, I need my wife Yamileth! At hindi ko na makita ang sarili ko na wala siya sa tabi ko."

"Sinabi ko din sa kanya 'yan Sir Phoenix pero kahit anong gawin niyang laban sa sakit niya tanggap naman na daw niya ang mangyayari sa kanya. Her brain tumor is malignant, so meaning cancerous talaga ang tumor sa utak niya. A-and s-stage four na." Yamileth tried her best not to cry as well while she's talking to me. Alam kong parang kapatid ang trato ng dalawa sa isa't-isa kaya ganito din ito katulad ko na hindi pa din makapaniwala sa nangyayari.

And I keep it on myself for the past few weeks, at ang hirap pala itago ng ganito. I tried to be happy and act normal if she's with me, na kunwaring wala akong alam tungkol sa sakit niya at sikreto niya. But sometimes I really want to confront her, na dapat hindi siya agad sumuko na dapat hangga't buhay siya ay hindi siya mawalan ng pag-asa. Na nandito ako para sa kanya at hindi siya iiwan kahit ano pa mang mangyari.

So here I am trying to be brave not for myself but for my wife. Dahil kung hindi niya kayang lumaban para sa sarili niya ay ako ang gagawa no'n para sa kanya. That's why I always make sure to be on her side after knowing about her sickness. At noong nagpunta nga kami sa Zambales ay wala naman talaga sa plano kong mag-overnight kami doon. But I did that so my men can install a cctv on my house, including our bedroom at doon ko nga nakita ang mga nangyayari sa kanya kapag naiiwan siya sa bahay.

Avyanna always experienced  severe headaches na natataon kapag wala ako o hindi kami magkasama. Na wala itong magawa kung hindi mamaluktot sa kama o kaya sa sahig dahil sa sakit ng ulo na nararamdaman nito. And yes, that's the first time I cried because of her na wala akong magawa kung hindi panuorin lang siya. Na sana magawa kong damayan siya sa sakit niya dahil napaka-sakit sa akin na makita ang kalagayan niya, na nakikita ko siya ng gano'n. Pero mas pinili niyang sarilinin ang sakit niya, na wala ako na siya lang mag-isa.
So from time to time I checked the cctv on my phone, I also asked the doctor what are the symptoms of person who have brain tumor. I'm scared that something bad might happen to her if I'm not around kung madulas ba ito or worst tumama ang ulo sa sahig. Pero buti na lang at hindi gano'n ang nangyayari sa kanya at ang madalas kong makita sa cctv ay ang Avyanna na nahihirapan, ilang beses ko din siyang nakikitang nagsusuka sa banyo at maging ang panghihina ng katawan niya partikular ang kanyang mga kamay at binti na bigla na lang siya matutumba. And that's the reason why I always saw her knees having a bruises.

I already looked on some well-known neurologist in the Philippines but like the first doctor talked to me my wife tumor is not curable anymore dahil maliban sa lumalaki ang tumor sa utak nito ay malignant pa. At wala din kasiguraduhan kung mawawala ba din 'yon kahit pa operahan dahil malaki ang posibilidad na bumalik lang ito ng bumalik. So I'm praying that I can find a good doctor to heal her and help my wife. At lahat ng kayamanan na mero'n ako ngayon ay isusugal ko humaba lang ang buhay ng asawa ko.

#maribelatentastories