black swan // iwaoi

10

Oikawa Tooru yalnızca tek bir şeyden korkardı: başarısızlık. Öyle korkuyordu ki başarısız olmaktan, bu uğurda bacağını dahi feda etmişti. Sadece fiziksel sağlığını değil, mental sağlığını da hiçe saymıştı. Bacağı dışında, şikayetçi olduğu bir durum yoktu. Biraz daha uzun bale yapabilmek isterdi sadece ama balesiz de ölecek değildi ya, bunu da kaldırabilirdi. Son defa soloist olmak için bacağınu ve kariyerini feda edebilirdi- etmişti de.

Şimdi ise Oikawa, ikinci korkusu ile karşılaşıyordu: Bayan Iwaizumi ile tanışmak. Kendi annesi ile ilişkisi "iyi" tanımının yakınından bile geçemezdi. Kibar ve nazik birisiydi, görgü kurallarına son derece bağlıydı fakat kendi annesi onu yetersiz buluyorken başka bir anne onu nasıl sevecekti ki? Doğal olarak şu an korkuyordu. Iwaizumilerin evinin önünde, soğuktan donarken, zile basıp basmamak konusunda tereddüt yaşıyordu. "Iwa-chan kusura bakma, yolda gelirken araba çarptı o yüzden gelemedim.", "Iwa-chan, annemle olan sorunlar yüzünden korkup kaçtım. Annene çok selamlar. Kusura bakma!", "Iwa-chan, bir daha görüşmeyelim."

Kafasını salladı. Oikawa Tooru korkup kaçan bir tip değildi. O, Oikawa Tooru'ydu. Baleye başladığı ilk andan itibaren bir kere bile soloist dışında bir rol almamış, jübilesini Siyah Kuğu ile yapacak Oikawa Tooru'ydu o. Binlerce insanın önünde sahneye çıkmıştı defalarca, arkadaşının annesi ile tanışmaktan korkup kaçacak değildi. Derin bir nefes aldı ve zile bastı.

Beş saniye geçti ve kapı açılmadı. Buradan şimdi kaçmak için iyi bir fırsat gibi duruyordu, sonuçta o cesaretini kanıtlamıştı.  Bir ayağını tam geriye doğru atmışken kapı açıldı. Iwaizumi gülümseyerek ona bakıyordu. "Hoş geldin!"

Genç balerino tüm endişe ve korkularının o an uçup gittiğini hissetti.  İşte bu gülümseme, ihtiyacı olan tek şeydi. Bu gülümseme ona dünyadaki her kötü şeyi unutturabilir. Uzay-zamanı büken bu gülümseme, Oikawa'nın dünyasını altüst edebilme gücüne sahipti. "Merhaba." dedi Iwaizumi'nin daveti ile içeri girerken. Evin sıcaklığı onu aniden sarıvermişti. Soğuktan sonra iyi hissettiriyordu bu. Montunu çıkartırken Iwaizumi kendisine uzandı ve montu alarak portmanto'ya astı. "Teşekkür ederim."

Iwaizumi gülümsedi fakat bu sefer gülümsemesi, ortadaki garip havayı dağıtmaya yetmedi. Sarılmalılar mıydı? Yoksa onu direkt olarak içeri mi davet etmeliydi? Belki de elini sıkmalıydı. Tam elini uzattığı sırada annesi mutfaktan çıkıp hole girerek bu garip havayı dağıttı- en azından Iwaizumi için. "Ah, merhaba hoş geldin. Ben Hajime'nin annesi, sen de Oikawa olmalısın."

Oikawa öne doğru yavaşça eğildi. "Merhaba, Iwaizumi-sama. Tanıştığıma memnun oldum."

Bayan Iwaizumi kıkırdadı. "Evime bir beyefendi gelmiş," dedi yüzündeki gülümsemeyi silmeden Oikawa'ya sarılırken. "Bana oba-san diyebilirsin."

"Teşekkürler, Iwai- yani oba-san." Oikawa'nın adeta dili tutulmuştu. Böyle bir samimiyeti kesinlikle beklemiyordu. Böyle bir samimiyeti hak edecek hareket sergilediğini de düşünmüyordu. Şaşkın gözlerle etrafa bakarken Bayan Iwaizumi'nin sarılışına karşılık verdi. Böyle bir durumun mümkün olabileceği aklının ucundan dahi geçmemişti. Kendini öyle hazırlamıştı ki dünyanın en rahatsız edici yemeğine, bu anı uzun bir süre atlatabileceğini düşünmüyordu.

Bayan Iwaizumi, Oikawa ile sarılmasını kestikten sonra oğluna döndü. "Hajime hadi sen Oikawa'ya evi gezdir, ben de o sırada masayı kurayım. Acıkmışsınızdır." Son kelimeyi genç balerinoya bakarak söyledi. Saat geç oluyordu ve karşısındaki oğlan okuldan geliyordu, elbet aç olmalıydı. "Zahmet etmeseydiniz, çok teşekkürler."

"Olur mu öyle şey, biz de acıkıyoruz sonuçta." Bayan Iwaizumi mutfağa yönelirken Oikawa, utanarak başını yere eğdi.

Sırtında hissettiği el ile başını kaldırdı ve bir an için varlığını unuttuğu (uzay-zamanı büken bu çocuk, bir anne sevgisi ile baş ölçüşememişti) Iwaizumi'ye baktı. "Hadi sana evi gezdireyim."