Fangs of a Half-Blood

20 | The Anxious Witches

Until now, I couldn't believe I was a half-vampire and a half-werewolf. Life is indeed full of surprises. Sabi pa sa akin ni Lola, ang kuwintas na ibinigay sa akin nina Mama at Papa ang dahilan kung bakit napigilan ang pag-transform ko sa mga taong nagdaan.

My parents kept me away from the truth to protect me. I mean, it makes sense. I understand why they had to do it. But now that the memories that kept from me came back, it feels like I missed a lot of my childhood.

Childhood of being who truly am. Pakiramdam ko'y para akong pinaglipasan ng panahon. Pinagkaitang kilalain ang sarili. Gusto kong i-share kay Wesley ang mga nalaman ko. But I don't know if he will accept me. Baka pa nga ipagtabuyan niya ako't katakutan.

"Kai, are you okay?" narinig kong tanong sa akin ni Ry.

Sa mga oras na ito, naglalakad kami nang sabay patungo sa classroom namin. Sabay din kaming pumasok ng school.

"Ry, may itatanong lang ako," I said. Napahinto siya sa paglalakad. Maging ako rin. "How does it feel of being a vampire?" I finally asked.

Dahil kanina ko pa pinipigilan ang sarili na hindi atakehin ang mga estudyanteng palakad-lakad sa campus. Kanina ko pa naaamoy ang mabango nilang dugong nananalaytay sa kanilang mga ugat. Hindi sumagot si Ry. He grabbed my waist, and in a matter of second, nandito na kami sa rooftop ng education department building.

"Did you have your breakfast?" nag-aalala niyang tanong.

Umiling ako. "Hindi," maikli kong sagot. "Sinubukan kong kumain, pero bago ko pa man ito mailunok, tatakbo na naman ako sa toilet room para sumuka. No matter how I force myself to eat, hindi ko talaga kaya."

I bit my lower lip to restrain myself from crying. Ang luhang nagbabadyang kumawala ay bigla na lamang umatras nang yakapin ako ni Ry.

"What the hell am I thinking?" narinig ko pang pinagalitan niya ang kaniyang sarili. "Of course you can't eat. You are still a vampire," he added. Sa hindi malamang dahilan, tuluyan na ngang bumagsak ang luha ko. Kumawala siya sa pagkakayakap naming dalawa't pinunasan ang pisngi ko gamit ang thumb finger niya. "Let's have a seat. Good thing I have an extra blood bag I brought from the hospital."

Inilabas niya naman ang isang blood bag. Napalunok ako nang makita ko kung gaano nanunuot ang bango ng dugong ibinalot. It's a foreign feeling. But it feels so good even by the smell. How much more if I taste it?

Kaagad kong tinanggap ang inabot niya. I hungrily tear the top using my teeth. Para akong lumutang sa kalawakan nang malasahan ko ito. Tila ba'y dinala ako sa langit. My mind went empty. Ang tanging nasa isip ko lang ay ang uminom nang uminom ng dugo.

I heard Ry laughed in amusement. "Oh, hinay-hinay lang," he said. Pero hindi ako nakinig sa kaniya. Patuloy lang ako sa pagsipsip nito hanggang sa maubos ko ito nang walang isang minuto. "Geez, you like the taste of B positive, huh." Hindi pa rin siya makapaniwala. "I guess, we have the same preference."

Nagtagis ang aking bagang nang maamoy ko na naman ang mabangong dugo ng mga estudyante. The scent of the fresh blood was floating in the air. I snarl when my nail-like fangs grows. Dahan-dahan ding nagsilabasan ang matutulis kong kuko.

I feel my eyes turn to a different color. I tried to restrain myself, but I don't have the strength to do it right now. I want more. I want more blood. I want to have a sip right directly from the neck.

"Mauna na kayo guys. Punta muna ako ng toilet room." Napaigtad ang aking tenga nang marinig ko ang boses ng babae.

I sniff. Nanginig kaagad ang kalamnan ko nang maamoy ko ang nanunuot sa bango niyang dugong nagtakbuhan sa kaniyang mga ugat.