Nigar | (+18) texting

2.3

"Neyse belli ki sizin konuşacaklarınız var. Ben de sizi çok tutmayayım, kardeş kardeş konuşun siz. Benim yetişmem gereken bir yer var." dedim ve bir şey demelerine müsaade etmeden hızla kapıya ilerledim.

Ayakkabılarımı elime alıp aşağıya inmeye başladım. Sonuç olarak onları aşağıda da giyebilirdim.

Bina kapısının önüne çıktım ve hızla ayakkabılarımı giymeye başladım.

Ardından telefonumu çıkardım ve saate baktım, on dakika kalmıştı. Hemen koşarak parka yetişmeye çalıştım.

Parka ulaştığımda nefes nefeseydim. Telefonumdan saate baktığımda beş dakika kaldığını gördüm ve bilinmeyen bir mesaj atmış mı diye kontrol ettim.

Hiçbir mesaj yoktu.

Daha sonra aklıma dank eden şeyle kendime saydırdım. Göz bandajını evde unutmuştum. Şu anda eve geri dönüp göz bandajını alamazdım.

Hem Eylülden utanıyordum hem de neden dışarıya çıktığımı açıklamak istemiyordum.

Geriye tek bir seçenek kalmıştı, bilinmeyenden göz bandajını istemek.

Nigar: ben göz bandajını unuttum

Nigar: yemin ederim unuttum, bilerek bırakmadım

Nigar: evden hızla çıkmam gerekiyordu

Nigar: ben de unutmuşum

Nigar: gelirken getirebilir misin

Nigar: sana zahmet olmayacaksa

Görüldü...

Benimki yazıyor...

Benimki: Getiriyorum

Benimki: Zaten yanımda yedek vardı

Benimki: Sıkıntı etme

Nigar: neredesin şu anda

Nigar: ben parkta seni bekliyorum

Benimki: Beş dakikaya oradayım.

Görüldü...

Durdum ve bekledim onu.

Her saniye telefonumu açıp saati kontrol ediyordum. Sonunda beş dakika doldu ve söz verdiği gibi arkamdan ayak seslerini duydum.

Dönüp bakamadım fakat orada olduğunu hissettim.

Arkamdan bana yaklaştı ve gözlerime dokundu. Sımsıcak elleri ile gözlerimi huzurla kapadım.

Kokusu, kokusu burnuma doldu.

"Geldin." dedim içimdeki heyecanı bastıramadan. Gözümdeki ellerini çekti ve arkada bir şeylerle uğraştı.

Telefonuma gelen mesaj sesiyle telefonumu elime aldım.

Benimki: Ben sana hep gelirim Nigar

'Yaaa cidden hep gelir misin?' diye ciyaklamamak için kendimi zor tuttum.

"Gözlerimi bağlamayacak mısın?" diye sordum.