Beş Okulu, özel güçleri olan gençleri tam on altı yaşlarına bastıklarında onları eğitmek üzere okula kabul etmektedir. Ancak bu okula girmek öyle kolay olmayacaktır.
Özel güçlere sahip bu gençlerin her biri teste girecek ve güçlerine uygun kategori...
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
➰
''Filtaşı Sokak yazdığına eminim, bak. Ancak 42 numara Badem Apartmanı değil, Reza Apartmanı. Anlamıyorum, adresi nasıl yanlış yazarlar?!''
Sinirle apartmanın önüne çöktüm ve elimdeki davet mektubunu defalarca kez olduğu gibi bir kez daha inceledim. Annemin aklı karışmıştı. Yazılanların doğru olmadığına dair beni aylarca ikna etmeye çalışsa da onu dinlememiştim ve kâğıtta yazılı olan adrese doğru yola koyulmuştum.
Ancak bir şeyler ters gidiyordu.
''Birinin alay etmek için bunları yazmadığını nereden bileceğiz Feride? Artık eve dönmeliyiz, yeterince dışarıda kaldın. Bunun tehlikeli olduğunu biliyorsun.''
Derin bir nefes aldım ve kafamı kaldırarak Reza Apartmanı yazan tabelayı inceledim.
''Güçlerimden kimse haberdar değilken kim bizimle alay edecek anne? Babam mı? Kendine kurduğu yeni hayatından, asla inanmadığı kızıyla alay etmek için zahmet edip de buraya kadar geleceğine inanıyor musun? Kim biliyor başka söyle? Kime söylememe izin verdin ki? Belki de benim gibi onlarca insan vardı dışarıda! Tek bir gün bile bunu merak ettin mi anne? İnan bana benim bunu merak etmediğim tek bir saniyem bile geçmedi ve şimdi bu kadar yaklaşmışken pes etmek istemiyorum, anlıyor musun?''
Belki de yıllar sonra ilk kez içimde biriktirdiklerimi böylesine dürüst bir şekilde dökmüştüm dile. Annemin tek amacının beni korumak olduğunu bilsem de beni eve kapatması ve güçlerimi gizli tutmam gerektiğini söylemesi dışında hiçbir şey yapmamıştı. Oysa bu güçlerle yaşayan bendim ve kararı veren de ben olmalıydım.
''İçeri gireceğim.''
''Feride hayır! Oraya tek başına girmene izin vermeyeceğim!''
''O halde arkamda dur. Bana engel olmaya çalışacağına hep yaptığın şeyi yap ve beni yalnız bırakma.''
Bir süre sessizce birbirimize baktık. O benim vazgeçmemi diledi içinden, bense benimle gelmesini. Vazgeçmeyeceğimi anladığındaysa saçlarını gelişigüzel karıştırdı. ''Tamam!'' dedi pes edercesine. ''Madem yazılanların doğru olduğuna inanıyorsun, seninle geleceğim. Sırf için rahat etsin diye Feride. Sırf bunların saçmalıktan ibaret olduğunu görebilesin diye.''
Alay edercesine güldüm. Saçmalıktan bahseden annemin, on altı senedir güçleriyle yaşamaya çalışan bir kızı olduğu gerçeği, kurduğu cümlenin başlı başına bir saçmalık olduğunun kanıtıydı ancak sustum. Cesaretimi topladım ve arkamı dönerek apartmandan içeriye adımımı attım.
Karanlıktı.
Adım seslerimiz, apartman boşluğunda yankılanıyordu ve nefeslerimiz ürkütücü bir uğultu bırakıyordu kulakta. Etrafımda görebileceğim herhangi bir şey aramaya devam ediyorken bir anda apartmanın ışığı yandı ve annemle aynı anda küçük bir çığlık firar etti dudaklarımızdan.
