ʟϟɢʜᴛɴϟɴɢ ʜɪᴛ ᴜs¹ Flash

PIERWSZY

[ GOŚĆ Z KAWIARNI ]

Niektórzy ludzie nie wierzą w rzeczy niemożliwe, a ja wierzę dzięki moim rodzicom. Za pół-roku jest włącznie akceleratora cząsteczek, więc pracy jest dużo więcej, ale wreszcie od tygodnia znalazłam czas na kawę i moje ulubione ciastko czekoladowe z malinami w Jitters, naszej lokalnej kawiarenki w Central City.

Pamiętam jak mama zawsze brała mnie tutaj jak tata był zajęty i właśnie kupowała je dla mnie, a dla siebie karmelową kawę z bitą śmietaną.

- Następny proszę! - moje rozmyślenia zostały przerwane przez kasjerkę, Irys West. Kojarzyłam ją z szkoły, ale nigdy nie byliśmy jakoś blisko. Zazwyczaj gadałam jej przyjacielem Barrym, ale potem kontakt się urwał. Szybko podeszłam do kasy i zamówiłam to co moja mama i czarną kawę dla taty. Niestety, niedużo teraz rozmawiam z nim nie za dużo, ale obiecał, że po otwarciu akceleratora pojedziemy na plaże jak kiedyś i pozbieramy muszelki. Trochę dziecinne, ale hej! Czasem można się z tego pośmiać.

Szybko odebrałam kawy i ciastko prawie, że wybiegając z kawiarni wpadłam na kogoś i upadłam podłogę wylewając kawę na czerwony sweter, który miałam na sobie, czarne spodnie też przy tym ucierpiały. Szybko wstałam i zaczęłam dmuchać na ubrania.

- Auć! Gorące! - zaczęłam krzyczeć, zauważyłam jak gość w którego weszłam wziął z swojej skórzanej torby butelkę z wodą i polał mnie nią. Przestało palić, ale byłam cała mokra.
Super...
Popatrzyłam do góry i zobaczyłam bruneta z szarawymi oczami*¹. Patrzył na mnie przepraszającym wzrokiem, który mówił także, że się śpieszy.

- Przepraszam cie naprawdę nie chciałem na ci- - szybko mu przerwałam wiedzą co chce powiedzieć.

- Nie masz za co przepraszać, chociaż trochę szkoda mi swetra,ale jak się wypierze będzie jak nowy. - uśmiechnęłam się patrząc na niego, ten uśmiechał się delikatnie, po czym powiedział:

- Teraz nie mam czasu, ale może dała byś się zaprosić na kawę sobotę? No wiesz jako przeprosiny? - uśmiechał się pisząc coś na kartce, którą wyciągnął z kieszeni kurtki. - To mój numer jak się zdecydujesz zadzwoń, ja muszę lecieć, mam nadzieję, że do zobaczenia! - krzyknął szybko dając mi karteczkę biegnąc do pustej kasy. Zaśmiałam się i wyszłam otwierając ciastko z dżemem, łapiąc taksówkę i jadąc najpierw do domu przebrać się i potem do Star Labs by pomóc w programowaniu*².

Po dotarciu do Star Labs, jej ojciec Harrison Wells przywitał ją uściskiem kiedy obok niego przechodziła, dalej Caitlin i Ronnie flirtowali podczas pracy, Cisco kłócił się z Hartley'em o nie wiadomo co. Oni zawsze się kłócą, mimo, że kocham Hartley\'a jest wkurzający, za to Cisco jest bardzo dobrym przyjacielem i znakomicie się dogadujemy. Uśmiechając się jeszcze do pozostałych pracowników poszłam do elektrowni z komputerami, nie wiem czemu, ale zawsze mnie ciągnęło do tego sprzętu. Kiedyś jak Star Labs było jeszcze budowane często uciekałam właśnie w to miejsce by ukryć się przed tłumami, których nie lubiłam, podczas dzieciństwa

Ech. Stare dzieje...

Ale wracając, weszłam do elektrowni i zaczęłam programować detale w komputerach, aż usłyszałam kroki, które zaczęły się zbliżać w moją stronę. Raczej wiedziałam kto się do mnie zbiła, więc się nie odwróciłam. Nagle męskie ramiona owinęły moją talię i przytuliły mnie od tyłu, mój chłopak. Normalnie pracujemy razem przy elektronice i gadzetach, ale przy akceleratorze cząsteczek zostaliby rozdzieleni.

- Co robisz, Stephanie? - zapytał brunet w okularach, opierają swoją brodę na mojej głowie. Tak jestem niska mam 5'5 a Hartley ma 5'10 więc różnica jest.

- Ostatnie programy i wreszcie koniec pracy na miesiąc!

- Widzę, że bardzo się z tego cieszysz - powiedział mi do ucha i zaczął całować po szyi - Myślisz, że po pracy mogła byś wpaść do mnie? - zapytał mnie delikatnie się odsuwając. Zrobiło mi się głupio dzisiaj była umówiona z Cisco na piwo i wygłupy.

- Przepraszam, ale jestem umówiona z Cisco na przyjacielski spotkanie, moglibyśmy się spotkać mnie jutro? - zapytał powoli z błaganiem w głosie kładąc ręce na jego klatce piersiowej. On popatrzył na mnie z złością i odepchnął mnie od siebie, nie za mocno , ale lekko uderzyła o komputery. Na szczęście nic się im nie stało i przy okazji mi, ale zdziwiłam się jego nagłego wybuchu. - Co ty robisz? - zapytałam lekko zdziwiona jak i zdenerwowana, ale powstrzymywałam ją jeszcze.

- Powiesz mi czemu, kiedy tylko coś zaplanuje zawsze jesteś umówiona na coś z tym przegrywem?! - krzyczał na mnie, a moja złość już mnie przerosła.

- Posłuchaj, nie moja wina, że dobrze nam się dogaduje i czasami spędzam z nim czas, a to, że wybierasz zawsze taki moment też nie jest moją winną! Może gdybyś miał dla nas więcej czasu, a nie próbował podlizać się mojemu Tacie było by inaczej! - teraz ja na niego krzyknęłam. Otworzyłam oczy,by na niego spojrzeć. Jego wzrok mówił wszystko. Był na mnie zły, że bronie Francisco, a nie przepraszam jego.

- Skoro się tak dobrze dogadujecie to idź do niego! Do mnie możesz już nie przychodzić nigdy. - powiedział za nim opuścił moje miejsce pracy. Czy właśnie mój chłopak zerwa ze mną, bo mam przyjaciela? Tak. Czy mi smutno? Może trochę. No dobra bardzo.

ϟϟϟ

838 słów

*¹ - Wiem, że oryginalnie Barry jest blondynem z niebieskimi oczami, ale będę pisać tak jak jest w serialu.

*² - ogólnie to nie wiem czy przy takich, rzeczach się programuje, ale uznajmy, że tak.

Mam napisane kilka rozdziałów, ale poczekam aż ktoś zacznie czytać by udostępnić je.