Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Küçük Neşe, başına bunların geleceğini bilse, birisi onun kulağına bunları fısıldasa; gelecekten bana haber verse, kesinlikle çok mutlu olurdu. Az olan arkadaşlarına ailem var diyeanlatırsevinirdi.
Sevgili büyük Neşe, sen bu aile fikrine nasıl bakıyorsun?
Ceren'in bana sarılmaları, bana yabancı olan duygularımıortaya çıkarmaya yetmemişti ama içim bir tuhaf olmuştu. Onun gözlerinden akan yaşları ben dehissetmiştim sanki.
"Yeter Ceren, ağlama artık. Ya da şurada bir köşede ağla? Olmadı dışarı da ağla, ağlaman bitince gel?" Sıkılmıştım.
Ağlaması gereken bendim, ancak sinir olmak şuan ilk tercihimdi. Ceren ağladıkçaasıl konudan uzaklaşıyorduk. Ağlaması biterse asıl meselemize dönebilirdik.
"Ceren gel yanıma güzelim. Neşe haklı. Üzme daha fazla onu." Ceren'i abilerinden biri onu yanına çektiğinde benden ayrılmıştı nihayet.
"Sonunda," diye söylendim onlara bakarak.
"Kızım biraz konuşalım mı?"
"Kızım, değil Neşe. Ve ne konuşması? Dedim ya konuşmak falan istemiyorum. Odamdan da çıkarsanız sevinirim."
Bir an önceşu hastaneden giderlerse ben de anında buradan topuklardım. Senelerce kalmak istemediğim kaçtığım yurda, bu sefer isteyerek gidecektim. Bu hayatta büyük konuşmamak gerekiyordu.
"İnkar etmekte haklısın kızım, ancak konuşmamız gerekiyor. Sana her şeyi en başından anlatmalıyız." Odada ki herkes benden cevap beklerken, gülümsedim.
"Ben konuşacağımı konuştum. Odadan çıkacak mısınız, yoksa sizi gerçekten şikayet ederim!" Yalnız kalmak istememi neden anlamıyorlardı?
"Yapma böyle Neşe, annemi dinle bir lütfen."
Bu Ceren'i yanına alan adamdı.
"Adın ne senin? Sen ne karışıyorsun bana?" Adama bak ya, ona fikrini soran mı olmuştu?
"Ben en küçük abin Emre. Memnun oldum Neşe." Hala abi diyorlardı. Çıldıracağım!
