Mister Bang Chan... {Oneshot 💋}

«Κύριε Bang Chan...»

His POV

Της κρατάω τα χέρια μαλακά απ' τους καρπούς μπροστά στο στέρνο της. Την κοιτάω βαθιά μέσα στα μάτια. Τα χείλη της είναι ελαφρώς ανοιχτά, κάτι που με φέρνει σχεδόν στα όρια της τρέλας. Αν καταλάβαινε μόνο τι μου κάνει...

«Μου είναι πολύ δύσκολο...», λέω ξεφυσώντας. Παραξενεύεται και σμίγει τα φρύδια της.

«Τι σου είναι δύσκολο;», με ρωτάει με τη μεταξένια φωνή της. Ειλικρινά τρελαίνομαι...!

Το βλέμμα μου πέφτει στο στόμα της. Είναι πολύ ήρεμη δεδομένου ότι την έχω παγιδεύσει ανάμεσα σε μένα και τον τοίχο του γραφείου της στην εταιρία. Ίσως επειδή αυτές τις μέρες έχουν ήδη παιχτεί κάποια παρόμοια σκηνικά. Εκείνη βέβαια... αντιστέκεται συστηματικά στις... προσεγγίσεις μου. Στα λόγια τουλάχιστον. Γιατί τα μάτια και το σώμα της λένε μια πολύ διαφορετική ιστορία...

«Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι... να σέβεσαι μια γυναίκα... στην οποία... θες να κάνεις ανείπωτα πράγματα...». Το ύφος μου είναι απόλυτα σοβαρό ενώ τα χέρια μου ακόμα φυλακίζουν τα δικά της. Δε φαντάζεται καν τα πράγματα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή· το στόμα της να καίει πάνω στο δικό μου... το στήθος της να ακουμπάει το στέρνο μου... το δέρμα της να...

«Κύριε Bang Chan...», διακόπτει τις φαντασιώσεις μου. Με κοιτάει κι αυτή με απόλυτη σοβαρότητα. «Τόσες μέρες τώρα... Πού θα καταλήξει όλο αυτό, κύριε;».

Περιμένει μια απάντηση από μένα. Δεν ξέρω όμως τι να της απαντήσω. Όλον αυτό τον καιρό προσπαθώ να συγκρατηθώ λόγω της επαγγελματικής μας σχέσης. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ πια να κρατηθώ μακριά της!...

Την κοιτάω μ' όλη την ένταση που κρατάω μέσα μου όλο αυτό το διάστημα και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Κατεβάζω αργά τα χέρια της στα πλάγια της. Φαίνεται να χαλαρώνει λίγο αλλά το βλέμμα της φανερώνει ξεκάθαρα την απορία της.

Πραγματικά τη σέβομαι. Τη σέβομαι αλλά τη θέλω. Τη θέλω απίστευτα πολύ!

«Πρέπει να μου πεις να σταματήσω. Αν δε μου πεις να σταματήσω, δεν μπορώ να το κάνω...». Εκείνη μένει σιωπηλή. Δε λέει τίποτα. Απλά με κοιτάει. Το ήξερα ότι με θέλει όσο τη θέλω κι εγώ! Την πιάνω απ' τη μέση και την κολλάω πάνω μου. Παίρνει μια κοφτή ανάσα και με κοιτάει μ' ανοιχτό το στόμα. Γαμώτο! Καρφώνω το παθιασμένο μου βλέμμα πάνω της για μια στιγμή. Δεν αντέχω όμως άλλο και φέρνω τα χείλη μου στα δικά της πεινασμένα.

Πεθαίνω στη θέρμη των φιλιών της, γαμώτο. Τυλίγει δειλά τα χέρια της γύρω απ' τους ώμους μου αλλά ανταποδίδει χωρίς δισταγμό. Ηλεκτρίζεται όλο το κορμί μου στην επαφή μας. Χειροτερεύει η κατάστασή μου όσο περνάει η ώρα...

Θέλω να διατρέξω τα χέρια μου πάνω στους γοφούς της. Θέλω να τη σηκώσω απ' τους μηρούς και να την βάλω στον τοίχο. Να...

Γι' αυτό κρατιέμαι τόσες μέρες... Τώρα είμαι χαμένος από χέρι! Η γλυκιά της γεύση θα με στοιχειώνει στα όνειρά μου από 'δω και πέρα. Θα θέλω όλο και περισσότερα, όλο και πιο συχνά...

Χάνομαι στο απαλό άγγιγμα των χειλιών της πάνω στα δικά μου. Αυτός ο πόθος θα με καταστρέψει κι εγώ θα καταστρέψω εκείνη... Θέλω να θέλει να γίνει δικιά μου κάθε ώρα και στιγμή. Να μην μπορεί να βγάλει τη σκέψη των φιλιών μου απ' το μυαλό της. Όπως ακριβώς κι εγώ... Σιγά σιγά όμως... Πρέπει οπωσδήποτε να συγκρατηθώ. Από αύριο τα υπόλοιπα...

Αποτραβιέμαι απαλά και μένω λίγο ακουμπώντας τρυφερά την άκρη της μύτης της με τη δικιά μου. «Θα τα πούμε αύριο... Καληνύχτα...», της λέω. Της δίνω ένα ακόμα απαλό φιλί και φεύγω...

Δεν κοιτάζω πίσω μου, αλλά ξέρω ότι την άφησα να θέλει κι άλλο... Και, μάλλον, με χιλιάδες απορίες στο μυαλό της...