How it started... vs how it is going...

1.A: De switch

Eindelijk, het nachtwerk kan beginnen! Ik heb nu 1 dag rust en morgen avond moet ik alweer gaan werken. Dat word dus zo snel mogelijk naar nachtroutine gaan. Ik denk dat ik vandaag gewoon zo lang mogelijk opblijf als ik maar kan, en dan lang slapen.

Ik heb al veel dingen gehoord van de bakkers: er is een jongen van 19 die volgens de patissiers niet zo blij gaan zijn dat ik een vriend heb? Ik snap het ook niet goed. Waarschijnlijk is hij gewoon op zoek naar iemand. Maar dat is dan pech voor hem, ik ben al bezet.

Na nog een beetje voor school te werken, doe ik mijn computer dicht en breng de hele nacht door, door te gamen, muziek te luisteren en netflix te kijken. Het is een lange nacht, en de eerste uurtjes vallen wel nog mee. Maar vanaf 2 u begint het echt wel moeilijk te worden. Ik val bijna in slaap. Na 4 u merk ik dat ik veel te moe ben en sluit ik alles af en ga slapen.

Ik word wakker rond 10 u, is al een begin. Vanavond is het al zover. Om 20 u moet ik daar zijn. Ik zet alles al klaar zodat ik straks niet te veel stress heb. Ik wil een goede eerste indruk maken door niet te laat te zijn. Ik douche en maak me helemaal klaar.

Als het half 20 is vertrek ik naar mijn stage. Het is maar een kwartier met de fiets, maar ik wil tijd genoeg hebben voor als de wind tegen zit. Aan de bakkerij aangekomen, merk ik dat ik mijn elastiek voor mijn haar vergeten was. Geweldig op mijn eerst dag al. Perfecte goede indruk zeg. Gelukkig was ik mooi optijd, dus in de 5 resterende minuten die ik nog had voor ik moest beginnen, maak ik snel een of ander raar kapsel met vlechten zodat het niet losgaat. Het bleef heel goed zitten.

Maar als ik naar binnen ga, merk ik dat alle lichten nog uit zijn en er niemand is. Ik bel naar de baas om te vragen waar iedereen blijft, en ze zegt dat er een vergissing is gebeurd, ik moest pas om 21 u komen. Geweldig, nu sta ik hier. De baas legt af en belt na 5 minuten terug met de info dat de bakkers er bijna zijn en dat ik ondertussen nog een beetje patisserie kan afwerken. Dat doe ik dan ook tot er opeens een man binnen komt die ik eerder had gezien. Hij vraagt welke talen ik kan want hij spreekt alleen frans en een beetje engels. Gelukkig ben ik 3 talig en kan ik Nederlands, Frans en Engels. Dus dat is al geen probleem.

Ik mag opruimen en naar beneden gaan. Ondertussen had ik al wat meer verteld over mezelf. Hij is de verantwoordelijke voor de bakkerij. Hij laat weten dat zijn collega onderweg is en 2 seconden later zegt hij dat zijn collega er is. Ik hoor een brommer in de straat die opeens stopt. Dan komt er een jongen met een grijze helm binnen gelopen. Opeens beginnen die jongen en de verantwoordelijke , Juandro tegen elkaar te praten. Hun taal is speciaal, ze spreken frans en engels door elkaar. Wel grappig.

De 19-jarige jongen waarover de patissier de hele tijd over praatte, stond voor mijn neus. Zijn naam is Jason. Ik ben echt heel nerveus. Niet alleen voor het werk dat me te wachten staat, maar het besef is binnen gedrongen dat ik 3,5/4 van de 2 weken dat ik hier nog ben, alleen met hun 2 ga werken.

Maar dat nerveus gedoe is al snel weg als iedereen elkaar leert kennen en ik aan het werk begin. Ik ben ook nog niet moe, een geluk. Ik zie al snel dat de 2 jongens, ondanks bijna 20 jaar leeftijdsverschil, hele goede vrienden zijn en goed overeenkomen. Ik denk dat het wel een beetje gaat wennen zijn om hier te werken. In te patisserie was alles zo streng en gestructureerd, hier is het net het omgekeerde. Hier lachen ze, praten ze, kan je kiezen welke muziek je laat afspelen, mag je op je telefoon, pauzes nemen om te eten, en het beste van al: ze spelen. Er word deeg naar elkaar gegooid alsof het sneeuwballen zijn, er word gedanst en luid meegezongen op de muziek. Kort gezegd: het leek de job van mijn dromen.

De nacht ging snel voorbij maar eens na middernacht, begon ik wel moe te worden. Op het einde van de nacht had ik al een hele goede band met de 2 jongens, en ik keek er naar uit om terug te gaan. We hadden ookal een groep op Facebook om met elkaar in contact te blijven. Ik ga blij naar huis en ga direct slapen.

Als ik wakker word was het al middag voorbij. Ik had daar echt een paradijs gevoel. Ik ben wel de hele tijd moe, maar ja dat hoort er bij denk ik. Al snel was het avond en ging ik terug, deze keer wel op het juiste uur. En ik was niet alleen deze keer, Juandro was er al. Wanneer ik ben omgekleed is de jongen van 19, Jason er ook al. Ik werk vooral met hem omdat hij me toont wat ik moet doen. Ik leer hem daardoor ook beter kennen.

- een paar dagen later-

Pff door die stomme ruzie thuis ben ik te laat en heb ik amper iets gegeten. Ik kom toe op mijn werk met tranen in mijn ogen en ze merkten meteen dat er iets mis is. Een ruzie thuis zeg ik dan. Jason vraagt wat ik had gegeten, want dat is de vraag die daar elke dag bijna word gesteld aan iedereen. En ik antwoord dat ik gewoon een yoghurtje heb gegeten door al het gedoe thuis. En dan zegt hij: als je wilt er is nog lasagne van mij in de frigo, dat mag je hebben, aangezien dat ik weet da je niet veel hebt gegeten. Mijn hart stond even stil. Nog nooit heeft iemand zijn eten willen geven aan mij, ik ben ook nog nooit in een situatie beland waar dat moest, maar toch. Ik wilde alleen zijn eten niet opeten. Dus ik heb het niet gedaan. Tijdens het werk werden er balletjes gebakken om voor iedereen te eten, daar heb ik natuurlijk wel van gegeten. En toen had ik geen honger meer.

De sfeer was nog steeds geweldig en ik voel mij echt thuis bij hun. Er was nog een 3e bakker die op sommige dagen kwam werken als er veel werk is en in de weekends, hij spreekt ook Frans, maar dat was toch al geen probleem niet meer. Ik kon mij gemakkelijk aanpassen en had geen moeite meer om wakker te blijven. We speelden de hele tijd door met deeg naar elkaar te gooien, bloem en water in elkaars gezicht te gooien, en de jongens vinden het heel leuk om mij te doen verschieten 😑. Ik niet. Ik wilde niet dat deze 2 weken het einde was om hier te werken, dus ik was van plan te vragen of ze iemand zochten voor in de zomer. En net op het moment dat ik het ging vragen, werd de vraag al aan mij gesteld, of ik wil komen. Ik heb natuurlijk meteen ja gezegd en het achteraf geregeld met mijn ouders.

Wanneer ik terug naar huis ging, was ik best wel blij dat ik deze plaats heb gevonden. Er kwam heel veel jaloezie van mijn vriend erbij. En sinds dien had ik bijna alleen maar problemen met hem:
Ik werd genegeerd, er werd droog beantwoord op mijn berichtjes, ik was de enige die moeite deed, hij vertelde mij opeens doodgewoon dat hij op vakantie werd gevraagd met zijn ex en doodleuk ja zei, zonder het eerst met mij te bespreken. Ik was het een beetje zat met hem, dus heb er een punt achter gezet. En ik heb er helemaal geen spijt van.

Ondertussen was ik al afgestudeerd van het 6e jaar, wat nog niet mijn laatste jaar is. Ik ben van plan om mijn 7e jaar, waarin ik mijn specialisatiejaar: suiker, ijs- en chocolade bewerkingen, ga doen. Dat laatste jaar is de reden waarom ik al 6 jaar op die school zit. Alleen ga ik er nu zo goed als alleen voor staan, want er zijn niet veel mensen dat ik ken die hun specialisatiejaar willen doen. Maar ja, dat is een zorg voor later.