Sana Dair Her Şey

25)Vedalar İz Bırakır.

Merhaba :)

Finalden önceki bölümüzü getirdim size, maalesef ki bir sonraki bölüme finaliz :')
Son bölümde uzun bir teşekkür kısmım olduğu için burayı uzun tutmayacağım. Sadece benimle birlikte bu yolda yürüyen herkese sonsuz teşekkür ederim, birlikte başardık!
Ben bu yolda yürümeyi, bu yolda benimle birlikte yürüyen sizleri çok sevdim. Dilerim ki siz de aynı şekilde sevmişsinizdir.
Başka yollarda da karşılacağız merak etmeyin...

Şimdiii, bölümümüze geçelim. Sana Dair Her Şey'e gelen yorumları özleyeceğim..yorum yapmayı unutmayın, artık bunlar son seferlerimiz..
Yıldızımıza basmayı da unutmayalım tabiiii

İyi okumalar dilerim💙

Sana Dair Her Şey, 25. Bölüm:
Vedalar İz Bırakır.

DENİZ
Bazı insanların hayatınızda yeri değil izi olur. Yer dediğiniz başka kişilerle de doldurur, iz dediğiniz derinize kazınır. Bilirsiniz, izler hiç geçmez. Aradan geçen yıllar değiştirmez hayatınızdaki izleri.
Çünkü izler bir kere bırakılır ve daima orada kalır.
İz bırakacak insanlar bir kere girer hayatınıza ve ömür boyu bıraktıkları izleri taşırsınız.

Beni sinirlendirmek için topladığı saçlarımda, bazen gülümsemediğim için çekiştirdiğim yanaklarımda, başını yasladığı göğsümde izi vardı.
Kalbimde izi vardı.

Gülümsemişti, o anın onun sonu olacağını biliyordu ve gözlerimin içine bakarken gülümsemişti. Vakti olsaydı söyleyeceklerini gözleri haykırıyordu. Ama vakti yoktu işte, bir saniye sonrası bile yoktu.
Gülümsemişti.
Ölecekti, anlamıştı ama bana sorun yok der gibi bakıp gülümsemeye devam etmişti.

Sendeledim.

Onun ölümü hakkında düşünmeyi hep hep reddetmiştim. Ölürse ne yapacağımı hiçbir zaman bilmiyordum. Tek bildiğim aklımı yitireceğimdi.
Nefes almaya devam edemezdim.
Bir daha asla uyuyamazdım.

"Yine mi uyumadın?"
Gürültü, ama bu kez kavga ettiklerinden değil, kafamın içi çok gürültülü. Uyumayı bırak yaşamazsın orada Eftelya kalabalıktan.

"Gözlerinin altı mosmor." Servis sabah sabah öyle sessizdi ki o da ekstra şekilde sesini kısmak zorunda kalmıştı. Birkaç saniye gözlerimin içine baktı, sonra hemen gülümsedi. Yorgun olduğumu anında anladığını ve üstelemeyeceğini biliyordum. "Bağımlılara benzemişsin!"

Hafifçe güldüm.

Gözlerimi kapatırken yumruğumu sıkıyordum.

"Sence kaybettiğimiz insanlar bizi gökyüzünden izliyor mudur?" Bu sefer bizim balkonumuzda, oraya attığımız minderlerin üzerinde uzanıyorduk. Yüzünü bana döndü hızlıca, baktığı ilk yer her zamanki gibi gözlerimdi. "Hani derler ya öyle." Diye mırıldandım ben gittiğimde bu sorumu fazlaca düşünüp kendine dert edinmesin diye.
Benimse, onun cevabını duymaya dair derin bir muhtaçlığım vardı. Öyle güzel dile getirirdi ki düşüncelerini bazen o konuşurken hayran olmamak elde değil derdim ama en önemlisi o böyle şeyler hakkında konuştuğu zaman, ben yeniden nefes alabiliyormuş gibi hissederdim.

"Bu biraz hüzünlü." Diye mırıldanırken gökyüzüne döndü. "Bize eşlik ettiklerine eminim ama gökyüzünden izlemek?" Kaşlarını kaldırmıştı. "Geride kalan gökyüzüne baktıkça onu görür gibi hisseder sanırım ve bunu bir ömür boyu yapması çok hüzünlü olur onun için."