Zatonięcia | Genshin

Breath

Pierwszy krok postawiła z trudem a paraliżujący ból opanował całe jej ciało. Drugi był równie bolesny przyprawiąjąc ją o kolejne łzy na bladych policzkach. Nie poczuła ich nawet, deszcz padał za mocno żeby mogła rozpoznać inne odczucie niż cierpienie. Kolejne kroki były łatwiejsze jednak dreszcze nadal przebiegały całe jej ciało.
Spojrzała na swoje dłonie pokryte świeżymi zacięciami od papieru w których trzymała kwiaty jedwabiu.
Została sama.
Nie miał kto jej pomóc.
A teraz musiała pożegnać się z jedyną osobą która kiedy kolwiek ją kochała.
Z trudem udało jej się wspiąć na śliskie schody, kilka metrów za nią karawan pogrzebowy zsnuł się z większą posępnością niż ona sama.
Kiedy dotarła na wzgórze ustawiła się niedaleko wykopanego miejsca. W ciszy obserowała jak kilku mężczyzn opuszało trumnę w dół ziemi. Kiedy jej uszy dobiegł głuchy dźwięk drewna uderzającego o ziemię coś w niej pękło. Poczuła jakby wszystko co znała przestało istnieć, tak jakby wraz z upadkiem trumny do dołu jej serce pękło niczym wazon zrzucony z komody. Z jej gardło wyrwał się szloch a ona opadła na kolana zabrudzając nogi świeżym błotem. Mężczyźni nie zawracali sobie nią głowy, szybkimi machnięciami łopat zakopali grób będąc całkowicie odproni na cudze cierpienie.
Nie rozumiała co zrobiła źle że życie postanowiło ukarać ją w tak okropny sposób. Czym naraziła się bogom żeby zostać potraktowaną tak okrutnie.
Deszcz przybrał na sile a ona została na wzgórzu zupełnie sama, ale jaką to robiło różnice. Nawet jeśli wróciłaby do domu zastałaby puste, zimne pokoje pełne tajemnic i duchów przeszłości.
Poczuła jak kwiaty zaciskane w dłoniach zaczęły palić jej skórę, momentalnie je odrzuciła jednak odkryła że to nie roślina lecz jej własne łzy.
Opadały z jej oczu zostawiając zaczerwienienia na rękach.
Przycisnęła dłonie do klatki piersi i pozwoliła żeby z głębi jej ciała wydarł się przepełniony bólem krzyk.
Hu Tao nie dbając o nic pozwoliła im płynąć czując jak tonie we własnych łzach.