NEŞE (Aile)

8.Bölüm: Kaza

Arkadaşlar istediğiniz için hızlıca, kısa  bir şeyler yazdım. İyi kötü mü bilmem bu yüzden bölümü bırakıp kaçıyorum.

Desteğiniz için her zaman ki gibi size minnettarım. Sizi çok seviyorum!

Normalde biraz daha uzun yazardım ama stajdan çıktıktan sonra vaktim olmuyor :(

Bu arada karainci_50 yorum yapmasan da beğenin yeter :)

Yaşanmasını istemediğimiz anlarda zaman bir daha akmayacakmış gibi dururdu. Hayatın size ne getireceğini hiçbir zaman bilemezdiniz, kendi planlarınızı uygulamaya çalışırken onun kurallarına göre oyuna devam ederdiniz.

Hayat, herkese eşit davranmazdı. Kimi doğduğu an dünyanın en şanslısı, kimi ise en bahtsızı olurdu. Neşe için yolunda gitmeyen şeyler doğduktan birkaç gün sonra başlamıştı.

Küçük bebek anne kokusunu, şefkatli kolların sarmaladığı o sıcak duyguyu sadece birkaç gün hissedebilmişti. Sonrasında hayatı beklenmedik bir şekilde ilerlemişti.

Annesinden, kardeşlerinden ayrı düşmüştü. Dile kolay, on sekiz sene boyunca yapayalnız kalmıştı. Elbette bu dünya da anne ve babasız büyüyen ilk çocuk değildi Neşe.

Onun gibi bir çok çocuk aynı kaderi paylaşıyordu. Bazıları ailesini görmüş, onlarla güzel günler geçirmiş sonradan kaybetmişti. Kimi de Neşe gibi hiç görmemişti.

Bir süre sonra alışkanlık haline gelen bir durum olmuştu anne babasız olmak. Küçük Neşe, o zamanlar her çocuğu kendi gibi zannederdi. Onlar da bu hayatta yalnız, kimsesiz kalmış diyerek kendini kandırırdı.

Bunu fark etmesi okula başladığı ilk günde olmuştu. Okula başladığında sıra arkadaşının özenle taranıp, toplanan saçlarına hayranlıkla bakmış, kendi kısacık kesilen saçlarına nefretle bakmıştı.

Arkadaşına "Senin saçını kim yaptı?" Diye sormuştu. Aldığı annem yaptı cevabı onu oldukça uzun düşündürmüştü. Anneler demişti kendi kendine, bu hayatta neden herkesin annesi yok ki? Sonra nerede kalıyorsun  diye sormuştu.. evini anlatmıştı arkadaşı ona uzun uzun. Neşe de anlatmıştı. Büyük bir odamız var bizim demişti, içinde bir sürü çocuk kalıyoruz.