Hayat döngülerden ibaretti.
Her son yeni bir başlangıçtı.
Her başlangıç yeni bir evrendi.
Her evren, beni babama bir adım daha yaklaştırıyordu.
Ve babamı bulmak için yapamayacağım şey yoktu.
Yoluma taş koyan sırlar, ihanetler önemli değildi. Karş...
Merhaba, yeni bölüme hoş geldiniz ✨ Bu bölüm ciddi anlamda kilit bölümlerden biri (öğrenmenizi istediğim çok şey var:) ) ve sonrası için de bazı ipuçları barındıran bir bölüm. Üstelik alışık olduğumuz bölümlerden daha uzun. Veee bölüm sonuna minik bir açıklama bıraktım, okursanız çok sevinirim, teşekkür ederim 🖤
Lütfen bölümü okurken yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın,
Keyifli okumalar dilerim✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☀️
"YÜZLEŞME"
Gözlerimi açarken ilk hissettiğim şey evimin tanıdık havasının ferahlığı oldu. Üstümdeki mavi battaniyeme sıkı sıkı sarılırken gülümsemeden edemiyordum. Sonunda dönmüştüm.
Alfa-Beta'da çok fazla şey öğrenmiş, babama olmasa da kendime bir adım daha yaklaşmıştım ama öğrendiğim şeyleri hazmetmeye, bir sonuca ulaşmaya hazır değildim.
Karnımda bir gıdıklanma hissedince ne olduğunu anlamayarak battaniyemi üstümden attım. Bu his, saatlerdir aç durmaktan çok etrafına enerji yayan bir fotoğrafa benziyordu. Normalde bir evrenden döndüğümde o evrene ait geçidin enerjisi yeniden hissetmem birkaç saat sürerdi, bu sefer değişen neydi?
Doğrulduğumda yere iki fotoğraf düştü, ne olur ne olmaz diye ikisini de battaniyenin ucuyla tutarak yatağıma koydum. Biri, Alfa-Beta'ya açılan geçitti, diğeri ise oradan dönmeden önce son gördüğüm şeydi. Üstüne kanımın damladığı fotoğraf, benimle Sigma'ya gelmişti.
İlk defa bir cismin herhangi bir geçit kullanılmadan başka bir evrene geçtiğini görüyordum, üstelik bu cisim başka bir geçitti. Daha önce böyle bir şeyin ne denendiğini ne de yaşandığını duymuştum.
Sol kolumu oynattığımda bir an için omzumun sızlayacağını sandım ama artık kol askısıyla dolaşmak zorunda kalan Miray değildim. O an, aylar önce Sigma'ya geldiğimden beri ilk defa kendimi gerçekten ait olduğum bedene dönmüş hissettim.
Kaçak fotoğrafa uzandığımda parmak uçlarım karıncalandı. Fotoğrafın enerjisi bu evrende Alfa-Beta'da olduğundan çok daha güçlüydü. Neden böyle olduğu, fotoğrafı geçit olarak kullanmanın güvenli olup olmayacağı konusunda hiçbir fikrim yoktu. Enerjisi beni çekse de aklım, oraya gitmektense Alfa-Beta'ya dönmenin daha mantıklı olacağını söylüyordu. Aslında bakıldığında hiç de fena bir fikir değildi çünkü cevabını almam gereken çok soru vardı.
