NEŞE (Aile)

18.Bölüm: Yüzleşme

Düşünmeyi bırakmalıydım, artık zaman geçirmem gereken kardeşim vardı. Onla beraber yapacağımız, acısını çıkaracağız çok gün olacaktı.

Bir süre kadar sonra salona onlara bakmak için girdiğimde onları sarılırken görmek hızla harekete geçmeme neden oldu. Neşe'in itirazlarına rağmen güzel bir kare yakalamıştım.

Neşe'nin söylenmeleri devam ederken uyarısı ile hızla mutfağa koştum. Yemekten hiçte güzel olmayan gelen kokularla yüzümü buruşturdum. Ocağın altını kapatsam da yemeği kurtarmak için geç kalmıştım.

"İnanmıştım!" Gelen ses ile kapıya döndüm. Neşe abimden destek alarak mutfaktan içeri giriyordu. "Senin yemek yapmayı becerebileceğine inanmıştım!"

"Dalga geçmesene ya," dedim sahte bir sinirle.

"Hayır yani makarna yapmak ne kadar zor olabilir? Nasıl makarnayı yakmayı becerdin kızım sen?"

Ocağın üstünden tencereyi alarak kenara koydum.

"Ne bileyim ya, bir anlık dalgınlığıma geldi." Diyerek dudağımı büzdüm.  Abim gülerek yanıma geldi "Kıyamam ben sana!" Dedikten sonra "Dışarıdan bir şeyler söylerim ben şimdi. Siz geçip içeride bekleyin." Dedi.

Neşe burun kıvırarak "Yemek söyleyeceğim diye başka bir şey söylersin sen şimdi, bir güvenmedim. Aç kalmak istemiyorum ona göre!" Dedi.

"Abartmasan mı Neşe?"

"Yani gördüklerimden sonra bilemiyorum!"

"Laflara bak, yürü kız içeri kırarım bacaklarınızı!" Neşe elini beline koyarak "Pardon, sen dalga mı geçiyorsun benimle?" Dedi alçılı ayağını göstererek "Şu alçı bir çıksın, o zaman göstereceğim ben size."

Neşe'nin koluna girdim "Hadi daha fazla ayakta durup da yorma kendini," dedim.

Yoksa Neşe yine içimizden birine her an bir şey fırlatabilirdi.

Neşe benden destek ala ala, tek ayağının üstünde seke seke sesini çıkarmadan salona geldi. Onu yerine oturtup hemen yanına oturdum. Başımı koltuğun arkasına yasladım.

"Ne gündü ama.." Dedim derin bir nefes alarak.

"Gerçekten oldukça sıkıntılı bir ailesiniz," dedi Neşe yandan yandan bana bakarken. Kendini bizden biri olarak kabul etmesi zaman alacak olsa da ona bunu her zaman hissettirecektim.

"Niye böyle söyledin şimdi?" Dedim ağzından laf almak için.

"Niyesi mi var kızım? Sen evi yakarsın yakında, Eren desen psikolojisi bozuk uyurken birinizi doğrayabilir, Asaf desen doktor olmuş ama hiç güvenmiyorum ona en başından beri-" nefes almadan devam ediyorken onu durdurdum.

"Senin bizden eksik kalır bir yanın yok bence Neşe?"

"Ben görebileceğiniz en düzgün terbiyeli, oturup kalkmasını bilen mütevazi ve kibar bir kızım Cerenciğim."

Kaza günü aklıma gelirken Neşe'ye de bunu hatırlattım.

"Hah diyene bak, sen araba sana çarptığında bile küfür ediyordun!"

Neşe gözlerini kıstı "Bak yine o şerefsiz adamı hatırlattın bana!" Deyip durdu "Yani, şereften yoksun olan adam!"

"Al işte kabul et küfür etmeden duramıyorsun, çünkü senin damarlarında gezinen kan bizimkiyle aynı!"

Neşe homurdandı "Tamam anladık onu, normalde inanmam ama elinizde dna raporu var,"

"Sana baktığımda kendimi görüyorum." Dedim konuyu tamamen değiştirerek.